Скопје и скопската област во времето на Македонското (Самоиловото) царство (969-1018) – 4 дел

Скопје и скопската област во времето на Македонското (Самоиловото) царство (969-1018) – 4 дел
September 20, 2019
Колумни, Македонија

Почнувајќи од средината на IX век, па се до крајот на владеењето на бугарскиот цар Петар (927 – 969), поголемиот дел од територијата на Македонија влегувала во составот на средновековната бугарска држава. По неговата смрт на 30. јануари 969 г. Македонските Словени, ги искористиле поволните политичко – воени услови и се кренале на востание против бугарската централна власт. На чело на востанието стоеле синовите на брсјачкиот кнез Никола: Давид, Мојсеј, Арон и Самоил.[1] Востаниците се отцепиле од Бугарската држава и ги поставиле основите на првата средновековна македонска држава, најпрво со седиште во Преспа. Оваа државна творба, во овој прв период од нејзиното формирање останала независна сè до 971 година. Тогаш Византија успеала да го ликвидирала Бугарското царство, а Македонската средновековна држава ја направила зависна од централната власт во Константинопол,  оставајќи и извесен степен на автономија. Меѓутоа, во 976 година, повторно користејќи ги политичките прилики во кои се нашла Византија, комитопулите повторно се кренале на востание, но овојпат против византиската власт. Востанието завршило со успех и Македонската средновековна држава повторно станала независна[2]. Според мислењето на Милан Бошкоски[3] на чело на средновековната македонска држава застанал најстариот од браќата комитопули- Давид. Тој како најстар син на комитопулот Никола уживал полн легитимитет да биде на чело на новата државна формација.[4] Во екот на македонско-византиските судири, во услови на сложени политички прилики на Балканот, од Цариград избегале легитимниот бугарски цар Борис II и брат му Роман. Но на границата Борис II бил убиен од македонските стражари кои ја обезбедувале границата, а Роман кој се провлекол, бил прифатен од комитопулите и поставен за управител на градот Скопје.[5] Во периодот кој следел животот го изгубиле тројцата Самоилови браќа. Имено, Давид – кој стоел на чело на државата, според изворните сведоштва[6] најверојатно загинал во борба кај местото “Убави Дабови“, меѓу Костур и Преспа.[7] Мојсеј, пак, загинал во борбите со Византијците кај Серез, а Арон бил ликвидиран од Самоил, во околината на Разметаница, зашто со помошта на Византија се стремел да изврши државен преврат и за себе да ја приграби целата власт во државата. Притоа било ликвидирано и целото негово семејство. Жив останал само неговиот син Иван Владислав, кој бил спасен и поштеден од Гаврил Радомир, синот на Самоил. Така, Самоил дошол на  престолот во Македонија, наследувајќи го царот Давид.[8] Самоил создал голема војска и започнал да ја шири  територијата на средновековната македонска држава. Византискиот император зафатен во борбите околу престолот, не можел да го спречи нејзиното територијално ширење. За кратко време, Самоил ги вклучил, во рамките на својата држава,  териториите помеѓу Дунав и планината Балкан, како и цела Македонија, освен градот Солун. Потоа ја зазел Тесалија вклучувајќи  го и градот Лариса.[9]             Византискиот цар Василиј II свесен за големите загуби решил да ја врати византиската власт на поширокиот простор под доминација на македонската средновековна држава. Тој со голема војска преку Родопите и реката Марица навлегол на територијата на поранешната средновековна бугарска држава, во тој период под контрала на македонската средновековна држава. Самоил ја пречекал византиската војска кај Трајановата Врата[10] (17 август 986 г.) во Ихтиманската Клисура, близу до Софија и наполно ја уништил. Императорот Василиј II одвај успеал да се спаси со бегство. Самоил ја искористил оваа голема победа за да ја прошири својата власт и над другите соседни области под власта на Византија. Го зазел Драч, а во двете децении кои следеле го нападнал и словенското кнежество Дукља, а младиот кнез Владимир го принудил да му стане вазал. Потоа неговите војски продолжиле да ги ограбуваат и завладуваат далматинските градови сè до Задар. Бидејќи немал морнарица, Самоил не можел да го заземе овој град, така што брзо се вратил. При враќањето неговата војска ги покорила Босна и Рашка. [11] На тој начин до крајот на X и почетокот на XI век, Самуил ја проширил својата држава на поголем дел од Балканскиот Полуостров. Границата на север допирала до Срем, на југ до Атика, на запад до Јадранско Море и на исток до Црно Море. По проширувањето на државата кон крајот на X или во почетокот на XI век Самоил се прогласил за цар.[12] Притоа престолнината на државата ја преселил во Охрид.[13] Освен тоа Охрид, освен политички центар, станал и седиште на Архиепископијата (во историјата е позната како Охридска архиепископија). Подоцна архиепископијата е издигната на ранг на самостојна патријаршија околу 1000-та година.[14] Тоа најверојатно се случило непосредно пред крунисувањето на Самоил за цар. Како и сите средновековни владетели, и Самоил се грижел за Црквата. Градел храмови и манастири и им давал големи подароци. Охридската архиепископија – патријаршија не се разликувала од другите автокефални Цркви; таа ги уживала сите привилегии: располагала со црковни имоти, со парици што ја обработувале нејзината земја; освен тоа имала и друг имот, била ослободена од разноразни давачки. Самоил го фаворизирал високиот клер, дури и повеќе и понагласено отколку световните феудалци. Во почетокот на XI век Василиј II ги свртел сите сили против Самоил. Во летото 1014 година тргнал со голема војска со намера да ја уништи македонската средновековна држава. Самоил дознал дека византиската војска ќе навлезе во неговата земја низ клисурата по реката Струмица. Затоа тој наредил да се загради клисурата на најтесното место меѓу планините Огражден и Беласица и да се брани со силна војска. Василиј II неможејќи да ја пробие одбраната му наредил на еден од своите војсководачи да ја заобиколи планината Беласица и да ја нападне Самоиловата војска од зад грб. На 29 јули 1014 година во подножјето на  Беласица се судриле двете војски. Во оваа голема битка позната како Беласичка битка[15] Самоиловата војска претрпела катастрофален пораз. Нападната од зад грб, Самоиловата војска била изненадена и разбиена. Во борбата биле убиени и заробени голем број македонски војници. Самоил одвај се спасил, благодарение на неговиот син Гаврило Радомир кој храбро ги одбивал  напаѓачите, а потоа го качил татка си на коњ и го одвел во Прилеп. [16] Во рамките на македонската средновековна држава, и градот Скопје бележи забележлив развиток. Тврдината Кале е всушност јадро на средновековното Скопје, скопскиот Горен град. Од 995 год. Византија постепено почнала да одзема одделни градови од Самоиловото царствосредновековната македонска држава, а епархиите од освоените територии да ги приклучува кон Константинополскатапатријаршија[17]. Во 1004 год. е преземен, односно освоен и градот Скопје. По смртта на цар Самоил на чело на државата застанал неговиот син Гаврило Радомир. Византискиот цар Василиј II кога дознал за смртта на Самоил во 1014 година презел нов поход за да ја заземе целосно македонската држава. Императорот Василиј II  планирал средновековната македонска држава да ја претвори во една  тема на чело со дукс, а за престолнина на дуксот го определил градот Скопје[18]. Со таква намера тргнал со голема војска кон Пелагонија за да ја освои Битола, во која се наоѓал еден од царските дворци.  Во исто време неговите војски ги зазеле Прилеп и Штип, а во наредната година Воден. Во меѓувреме Аровиот син Јован Владислав го убил Гаврило Радомир во лов и  се прогласил за цар. Тоа било кон крајот на летото, во август 1015 година, во Петриско крај Островското Езеро.[19] Неговиот обид да склучи мир со Византија и да го зачува царството од нападите на Византија не успеал. Борбите со Византија продолжиле и со мали прекини траеле околу три години. Во 1018 година византискиот цар започнал нов поход против средновековната македонска  држава. Во овој поход македонската војска претрпела тежок пораз, а при опсадата на Драч загинал и Јован Владислав[20]. По смртта на Јован Владислав отпорот на македонската држава ослабел. Претставниците на македонската феудална аристократија за да ги зачуваат своите богатства и привилегии еден по еден, без борба ги предавале на Византија крепостите, градовите и областите со кои управувале. Византискиот цар за покорност им укажал милост, им ги потврдил феудалните привилегии и им дал византиски чинови и титули.[21] Со тоа македонската средновековна држава била потполно уништена, а Македонија потпаднала под византиска власт.
_______
изв.


