Армагедон или АрМакедон?
Во турли – тавата на античките богови, народната фантазија, се чини, исткајала секакви приказни, а логиката на хиерархијата на божествата е сосема загубена. Но, од денешен аспект е тешко да се поверува дека народот кој ги дал Платон и Аристотел немал јасен став околу сопствениот поглед на светот. Изгледа дека проблемот е во толкувањето на оваа митологија со помош на старогрчкиот јазик. Фактот дека оваа митологија има многу поцврста структура доколку ја толкувате со словенска индо – ариевска терминологија и со индиската езотерија само покажува дека племето Грци е узурпатор на една култура на која не полагаат право само Македонците, туку и сите Словени, па дури и некои од западните народи, како на пример Баските, Германците, Шкотланѓаните, Ирците (Келтите) и други.
Седевме со Еден Македонец во едно кафуле и ја гасевме жештината со литри и литри испиена кока-кола. Е. М. Беше археолог-аматер, занает познат во народот како “див копач”. Правевме некој глупав муабет, чија единствена функција беше да го забрза протокот на времето во жешките часови. Во еден момент, споменав дека во видеотеките веќе може да се најде добра пиратска копија на “Армакедон”, филмскиот хит со Брус Вилис. – “Како?” – ме праша Е. М.
-“Армакедон”…, му одговорив… со Брус Вилис. Сега е хит и треба да се гледа, зашто којзнае кога ќе стигне во кино.
На тоа, тој ми одговори дека не го интересира филмот, туку зборот Армакедон, односно дека се прашува од каде истиот му е познат. Му реков дека е од Библијата и дека го означува местото на конечната пресметка меѓу доброто и злото, дека тоа е некое место, кое се вика Мегидо и се наоѓа некаде на сириско-израелската граница. Е. М. Негираше, се разжешти и рече дека тоа е глупост. Го раздели зборот на Хар и Магедон и ми објасни дека Магедон, или Македон (бидејќи к и г се едначат по звучност) е антички бог, по кој што е именувана и нашата земја – Македонија, но не знаеше што значи зборот Хар. Нешто ме штрекна во градите. Знаев дека Македон е антички бог од лозата на Хелен, потомок на Прометеј, кој истовремено е во сродство и со Магнет. Античката митологија не ме интересирала посебно и овие два поима никогаш не сум помислил да ги поврзам на овој начин. Но, знаев што значи зборот Хар, бидејќи споменатата Вештерка ( се споменува во првиот дел – “Розата од вода “ ) имаше некакво еврејско потекло и во некој муабет ми беше кажала дека Хар значи земја, односно место на живеење или населба. Во македонскиот јазик, исто така, ар знаи земја, односно површинска мерка и оттаму поимот Армагедон лесно се преведуваше “земјата на Магедон”. Преводот беше чист, јасен, неверојатно логичен и многу поблизок до Армагедон од Хар Мегидо. Тоа се случи само една година пред косовската криза, авојските веќе се собираа на местото кое на еврејски се нарекува Армагедон ( Откровение Јованово 16;16).
Во турли – тавата на античките богови, народната фантазија, се чини, исткајала секакви приказни, а логиката на хиерархијата на божествата е сосема загубена. Но, од денешен аспект е тешко да се поверува дека народот кој ги дал Платон и Аристотел немал јасен став околу сопствениот поглед на светот. Изгледа дека проблемот е во толкувањето на оваа митологија со помош на старогрчкиот јазик. Фактот дека оваа митологија има многу поцврста структура доколку ја толкувате со словенска индо – ариевска терминологија и со индиската езотерија само покажува дека племето Грци е узурпатор на една култура на која не полагаат право само Македонците, туку и сите Словени, па дури и некои од западните народи, како на пример Баските, Германците, Шкотланѓаните, Ирците (Келтите) и други.
Буквите “г” и “к” во нашата лингвистика се едначат по звучност, односно Македон и Магедон можат да се однесуваат на иста работа.
Интересен е и зборот мегдан, кој означува место или ден во кој поединци или војски се собирале за битка. Ќе се согласите дека ова во голема мера се вклопува во овој контекст. Ако зборот го разложите на мег и дан, ќе ја добиете истата смисла. “Мег”, или “маг”, значи привлекување или точка на конвергенција, а “дан” е ден.
Растението магданос, како и племенската титула Македам кај Ханзите или Калашите, племе кое живее во Персија, поточно денешен Пакистан, а чии припадници се сметаат за потомци на Александар Македонски, чие име е лесно разбирливо на денешниов македонски јазик (Калаш – искален, прекален, цврст борец), јасно го потврдуваат присуството на зборот во нашиот јазик и негоцата македонска автентичност.
Сличноста на имињата Македон и Магнет сугерира потврда на она што го претпоставуваме – дека поради едначењето по звучност денешниот Македон некогаш бил Магедон… Магедон буквално значи створител или чудотворец, што е очигледно прастар монотеистички код кој го означува Севишниот Бог Отец.
Од Магнет доаѓаат поимите маг и магија. И самите магнети (електромагнети) веројатно се наречени така поради привлечните својства кои делувале како магија, како чудо. Оттука и англискиот збор магнифисен (magnificent – чудесно, величествено), но и преводот на името Македонија како чудесна или величествена земја.
Македонија отсекогаш била нарекувана центар на светот или папочна точка. Стариот римски напис – Makedonia katana mundi, односно Македонија, клуч на светот, тоа и го потврдува.
Зборот чакра, односно црква, точката на конвергенција каде што духовното се претвора во материјално и обратно. Во социјален контекст тоа се нашите храмови кон кои верниците конвергираат во деновите на духовните празници, се прочистуваат со помош на Духот и повторно дивергираат до следната (нелинеарна) конвергенција.