   [1]Ioannis Scylitzae, Synopsis Historarum, Rec. J.Thurn, Berlin, 1973; Сп. Византиски извори за историју народа Југославије, Уредник Георгје  Острогорски и др., Том III, Византолошки институт, Београд 1966 (во понатамошниот текст ВИИНЈ III);  Извори за българската история, Гръцки извори за българската история, Съставили и редактирали, Иван Дуйчев и др., Том VI, БАН, София, 1967. (во понатамошниот текст ИБИГИБИ VI); Сп.Милан Бошкоски, Великаните…, 65;Милан Бошкоски, Скопје и скопската област…, 106 Стјепан Антољак, Средновеквна Македонија, том 1, Скопје.1985, 295; Срђан Пириватић, Самуилова држава, Београд, 1997, 105 – 106. [2]Ioannis Scylitzae, Synopsis Historarum, 38, 65,(353); ИБИГИБИ VI, 288; ВИИНЈ III, 117 -118; Сп. Милан Бошкоски, Великаните…, 75; Според летописот на Поп Дукљанин, по смртта на Јован Цимискиј (969-976) во Рашка дошло до немири против византиската власт. Византиските воени гарнизони биле нападнати, војниците убиени, а Србите поставиле свои жупани. (Ljetopis popa Dukljanina, priredio, uvod i komentar, Vladimir Mošin, Matica Hrvatska, Zagred, 1950, 85; Љубинка Басотова, „Летописот на попот Дукљанин како извор за македонската средновековна историја“, во: Споменици за средновековната историја на Македонија, Ред. Владимир Мошин, Архив на Македонија, 1988, 55.)Рашката област била надвор од интересите на бугарските востаници, барем во првите години по 976 г., и со самото тоа е посведочена макар една област во внатрешноста на Балканот, недалеку на територијата на комитопулите, на која востанието не е директно проширено. За жал, таа останува и единствена. Молкот во изворите за бугарските походи кои не биле вперени кон земјите населени со ромејско население остава простор за разни погодувања. Тоа, не мора да значи дека походи немало, но земајќи ја в предвид положата на државата која се создавала, логично е да се претпостави дека се одвивало во природен правец во линија на ширење, во областите многу позападно од Скопје – Видин, барем во ова време не би требало да се вбројува.  (Срђан Пириватић, Самуилова држава, Београд, 1997, 92; Милан Бошкоски, Скопје и скопската област…, 106.) [3]Милан Бошкоски, „Комитопулот Давид, Цар Давид, св. Давид цар (историско-уметнички преглед)“, ПАТРИМОНИУМ.МК – Списание за културното наследство – споменици, реставрација, музеи, Година 5, бroj 10 / 2012, 127. [4]Милан Бошкоски, „Комитопулот Давид“…, 128. [5] Бранко Панов. Средновековна Македонија III…, 46; 48. [6]Ioannis Scylitzae, Synopsis Historarum, 38, 65,(353); ИБИГИБИ VI, 288; ВИИНЈ III, 117 -118; Сп. Милан Бошкоски, Великаните…, 75. [7]За хронологијата во врска со последните години од животот на браќата на царот Самоил види Милан Бошкоски, „Комитопулот Давид“…, 134 – 135. [8]Милан Бошкоски, „Комитопулот Давид“…, 129. Во историографијата постојат и поинакви мислења според кои македонската средновековна држава во почетокот била организирана како тетрархија на чело со четворицата комитопули. (Стјепан Антољак, Средновеквна Македонија I… 295; Срђан Пириватић, Самуилова држава…, 105 – 106; Историја на македонскиот народ I…, 362; ) [9]Бранко Панов. Средновековна…,48;Милан Бошкоски, Великаните…, 54. [10]Скилца го опишува, иако многу пократко од Кекавмен, и освојувањето на Лариса, а само малку поинаку од Лав Ѓакон и поразот на Василиј II кај Трајановата порта. ИБИГИБИ VI, 276 – 277;ВИИНЈ III…, 81-86; Сп. Стјепан Антолјак, Средновековна Македонија I…., 257;Милан Бошкоски, Великаните…, 57. [11] Користејќи ја нестабилната внатрешно – политичка ситуација во Византија, Самоил ја освоил и Дукља (987г.) и продрел преку Дубровник и Сплит до Задар на запад. Власта ја проширил и преку денешна Србија до Дунав на север. По обидот да ја освои и Средна Грција, во 995/6 г. Самоил е тешко поразен на реката Сперхеј и со тоа почнува периодот на слабеење на неговата држава.   Ioannis Scylitzae, Synopsis Historarum, 38, 65, (353); ИБИГИБИ VI, 295; ВИИНЈ III, 125 -138; Сп. Милан Бошкоски, Великаните…, 75; Иван Микулчиќ, Средновековни градови и тврдини во Македонија., Скопје 1996, 38.; Историја на македонскиот народ I…, 370. [12] Кон  крајот на X век, во времето на владеењето на Самоил, Скопје се споменува како епископски центар на Преспанската архиепископија-патријаршија. Ова претставува индикација на Скопската епископија и брзиот развој на градот во рамките на Македонското Царство. (Милан Бошкоски, Скопје и скопската област…, 108 -109) [13] Александар Дероко, Средњевековни градови у Србији, Црној Гори и Македонији, Београд 1950, 10.  Според Гелцер, кој пишува за Охридскиот патријархат, во тоа време митрополит бил Герман или Гаврил. Тој починал во с.Герман и бил погребан во старата црква “Св. Герман”, веројатно изградена од него. Славко Димевски. Истојија на МПЦ, Скопје 1989, 81 -83. [14] Димевски, С., Охридска архиепископија, Скопје, 1986, 14. Меѓутоа, дали станува збор за автокефалност на Охридската патријаршија призната од Рим, останува отворено прашање бидејќи Римската црква се одликува со строго централистичко уредување. Оттука кај некои историчари преовладува мислењето дека не станува збор за патријаршија, туку за архиепископија. Но без оглед на рангот за Охридската црква, патријаршија или архиепископија, таа не зависела ниту од Цариград, ниту од Рим. Димевски,,Историја на МПЦ… 80; 82). [15] Во долината на Струмешница, во теснината кај Клидион-Клуч (10 км источно од границата на Р.Македонија кон денешна Р.Бугарија) се случила познатата битка.  Иван Микулчиќ, Средновековни градови…., Скопје 1996, 39;В.Милан Бошкоски, Великаните…, 105-128. [16]Ioannis Scylitzae, Synopsis Historarum, 38, 65,(353); ИБИГИБИ VI, 288; ВИИНЈ III, 117 -118; Сп. Милан Бошкоски, Великаните…, 75. Како што соопштуваат изворите, победата Василиј II ја прославил на нечовечен начин. Тој наредил да им се извадат очите на околу 14.000-15.000 заробени Самоилови војници, при што на секој стоти од заробените му оставил по едно око за да ги води другите кај Самоил. Самоил не можел да ја преживее таа глетка на долгата колона ослепени македонски војници. Кога ги видел нив паднал во несвест и умрел од срцев удар на 6 октомври 1014 година. (Ioannis Scylitzae, Synopsis Historarum, 38, 65,(353); ИБИГИБИ VI, 288; ВИИНЈ III, 117 -118; Сп. Милан Бошкоски, Великаните…, 75; Сп. Бошкоски…., Антолјак С., Средновековна Македонија,470 – 473) [17] Снешка Лакалиска, Христијанските споменици…, 26. [18] Славко Димевски, Историја на МПЦ… 83.; Снешка Л. Христијанските споменици…, 27.; Иван Микулчиќ. Старо Скопје…, 118. [19]  Милан Бошкоски, Великаните…, 105-128. [20] Јован Белчовски, Охридската архиепископија…, 54. [21] Белчовски, Охридската архиепископија…, 54. [21] Василиј II откако воспоставил целосно владеење над Македонија и Албанија, преку Костур, Стаги и реката Сферхеја, стигнал победоносно во Атина. Таму во Партенон, кој порано бил преобразен во црква св. Богородица, одржал свечена благодарност за среќното завршување на војната и за окончувањето на Самоиловото царство, кое цели 50 години не и давало мир на Византија. Но, имало и такви кои не сакале да му се покорат на византискиот цар. Меѓу нив особено се истакнал војводата Ивец- господарот на Девол – и Никулица. Но, нивниот отпор бил скршен.  (Срђан Пириватић, Самуилова држава…,130.)
Скопје и скопската област во времето на Македонското (Самоиловото) царство (969-1018) – 4 дел 

https://opserver.mk/kolumni/skopje-i-skopskata-oblast-vo-vremeto-na-makedonskoto-samoilovoto-carstvo-969-1018-4-del/

Каде е Цар Самуил

Кога знаеме точно каде е гробот на неговиот татко и мајка, а исто и Самоиловиот гроб, наједноставно е да се прашаме самите себе си, кој ги отвори и ограби, тој ја знае и вистината. Искоментирајте го Професорот по историја и археологија Гркот Мацополис тој ке ви каже нешто повеке од мене. Јас ке ви откријам неколку податоци односно вистински работи за ,Македонците, пурпурната или аловната традиција на Македонците ги прати од Македон преку Карајан, Филип, Константин, Костадин , *Визант и многу многу други значајни Царови. Убавата Елена, која е мајка на Константин, жена на римскиот император од Наисус (Ниш з.м.) и керка на Македонскиот цар од Вилазора Визант, кое име го носи царството на Константин,Византија, сите со Македонската царска Династија до крајот на осмиот век.се погребани со истата македонска погребна традиција. Грците го отворија Гробот на Самоил, прашајте ги дали покојниот Самоил беше погребан со традиционалната аловна или пурпурна традиција и дали македонската традиција со сите потврдувачки факти ја однесоа во солунскиот Музеј.
 Ако е Бугарин зошто го чуваат во тајност него, неговиот татко и неговата мајка.?
Извадените мошти од сите три гробови и се она што најдоа во гробовите потврдува дека се Македонци. Зошто Бугарите не побараа од Грција да им ги врати пронајдоците од гробовите и моштите од царот Самоил и зосто сами не ги откопаа ако беа Бугари и не ги однесоа во бугарските музеи во својата татковина; одговорот е повеке од јасен не ги боли за ,, Очувот ,, така велат МАКЕДОНЦИТЕ.
Бугарите точно знаеа каде се наоѓаат гробовите и на кој Остров. Сите балкански Енциклопедии се пишувани без проверени факти на памет……..
Словените го примија словото Славјанско и затоа се викаат СЛОВЕНИ.Надимакот Словени негде прочитав дека му го дале  Австро-Унгарците,, но вистината е дека се симпатизери на Славјаните од славните Македонци, кои по заповест господова ги благослови Св. Павле Апостол на апостолите……….. И затоа се викаат СЛАВЈАНИ……. Македонците Славјани, и затоа постои Славистичка наука за да ги поучи сите оние сто сакаат да учат……………Кога ке ги разграниците Славјани и Словени; Св Софија Охрид и Св Софија Истамбул ,,Константинопол ,, две царски цркви со ист назив; Комнени и Комити, ке дознаете што е Цар Самоил и кога ке ги погледнете во Солун во музеот Самоиловите гробни остатоци ке дознаете кој е Цар Самоил и што се кажуваат неговите иницијали, круната, прстените, пурпурната царска облека, царскиот култ ,кажува се. А кога ке ја проучите и истражите Божицата “Деметра, Македонката Митра’ од Стоби, ке го погледнете нејзиниот украден портрет (фреска) во музејот во Птуј, Словенија, врз кој се базира педесет проценти од Христијанската вера ке дознаете зосто не ја признаваат некои Македонската Славјанска црква, затоа сто е Јадро на Христијанството …..

Моите факти се основани. На десети втори две илјади и пета год. во деветнаесет часот на бугарската Саталитска програма која случајно ја уклучив во тој момент. Новинарката зборуваше со професорот Цветан Грозданоски од Охрид. Дискутираа за византинското време и знаценјето на Св. Софија бесе спомнато за раното Славјанство и за Охритската Климентова Скола . После разговорот со прфесорот од Охрид разговорот се водесе во Охрид а проф. Цветан Грозданоски дали е охриганец незнам. Новинарката со својата екипа го продолжи патот кон Грција. На границата во Преспа се состанаа со грчкиот археолог професорот Мацополис, со кои го продол\ија патот со кај;е кон островот. По неколку минути стигнаа на островот во преспанското езеро професорот Мацополис и новинаката влегоа во распаднатата црква "Базилика"
Ц И Т И Р А М од зборовите на професорот Мацополис:
 “Ниее ги прöнајдовме трите гробови за кои знаевме уште поодамна точно каде се и продолжи покажувајќи со прст на десната страна од Црквата во првиот гроб се наоѓаат моштите на Цар Самоил а до него во оние два моштите на мајка му и татко му”.
 Спикерката односно новинарката го запраша.
 А од каде знаете дека се тие, професоре?
Мацополис одговори:
“во гробот од Самоил е најдена царска круна со иницијал и погребан со пурпурната царска традиција и настави знаеме Иван Владимир и неговата сопруга Косара, ќерка на Цар Самоил дека мртвите тела биле пренесени  во Елбасан во црквата Св. Ѓеоргија ,Албанија и таму се погребани”.
 Новинарката: “А каде се наогаат сега ископаните пронајдоци?”.
Професорот одговори: “во музеот во Солун” .
Во истиот момент камерата се сврти кон трите гробови новинарката посебно со раката го покажа гробот од Самоил отворен надземен гроб на кој му беше скршена надгробната плоча а наспроти него беа двата отворени гробови од неговиот татко и мајка кои беа спомнати.
За убвата царица Елена која е погребана во црквата Св. Елена во Рим ке ви каже нешто повеќе одмене Ватикан.
Во ватиканската библиотеката, која поседуват многу интересни документи исто и за Константин и Бизалт. А сто се однесуват до божицата Деметра музејот во Птуј и Ватикан. Нашите претци ни оставија одлични факти за целокупната македонска историја.
Факти кои лежат во нашата Македонска Црква, во која можат да се видат македонските Царови во фрески, сонцето како симбол во Прилеп царот Самоил во аловната, пурпурна облека, исто и фреска во влезот на црквата Св. Арангел на Варос.
 Некои ги гледаат како фрески, а Царовите како икони, незнаат што знаци зборот икона германците велат ”Ворбилд” или слика на вистината кој знае да ја прочита, а кој несака ке е изопачит.