Точка на конвергенција (или чуден атрактор) на јагулите е како што знаеме, Саргаското море, каде што тие се размножуваат со благослов на Духот Божји за повторно зракасто да дивергираат по светот се до следниот циклус. Тука треба да се нагласи дека ништо на овој свет не се мултиплицира, ниту пак се одржува во живот (или, пак опстојува во физичка форма) без учество на чудниот атрактор – точката (или состојбата) преку која Бог е сеприсутен во овој свет и го одржува во флуктуирачка рамнотежа. ( Флуктуирачка рамнотежа е нелинеарна рамнотежа, како возење велосипед.)
На начин аналоген на овој, се чини дека и човештвото дивергирало од регионов и во големи временски циклуси ( квазипериодични и нелинеарни ), во мега периоди, повторно конвергирало во оваа точка. Врската Македон – Магнет (привлекувач) потврдува дека ова место е планетарен чуден атрактор или планетарна црква/чакра./ Се тргнало од овде и се завршува овде, и повторно така, барем на социјално ниво, односно нивото на движењето на масите.
Ѕвездата од Кутлеш (Вергина) не е ништо друго туку цртеж на крунската чакра sashara од индиската (ведска) езотерочна традиција, а која, пак, е преземена од Ариевците. Со своите десет конвергирани, во малиот централен прстен, и шеснаесет дивергентни зраци во големиот прстен, таа го претставува токму тоа. Александар е по потекло од теменидската династија, од која водат потекло и денешните Мијаци и Брсјаци. На нивното теме, на капите кој ги носат и ден денес, е извезен овој амблем или варијации кои произлегуваат од него.Не треба да нагласуваме дека поимот теме и поимот темениди се идентични. И македонскиот топоним за Вергина – Кутлеш, што значи котел, односно “точка на вриење” го сугерира истото – тоа место е чуден атрактор во социјална смисла.
Македонија ја нарекуваат уште и “папокот на светот”. И зборот папочна ( врвца), од па (пак, повторно) и почна, го сугерира истото – “повторен почеток”, “циклус”, но, исто така, е и елемент од кој може да се заклучи дека во лингвистиката е присутна и идејата за реинкарнација. Таа дури е присутна и во зборот пекол, од па (повторно) и к’л, односно “повторно во кал”, во земја, во густо, што е синоним за пониските земни сфери во индиската/ведската езотерија.
Да не заборавиме дека Македонците од Егејска Македонија, пред само четириесет години се етнички исчистени од страна на племето Грци, со помош на Западот. Со овој чин е избришана и врската меѓу Елините, Индоариевците и Словените, а нивната култура, која ја присвои племето Грци, стана потполно неразбирлива благодарение на нивниот јазик, во кој основа е семитско – јафетски хибрид.
Интригантно е тоа што сите словенски соседи на Македонија имаат погрдни имиња. Србите се слуги, од servus (лат.), односно тоа доаѓа од нивното слугување во Рим, а потоа и на Турците. Бугарите се волгари (вулгарни), односно “простаци” поради тоа што се мешале со Татарите и, на тој начин, ја поганеле крвта (во тоа време тоа биле екстремно битни работи), а секое племе кое го примало јазикот и се мешало со семитските и субсахарските племиња што доаѓале од другата страна на Средоземното Море и чиј хибриден јазик звучел како да ви грчат цревата кога имате дијареа, исто така било презрено и наречено грчко. Старата поговорка со која се караат малите деца и која гласи: “Не седи на ладен камен да не ти зборува газот грчки” и тоа како е поврзана со името на нашите соседи. Поимот “грчман” или дух (ман) кој е во грч е потсмешлив израз за гласот на човек кој со висок тон и од петни жили се обидува да ве надвика и да ве “убеди” во своите ставови. Дури и Власите (романизираните Македонци), чие што име значи властодршци и кои се сметаат себе за староседелци на овие простори, всушност е име кое го означува нивниот “јаничарски” статус во римскиот период. Официјално племето Грци добива држава во 1830 година со решение на Британското племство мотивирано од стратешки интереси, а со чинот на асимилација на елинската култура и нејзиното погрчување е прекината ( и се уште се кине) можноста да се антиципира врската Словени – Елини – Ариевци. Единствено Албанците немаат погрдно име, бидејќи тоа е украдено од Шкотланѓаните, веројатно кога Англичаните им ја проектираа нивната нова држава. Старото име за Шкотска е Ал-бана, што значи Божествена душа и доаѓа од Албион, келтски Бог, кој е воедно и брат на Атлас, а обајцата се синови на Посејдон. Сите овие кодови се разбирливи на Македонски. Ал-би-он значи оној кој е во Бога (обожена душа). Атлас и Посејдон се обработени во подоцнежните редови. “Албанците” всушност се “арнаути” и се доселени од Азербејџан, како ропски народ (ова особено важи за Гегите) во времето на Отоманската империја. Сепак, и тие денес “гризат” од овдешната култура и се декларираат како Илири, што е потполн нон – сенс.
Патем, и според германскиот лингвист Пасов делото на Хомер е напишано на словенски јазик, односно пелазгиски, т.е. бригидски/фригијски или, со еден збор, “Илијадата” е напишана на архаичен санскрит, јазикот на Ариевците или Јефетите. И според Х. Р. Вилкинсон, јазикот на Илоирите се до 1843. година е сметан за словенски јазик. (Илирското движење за обединување на јужните Словени, на пример, нема врска со Албанците, туку е инспирирано од култот кон пророкот Свети Илија и кон Сонцето како симбол на Божествениот светлински центар/оска – Или – ос)…
No comments:
Post a Comment