https://mk.wikipedia.org/wiki/%D0%A0%D0%B0%D0%B7%D0%B3%D0%BE%D0%B2%D0%BE%D1%80%3A%D0%A6%D0%B0%D1%80_%D0%A1%D0%B0%D0%BC%D0%BE%D0%B8%D0%BB

Коњска опашка

Еве традиција за една историја што се негува од страна на денешна Турција .
Го чуваат споменот за знамето на нивните предци :
-Коњската опашка
И ден денес .
Еве ја развиорена како ЗНАМЕ од страна на негувачите на сопствените си традиции.
Ја виори Турски Воен Оркестар при нивните настапи

Мехтер

Воен оркестар Мехтер
Ова  е клипче од една нивна парада пред некогаш  Црква во Стамбол, именувана со Св.Софија па Џамија Сафија ,па сега Музеј ..

https://www.facebook.com/karabulut.ilhan/videos/432510717614704/

Макс Фермер или Макс Фасмер

 «Славяне в Греции» (Die Slaven in Griechenland, 1941 год), 


https://ru.wikipedia.org/wiki/%D0%A4%D0%B0%D1%81%D0%BC%D0%B5%D1%80,_%D0%9C%D0%B0%D0%BA%D1%81#%D0%A0%D1%83%D1%81%D1%81%D0%BA%D0%B8%D0%B9_%D0%BF%D0%B5%D1%80%D0%B5%D0%B2%D0%BE%D0%B4_%D1%8D%D1%82%D0%B8%D0%BC%D0%BE%D0%BB%D0%BE%D0%B3%D0%B8%D1%87%D0%B5%D1%81%D0%BA%D0%BE%D0%B3%D0%BE_%D1%81%D0%BB%D0%BE%D0%B2%D0%B0%D1%80%D1%8F

Словенска група на јазици и народи

“Словенска група на јазици’’
односно, “Словенска група на народи ’’
и од каде би можело да потекнуват ваквите одредници ?

Доколку се повикаме на старорускиот збор јазик испишан како ѩзыкъ
според пишувањата на лингвистот Макс Вебер,кој исто така согледувал можноста дека називот Словени потекнува од терминот словото со значењето на збор, тогаш во него ќе согледаме две значења :

ѩзыкъ = слово
и
ѩзыкъ =народ .

Дека зборот јазик го имал значењето на народ можеме да споредеме и со Библијата во која терминот јазичници се употребува со значењето на народи .

Значи ваквото преклопување на значењата во зборот ѩзыкъ многу лесно можат да се земат како основа во создавањето на терминологијата ,преку објаснувањето
“ѩзыкъ кој збори ист или многу сличен ѩзыкъ’’
“Народ кој звбори ист или многу сличен јазик ’’
Кој е тој ѩзыкъ ?
Тоа е оној што прифатил Словото.
Прашањето што би требало да се одговпри е од кога започнува ова да се користи ?

„Славяне – от «слова» Макс Фермер дает еще две версии этимологии названия: на основе индоевропейского корня ḱleu̯- (слышать) и слова «слово». В пользу последнего предположения ученый приводит старое название иноязычных племен – «нѣмьци», то есть немые, безъязыкие. В данном случае название «славяне» можно трактовать как «те, кто говорит по-нашему, на нашем языке». Эту версию подтверждает наличие в древнерусском слова «язык»(ѩзыкъ) в значении «народ»...’’ 1

_____

извор :

https://russian7.ru/post/chto-na-samom-dele-oznachaet-nazvanie-s/

Этимология слова Славяне слоVо слоНо

СЛОВО
*СЛоНО-СЛН-СОНЦЕ

н= ν
слоVо
слоНо
Сонце

Этимология слова Славяне

Владимир Радимиров

   Cлавяне сейчас – самая большая языковая группа Европы. Их значительно больше, чем, к примеру, германцев или романцев, не говоря уж о более мелких языках, таких как греческий, албанский или балтские.

   Славян всегда было много, даже в древности. Это кондовая, изначальная индоевропейская группа, слишком сильно не ушедшая от древней своей прародины (не считая поздних русских, покоривших Сибирь, Дальний Восток и даже часть Америки). О многолюдности славянских земель упоминают византийские авторы, вступавшие с южными славянами в непосредственное и активное соприкосновение.

   Но сам термин «славяне», по-видимому, не слишком древний. Вполне возможно, что это неизначальное, промежуточное название некоторых родственных по своему происхождению племён, в более ранние времена называвшихся по-другому. Как известно, анты, жившие полторы тясячи лет назад по Днепру, славянами себя не называли – они называли себя антами. Не называли себя славянами, наверное, и кривичи, и дреговичи, и северяне, и поляне… Единственная племенная группа, которая была связана с этим названием – это новгородские словене. Из восточнославянских племён это единственное крупное объединение, которое несло в своём названии корень СЛВН.

   Этот же корень сохранился теперь у современных словенцев (группа южных славян), и у словаков (западные славяне) в несколько изменённом состоянии СЛВК.

   Самое распространённое объяснение термину «славяне» вот какое: он происходит от глагола «слыть» или «слыву».

   Самое же возмутительное и обидное объяснение состоит в том, что славяне – это те, кто был «словлен», это как бы некий такой «слов, улов», то есть жертва мощных и дерзких охотников за людьми, захватывавших свою добычу и продававших её затем на невольничьих рынках. Отсюда, мол, английское слово «slave», которое обозначает не что иное как «раб», и подобные же слова в других языках.

   Например, некоторые латышские учёные-националисты считают, что теперешние славяне – это потомки древних балтов, которые ранее проживали на огромных восточноевропейских пространствах. Эти балты, по их мнению, были обращены римлянами в рабство, а после падения Римской империи разбрелись по свету, но уже с изуродованной культурой и языком.

   Смешно? Не очень. Скорее досадно за этих воспалённых от ненависти к русским учёных. Они ведь сами не понимают, что таким образом унижают своих же предков, древних балтов. Ну, представим себе: 4-х-миллионный островок современных уже балтов (латышей и литовцев) – а вокруг почти 300-миллионное огромное море славян, кои являются якобы потомками бывших рабов, отторгнутых римской мощью от родины. Чушь? – Конечно чушь. Всем ведь известно, что уже тысячелетие назад малочисленные и загнанные врагами в лесную глушь балты платили дань могущественным киевским князьям. У них тогда и государства-то практически не было – жили они родами, розно, и покорялись более сильным соседям. Особенно это, кстати, касается именно предков латышей, поскольку литовские и прусские племена были значительно сильнее.

   Тенденциозным представлениям, будто народ сам себя назовёт именем «словленных» рабов, отвечу так: это не-воз-мож-но. Просто невозможно среди здравых людей и всё. Нигде невозможно и никогда.
   У каждого народа своё название, а от того, как его зовут прочие, ему ни холодно и ни жарко. Просто тогдашних славян было весьма много, они были земледельцами, жили осёдло и, как говорится, «были под рукой». Земледельцы всегда становились добычей для хищных и мобильных кочевников. Будем стыдиться этого? Глупо. Пусть стыдятся потомки кочевников, поскольку их хищные предки были просто-напросто отсталыми. Славяне прошли эту кочевническую стадию много раньше.

   Название «славяне» произошло от другого, не от того, что несчастные пленники отвечали работорговцам: «Словлены мы, ага. Так-де нас и называйте, красивое дюже название».

   Если расположить корни слов, родственных слову «слыть», то получится такой длинный ряд: слыть, слать, посылать, засылать, наслать, посыл, посул, послание, посланец, посол, слово, условие, предисловие, слава, славный, прославлять…И даже «слушать, слух, послух, расслышать и непослушание», поскольку к корню СЛ здесь приставлен орган слуха «ухо».

   Вот это уже действительно горячо!

   Очень похоже, что славяне – это те люди, которые понимают посылы своих собратьев, их слова, их информацию. Если немцы – это те, которые «не мы», «чужие» то есть, то свои братья-славяне – ребята славные, единые меж собою, слушающие, слышащие и всё понимающие.

   Второе. Как известно, славяне встарь являлись солнцепоклонниками, как и другие родственные им народы, да и множество народов остального мирового пространства. А какова этимология слова «солнце»?

   Она неясна. Можно лишь предполагать, что это слово не слишком древнее по своему происхождению. Например, у древних индийцев солнце – это SVAR. Слово понятно без перевода: СВАР «варит» на небесах, делает нам горячо. Бог СВАРОГ наших предков того же корня, он тоже «варит» будь здоров. Это название солнца той эпохи. СОЛНЦЕ-СВАРОГ ярко светит и нескончаемо «варится» в своём соку, даря жизнь в результате этой «варки» всему живому.

   Потом у расколовшегося на многие группы изначального народа появляется корень СОЛ. Этот корень и по сию пору присутствует в европейских языках в слове, обозначающем солнце, как то:

   SOL – испанский
   SOL – шведский
   SOLE – итальянский
   SOLEIL – французский
   SAULE – литовский
   SAULE – латышский
   SOARE – румынский
   ZON – голландский
 
   Но нынешние европейские языки – это новые языки, сильно изменённые по сравнению с изначальным индоевропейским языком. Они далеко ушли от своего изначального предка.

   Правда, не все. Есть балтские и славянские языки, которые наиболее архаичны по своей структуре, в их языках многие корни ещё «говорят». Просто славяне уклонились от праязыка в одну сторону, отбросив свистящие окончания, а балты в другую, эти окончания полностью сохранив.

   И вот в славянских-то языках корень СЛ, обозначающий в том числе и «солнце», как раз и не утерял ещё свою информационную ёмкость. У балтов же и у прочих этот смысл потерялся. Эта глубинная суть сохранилась в группе слов, перечисленных мною ранее, т.е. связанных со словом «слать». Солнце именно «посылает», «шлёт» нам свои лучи, а также тепло и энергию жизни. Оно шлёт нам самого себя! Разве не так?.. Солнце – это истинное Великое Слово, в буквальном смысле, уж простите, этого слова. Оно перманентно находится в окружении своей Славы, в ореоле сияющего Огня. Оно по сути своей Славное.

   В других языках эта связь «слать – солнце» не сохранилась. Разве что у англичан в изменённом состоянии. Их SUN (солнце) и SENT (слать) имеют единый корень SN. Буква Л просто потерялась, как она потерялась в слове «солнце-сонце» (в разговорном варианте) у нынешних русских.

   Каково же изначальное имя звезды, посылавшей нашим предкам свою Славу?

   По аналогии со словами «полено-поленце», «колено-коленце», «окно-оконце», мы можем смело предположить, что неуменьшительное название небесного светила (поскольку теперь мы используем уменьшительное его значение), звучало так: СОЛНО. В женском роде это будет СОЛАНА или СОЛНА, в мужском – СОЛУН или СОЛАН. На древнерусском языке слово «посол» писалось «сол». Например, в летописи упоминается имя варяжского посла князя Игоря – «Ивор, сол Игорев». Суффикс Н указывает на то, что не с тобой что-то делают, а ты делаешь, например: говорун, колун, бегун, певунья… К солнцу, «шлющему» самого себя, это тоже относится в полной мере. Буква Н в названии звезды с течением времени могла потеряться, и осталось СОЛО, или СОЛЛО, или СОЛ…

   Очень интересно, но современного главного земного бога, которого признают большинство верующих – Христа – также зовут иносказательно БОГ-СЛОВО, или ЛОГОС. Это совпадение мало кем замечаемо из-за свойственного нам, людям, оглупляющего информационного «замыливания», но оно вообще-то поразительно. Получается, что Христос заместил собою в религиозном сознании само Солнце, верховного общепризнанного бога прежних эпох. Сознательно это сделано или бессознательно – вопрос другой, но факт остаётся фактом.

   И ещё. Хорошо известно из разных источников, что древнейшее название славян – это венеты или венеды. Но в слове СЛО-ВЕНЕ вторая часть слова это и есть буквально ВЕНЕ. Так и по сию пору называют русских (по аналогии с соседствовавшими с ними ранее новгородскими словенами) современные эстонцы и финны. Русские для них – ВЕНЕ, а Россия – Венейя и Венемаа.

   А что такое ВЕНО? Нет, не ищите объяснения в словарях. Там это значение узко специализировано и привязано к отношениям платы. Теперь уже у славян объяснение сути этого корня не найти. Но объяснение осталось у их собратьев по происхождению. Например, у англичан слово ONE (уан, ванн) – это ОДИН. У латышей слово VIENS обозначает ОДИН, VIENOTIIBA – ЕДИНСТВО, а APVIENOT – ОБЪЕДИНЯТЬ. Просто так отбросить эти сохранившиеся древние корни нельзя, ибо они означают важные вещи. Вот у русских есть такое слово как «венок». А также «венец». А что они обозначают? Для чего люди носят венки и венцы? – Для символизации какого-то объединения. Венец или корону носили князья, как символ своей власти. Венчались новобрачные, объединяясь таким образом в единую структуру, семью.

   Вполне вероятно, что венеты и венеды – означало именно «объединённые».

   Что же у нас получается?

   А вот что: славяне – это группа людей, в древности объединённых понятным всем словом, а также – опосредованно – и солнцем. Может быть, наши предки и не акцентировали второй смысл (объединение с солнцем) в своём названии, но косвенно это было чистой правдой, поскольку, являясь солнцепоклонниками, они искренно (и совершенно справедливо с научной точки зрения) считали себя сынами или внуками Солнца.
   Вот такая у нас получается лингвистика.
   

https://www.proza.ru/2011/07/29/479

Филон за Логосот

"...Логос изведен од грчкиот збор лего,"зборува" бил вообичаен концепт меѓу грчките филозофи.Хераклит,кој пишувал во 6 век п.н.е.бил првиот што тврдел дека светот е напојуван од оваа божествена суштина што создава ред во природата и се манифесира во човекот преку неговата способност за размислување.Во 1 век на н.е. еврејскиот филозоф Филон ја применил оваа тема во еврејската мисла,велејќи дека Логос е всушност самата сила со која Бог го создал универзумот и како супстанца на божјата мудрост продолжува да го инспирира човештвото.Оваа мисла оди чекор понатаму во почетокот на Евангелието според Јован :
Јован
Во почетокот беше Словото ,и Словото беше во Бога,и Бог беше Словото...И Словото стана плот и живееше меѓу нас..." Јован 1:1-3,4
Несомнено под влијание на Филон,Јован вели дека Логосот на Божјата мудрост бил Исус.Ориген се согласил;но ој тврдел и дека ако Христос бил отелетворениот Логос или "Збор",тој моѓел да биде само претставник на Божјото,а не едно и исто со супстанцата на самиот Бог.Затоа Христос е пореден на Бог Отецот,кој останува единствен вистински Создател на светот.
Денес овие теолошки расправии можеби ни се чинат невообичаени и збунувачки ,но за грчкиот ум од средоземноморскиот свет наклонет кон спорења овие концепти биле од вонредно значење.На пр.Ариј артикулирал едно верување слично на она на Ориген,и неговиот "ерес"-аријанизмот-ќе се пробие дури до Северна Европа и ќе преобрати голем број Готи.Германските освојувачи што по 221 год.со загрижувачка зачестеност му се заканувалена Рим,повеќето биле аријански христијани...."
Реф:
Жан-Пјер Избутс "Мојсеј Исус Мухамед-археолошка историја на трите вери--",превод од англиски Свето Серафимов,Филип Филиповски ,Скопје 2005 стр.325-326

А.К. дел два

БУГАРСКИТЕ ГРАЃАНИ ЗАДОЕНИ СО ОМРАЗА КОН МАКЕДОЦИТЕ СЕ ПОСТОЈАНА ЖРТВА НА ВЕЛИКОБУГАРСКАТА ПРОПАГАНДА И ПЕРМАНЕНТНОТО МЕДИУМСКО ПЕРЕЊЕ НА МОЗОЦИ КОЕ ВО БУГАРИЈА Е СПОНЗОРИРАНО ОД НАЈВИСОКИОТ ДРЖАВЕН ВРВ... ОДВОЈУВАМ НЕКОЛКУ АСПЕКТИ СО КОИ ВЕЛИКОБУГАРСКАТА АНТИМАКЕДОНСКА ШОВИНИСТИЧКА ПРОПАГАНДА МАНИПУЛИРА СО ИСТОРИСКАТА ВИСТИНА И ФАКТИТЕ.... 1. Архиепископот Теофилакт кој е Грчки националис и фанариот е поставен за ПРВ АРХИЕПИСКОП НА НОВОФОРМИРАНАТА ВИЗАНТИСКА ВЕОНО-РЕГИОНАЛНА ТЕМА ВУЛГАРИА. Темата Вулгариа е формирана после воениот пораз на Самоиловата Држава – Склавинија, четири години после смртта на Самоил. После конечниот пораз на последниот владател од династијата на Самоил, Иван Владислав, син на Арон во февруари 1018, Византискиот Император Василиј Втори со декрет ја укинува Охридската Патријашија и ја сведува на ниво на Архиепископија под јурисдикција на Константинопол. Името на Архиепископијата е ОХРИДСКА АРХИЕПИСКОПИЈА ЈУСТЕНИЈАНА ПРИМА И НА ТЕМА ВУЛГАРИА. Целата богослужба во Архиепископијата е на грчки јазик, а на пониско ниво, погреби и венчавки на старословенски. Со темата раководи воен стратег византиец. Архиепископот никогаш не споменал дека „живее помеѓу б‘лгари“, туку тој за себе рекол де е вулгарос, Архиепископ на темата Вулгариа, па отука можете да заклучите кои се вулгарите.... Инаку со терминот Вулгари, византијците ги нарекуваат сите НЕРОМЕИ или НЕ РОМАНИЗИРАНИ НАРОДИ, како што пежаротивно се нарекувале СЛОВЕНИТЕ од Византија. За споредба во истиот период на територијата на денешна Бугарија, подунавјето и источно од Родопите е формирана византиска тема ПАРАСТРИОН или (ПОДУНАВЈЕ), а жителите на таа тема се нарекуваат МИКСОБАРБАРОИ, кои воглавно се составени од влашко население (западни римјани во источното царство), хуни, печензи, готи, и други барбарски народи... ОТЕЦ ПАИСИЈ Е НАЈДОБАР ПРИМЕР КОЈ ПОТВРДУВА ДЕКА НА ТЕРИТОРИЈАТА НА ДЕНЕШНА БУГАРИЈА НАСЕЛЕНИЕТО НЕ САМО ШТО НЕМАЛО БУГАРСКА СВЕСТ, ТУКУ И ДЕКА СЕ СРАМЕЛЕ ОД САМИОТ ЗБОТ БУГАРИ... Тој на жителите на Софија им се обраќа со: „ОЈ народе јуроде, зошто се срамиш да се наречеш блгарин“... Инаку Отец Паисиј кој најголем дел од својот живот го поминал на Карловачката Митрополија како игумен, а потоа и во Зографскиот Манастир е познат по тоа што го пре-редактирал рускиот превод на Орбиновата книга „Славјанска Историја’ и ја преименувал во „Славјано-балгарска’. Инаку Самиот Паисиј кажува дека тој не е Историчар, но дека под импресии на делото на Орбини сакал да го прередактира, и напоменува дека оние кои Рим ги нарекува Словени, Константинопол ги нарекува Вулгари.... За останатото прочитај ја книгата на Орбини и ќе видиш кои се тие Словени... Византискиот император Васили Втори никогаш сам не се нарекол „вулгароктонос“, туку тој со таков наратив е споменат во Визатиските Хроники дури 2 века после неговата смрт, при тоа вулгароктонос не е бугароубиев, туку убиец на Словените. ПЕТАР ДЕЛЈАН КОЈ БИЛ ВО БЕЛГРАД, бил водач на Словенското востание во Византиската Тема Вулгариа, во Македонија, а ги освоил градовите Ниш и Скопје. Причини за Востанието против Византија кое започнало во летото 1040 биле: Замена на Словенскиот Архипископ со грчки и забрзаната хеленизација на Македонија, како и превисоките такси на Византија за локаното население. Востанието и ексториторијалната државна творба на Петар Делјан воопшто не ја вклучувала територијата на денешна Бугарија, населението во тој дел не го осеќало востанието како свое и не се приклучило кон тоа, а и составот на населението бил поинаков..

Прличе и Миладиновци како Панслависти, целото свое образование го имале на грчки, пред да дојдат под влијание на рускиот Панславизам и настојувањето на Русија да создаде посебна црква за Словените во Османското царство. Тие се меѓу првите кои агитирале за Егзархијата уште пред да се основа, од која очекувале да ја реставрира и возобнови Охридската Црква, но кога тоа не се случило, Прличе бил прв кој рекол дека Егзархијата била повече брутална отколку фанариотите, а тоа е сериозно обвинение, додека Миладиновци се притворени и осудени, а можеби и убиени во турските зандани под обвинение дека се Руски шпиони, кои и реално биле. КОЈА Е ТАА КОНФЕРЕНЦИЈА ВО 1876 ГОДИНА?? ХАХАХАХ ВО 1878 ГОДИНА НА МИРОВНИТЕ ПРЕГОВОРИ ПОМЕЃУ ТУРЦИЈА И РУСИЈА ВО САН СТЕФАНО Е ПОСТИГНАТ ДОГОВОР ЗА ПРИМИРЈЕ, А НА ТИЕ ПРЕГОВОРИ НЕ УЕСТВУВА БУГАРИЈА, НИТИ БИЛО КОЈ БУГАРИН.. РУСИЈА ПРЕКУ ТИЕ ДОГОВОРИ САКА ДА ФОРМИРА ЗА ПРВ ПАТ ВО ИСТРИЈАТА СЛОВЕНСКА ДРЖАВА НА БАЛКАНОТ ПОД ИМЕ БУГАРИЈА, КАКО РУСКИ ЕГИПЕТ ЗАРАДИ ЗАШТИТА НА РУСКИТЕ ИНТЕРЕСИ НА БАЛКАНОТ И ИЗЛЕЗ НА ТОПЛИТЕ МОРИЊА... РУСИЈА Е ТАА КОЈА ФОРМИРА БУГАРСКАТА НАЦИЈА. Бугарската нација е политичка нација и започнува со формирањето на Ехзархијата и тоа врз религиска основа и врз основа на Панславизмот, рускиот панславизам. Сакаш факти за ова? Еве ти.. Паисиј Хилендарски самиот пишува дека жителите на територијата на денешна Бугарија се срамуваат да се идентификуваат како бугари. После тоа следува руската инцијатива преку Руската црква и западниот притисок преку Миташките реформи во Османлиското Царство да се признае посебен црковно-религиски милет “бугарски’, Главните заговорници за создавање на посевна словенска црква, која покасно е позната како Егзархија се токму оние интелектуалци кои се школуваат во Русија или се во релации со Русија. Како е формирана Егзархијата? Како политичка црковна организација која не е призната од Константинопол. Таа не е формирана врз традициите на Трновската црква, нити врз традициите на Охридската Архиепископија, туку е формирана од страна на Султанот како политичка организаџија која пред се ќе ги штити интересите на Стамбол. Од тука и фактот што многу од оние интелектуалци и најверни христијански свештеници од Македонија кои дале подршка за Егзархијата со цел да се возобнови Охридската Архиепископија, но по тоа прашање Егзархијата била уште полоша и од фанариотите, тоа го пишува самиоѕ Григор Прличе и Митрополитот Теодосиј, И сега доаѓаме до 1879 год која Русија и руската армија ја протеруваат Османската војска од Подунавието и ја уценува Османската империја да се формира Автономија која ќе ги штити руските интереси, не станува збор за некои бугари или бугарска држава, па дури пет години нема ниту еден министер бугарин во администрацијата на таа автономија, нема ни генерал во војската . Е за тоа да го направи Русија, таа почнува процес на покрстување на мнозинското муслиманско населние, турци, гагаузи и цигани во Подунавието, значи тоа го прави Руското правителство, привремената влада. Тоа е точно што го пишува Захариева, затоа што јас лично сум го видел во руските извори од тој период. Подоцвна истиот процес продолжува и после 1912 година во Источна Римелија и на Родопите. После 1945 година истото продолжува со циганите, па и самиот Тодор Живков има мешани влашки-тигански гени ... ОД ОСТАНАТИТЕ ГЛУПОСТИ ВО ПОСТОТ ЗА КРАЈ ЌЕ СЕ ЗАДРЖАМ САМО ЗА ЛАГИТЕ ДЕКА ГОЦЕ БИЛ БУГАРИН И СЕ БОРЕЛ ЗА БУГАРИЈА... ГОЦЕ ДЕЛЧЕВ ВО ВТОРАТА ГОДИНА ОД СТУДИИ ВО ВОЕНАТА АКАДЕМИЈА ВО СОФИЈА Е ИЗБКАН ОД АКДЕМИЈАТА И ОД БУГАРИЈА КАКО НЕПРИЈАТЕЛСКИ ЕЛЕМЕНТ ПРОТИВ БУГАРСКАТА ДРЖАВА И ОПШЕСТВО. ДА ВИДИМЕ КАКО Е ТОА ПРЕСТАВЕНО ВО БУГАРИЈА ,,,,,,,,,,,учи Военна Академия в София,кадето е изгонен заради активно участие в социалистически кръжок. И СЕГА НЕКОЈ ОД БУГАРСКИТЕ ИСТОРИЧАРИ НЕКА КАЖЕ КОЈ Е ДОПРИНОСОТ НА ГОЦЕ ЗА БУГАРСКАТА ДРЖАВА И ИСТОРИЈА? БУГАРСКИТЕ ИСТОРИЧАРИ И ПРОПАГАТОРИТЕ НА ВЕЛИКО-БУГАРСКИОТ ШОВОНИЗАМ И АНТИМАКЕДОНИЗАМ КОИ ГИ ВЕЛИЧАТ ПРО-ФАШИСТИЧКИТЕ ВЛАСТИ И ЛИЧНОСТИ НА БУГАРИЈА ОД ВРЕМЕТО ПРЕД ВТОРАТА СВЕТСКА ВОЈНА И ЗА ВРЕМЕ НА ВОЈНАТА, А ГИ ПЛУКАААТ И НЕГИРААТ КОМУНИЗМОТ И СОЦИЈАЛИЗМОТ И СИТЕ ЛЕВИ ПОЛИТИЧКИ СИЛИ И ИДЕОЛОГИИ, И НАЕДНАШ СЕГА НЕМААТ НИТУ ЕДЕН ЗБОР ЗА ПОЛИТИЧКАТА ИДЕОЛОГИЈА НА ГОЦЕ ДЕЛЧЕВ, КОЈА ШТО ЗАЕДНО СО НЕГОВАТА ЗАЛОЖБА ЗА АВТОХТОНА МАКЕДОНСКА БОРБА, СОЦИЈАЛИСТИЧКА ИДЕОЛОГИЈА И РЕПУБЛИКАНСКА ИДЕЈА ДА БИ ИЗБРКАН ОД ВОЕНАТА АКАДЕМИЈА И ОД БУГАРИЈА КАКО НЕПРИЈАТЕЛСКИ ЕЛЕМЕНТ ПРОТИВ БУГАРСКАТА ДРЖАВА И ОПШЕСТВО.

ГОЦЕ ДЕЛЧЕВ ВО СВОЈОТ КРАТОК, НО ЗА МАКЕДОНСКАТА ИСТОРИЈА ЗНАЧАЕН ЖИВОТ ОСТАВИЛ ДОСТА ПИШАНИ ДОКУМЕНТИ, ЗАПИСИ, ПИСМА И ДРУГИ БЕЛЕШКИ. ЕВЕ ГИ ПОВИКУВАМ БУГАРСКИТЕ ИСТОРИЧАРИ И ВЕЛИКОБУГАРСКИ ШОВИНИСТИ ДА КАЖАТ ВО КОЕ ПИСМО ИЛИ ПИШАН ТЕКСТ ОД ГОЦЕ ТОЈ СЕ САМООПРЕДЕЛУВА КАКО БУГАРИН? КАДЕ ПИШУВА ДЕКА ТОЈ Е БУГАРИН И СЕ БОРИ ЗА БУГАРИЈА И БУГАРИТЕ? НИКАДЕ НЕМА ТАКВО НЕШТО, ЕДИНСТВЕНО САМО МАНИПУЛАЦИИТЕ СО САРКАЗМОТ НА ГОЦЕ ИСКАЖАН ВО ПИСМОТО ДО НИКОЛА МАЛЕШЕВСКИ. ЕВЕ ШТО ГОЦЕ ДЕЛЧЕВ НАПИШАЛ ВО ПИСМОТО ДО НИКОЛА МАЛЕШЕВСКИ, ЕВЕ ГО САМО ТОЈ ДЕЛ КАДЕ БУГАРСКИТЕ ИСТОРИЧАРИ И ВЕЛИКО-БУГАРСКИ ШОВИНИСТИ МАНИПУЛИРААТ СО ТОЈ ДЕЛ ОД ТЕКСТОТ: цитат од тоа писмо: ... „ Действително жалко е, но що можемъ да правимъ, когато си сме българи и всички страдаме отъ една обща болѣсть! Ако тая болѣсть не съществуваше въ нашитѣ прадѣди, отъ които е наследство и въ насъ нѣмаше да попаднатъ подъ грозния скиптъръ на турскитѣ султани. Нашъ, разбира се, дългъ е да не се поддаваме на тая болѣсть, но можемъ ли сѫщото да направимъ и съ другитѣ лица? Пъкъ имаме заето и нѣщо отъ гръцкитѣ болѣсти, а именно - колко глави, толкозъ капитани. ....“ Делот ... когато СИ сме българи... издвоено од целиот текст преставува САРКАЗАМ, ИНВЕРТНОСТ, ОДНОСНО ПОТСМЕВ, ПОДБИВНОСТ, А НЕ ДЕКЛАРАЦИЈА... пред да дадеме примери за сето ова да напоменеме дека во бугарската литература не постои нити еден пример “СИ СМЕ“.. Примери од литаратурата за потценување, инвертност и омаловажување: „кој си ти бре?“ како не си бил ти? Како не сте биле... итн... Во бугарскиот литературен, не постои случај каде дативната форма СИ, каде во случајов заедно со второ лице од глаголот СУМ дава „СИ СМЕ“, туку тоа е „СМЕ СИ“! Не постои таков пример во бугарската литература.... Овдека не се работи за тоа дека Гоце направил правоговорна грешка, правејќи правописна грешка, туку во Македонскиот народен говор, во дијалектните говори во Беломорска Македонија, глаголската инверзира со помош на Дативната форма „СИ СМЕ“, каде заменката „СИ“ доаѓа пред глаголот „СМЕ“ означува НЕГАЦИЈА, ИЛИ ПОТОЧНО ПОСМЕВ и ПОТЦЕНУВАЊЕ, ПОДБИВНА НЕГАЦИЈА... Во Македонскиот литературен јазик постои таа дативна форма и се употребува во случаи зад неопределени заменки во служба на партикула што изразува посилен степен на неопределеност или придава нијанса на потценување. Примери: Дојде некоја си жена. Го удрило некое си дете. Од овдека слободно може да се види дека Гоце се подбивал со изразот “СИ СМЕ“, затоа што како што претходно објаснив Ако правилно е „Кога сите СМЕ СИ ЕНГЛЕЗИ“, од тука подбивно и потценувачки е ...„кога сите СИ СМЕ ЕНГЕЛЗИ“? Оние кои ги изучуваат македонските дијалекти знаат дека во Македонскиот дијалектен корпус има НЕГАЦИЈА, но има и ПОДБИВНА ФОРМА НА НЕГАЦИЈА, токму со инверзијата НА ЗАМЕНКАТА СИ, во дативна форма која ја напишав погоре. ИНАКУ, ВО НИЕДНО ДРУГО ПИСМО, ТЕЛЕГРАМА, ДОПИСКА ИЛИ БИЛО КОЈ ДРУГ ЗАПИС НА ГОЦЕ НЕ Е СПОМЕНАТО ВООПШТО “БУГАРИ“, „БУГАРИН“, „БУГАРСКИ“, А ВО СЕКОЈ НЕГОВ ЗАПИС ИМА МАКЕДОНСКИ, МАКЕДОНЦИ, МАКЕДОНИЈА... ВО ЕДНО ДРУГО ПИМО НА ГОЦЕ ДЕЛЧЕВ ДО ДАМЕ ГРУЕВ ГОЦЕ ДЕЛЧЕВ ПИШУВА: "Едвај ли има народ кој што толку многу е трпел од своите синови изроди, колку македонскиот"

Корен на името Македонија

Корен на името Македонија

• Досега најстариот податок за прото Македонците – племиња од бронзениот период кои го населувале просторот на Македонија – се наоѓа кај Хеланик од Лезбос (V век пред Ис.Хр). Тој запишал дека Македонците живееле меѓу (со) Мизите. Овој податок се однесува на прото-македонските племиња кои живееле во периодот меѓу првата и втората индоевропска миграција, т.е. во временската рамка меѓу III и крајот на II милениум пред Ис.Хр.
• Најстарите, сигурни, досега познати, пишани податоци за Македонија се наоѓаат во хомеровата Илијада, дело кое се однесува на настани датирани негде во XII – XI век пред Ис.Хр. Во Илијадата, меѓу сојузниците на Троја, се спомнати Пајонците кои со најновите научни сознанија е потврдено дека најверојатно биле со македонско етничко потекло; во Илијадата се спомнати пајонскиот град Амидон кој се наоѓал на устието на р.Аксиос (денешен Вардар), како и македонските области Пиерија и Ематија. Во Илијадата е забележано и името на родоначалникот на македонското племе Пелагонци, митскиот Пелагон.
• Досега најстарото запишано име кое се однесува на Македонија, а е користено од страна на грчките морепловци, е Ематија. Поконкретни податоци за името Ематија има кај Страбон (64/63 пр. Ис.Хр. – 23 г.н.е.), Плиниј Постариот (23 – 79 г.н.е.) и Стефан од Бизант (VI в.н.е.) кои запишале дека тоа е првобитното име на Македонија. Од друга страна античкиот географ Птолемај (127 – 145 г.н.е.) соопштува дека Ематија се нарекувала областа каде што се наоѓала првата македонска престолнина Ајга. ...
• Лингвистите, името Ематија го изведуваат од грчкиот збор amathos што значи песочен, песочно. Оваа препоставка дополнително добива на тежина ако се има предвид кажувањето на античкиот географ Птолемај кој соопштува дека со ова име се означувал источниот крајбрежен дел од античка Македонија кој бил песоклив.
• Почнувајќи од VIII – VII век пред Ис.Хр. името Ематија е потиснато од името Македонија. Ова најверојатно се должи на фактот што првата македонска кралска династија Аргеади потекнувала од областа Орестида (Костурско) чие постаро име било Макета. Со текот на времето името Македонија добива не само географско туку и политичко значење. Тоа не е само географски поим туку и име на македонската држава и етносот кој ја населува Македонија, а кој по потекло е сосема различен од било кој друг етнос на Балканот во тој период.
• Прашањето за потеклото на името Македонија предизвикувало контраверзи уште во антиката. Има, главно, три генеалогии кои го објаснуваат потеклото на името Mакедонија. Првата генеалогија за името Македонија е запишана од Хесикиј од Александрија (V в.н.е.), а сочувана кај Константин VII Порфирогенит (913 – 959) каде се вели дека името Македонија доаѓа од митскиот јунак Македон кој бил син на Ѕевс и Тија.
• Во врска со оваа генеалогија сочувани се три критички забелешки (коментари или схолии) кои се однесуваат на дополнување на истата. Според првата забелешка (схола) Македон е син на Дион и Аитхија, според втората на Диос и Аитхија, а, пак, според третата тој бил син на тој бил син на Диос и Аитхрија. Очигледно е дека зад Дион/Диос се крие врховното божество кај античките Македонци, а Аитхија е всушност македонската Атена посведочена на монетите со штит во левата и молња во десната рака.
• Втората генеалогија за името Македонија е забележана кај Аполодор Атински (II век пред Ис. Хр.) според кого Македон е син на Ликаон кој имал дури 50 синови.
• Третата генеалогија за името Македонија е забележана од Диодор Сицилиски (I век пред Ис.Хр.). Според оваа генеалогија, Македон бил син на египетскиот бог Озирис.
• Освен овие три, во различни периоди од антиката, постоеле и други помалку популарни генеалогии преку кои се објаснувало потеклото на името Македонија. Па така според генеалогијата на Еврипид старата форма на името Македонија е Макета, име кое Еврипид го поврзал со едно од имињата на бахамтките – свештеничките на богот Дионис – кои во Македонија се нарекувале Клодонес, Мимонес и Макетаи.
• Што се однесува до современата наука постојат неколку тези за етимологијата на името Македонија. Според првата, името доаѓа од придавката македнос која се среќава само кај Хомер и која значи висок. Во конкретниот случај македнос би требало да означува ,,високи луѓе”, ,,планинци”, ,,горштаци”. Оваа етимологија е поврзана со денес веќе надминатата теза дека античките Македонци дошле од високи места т.е. од Горна во Долна Македонија.
• Своја теза за името Македонија и етниконот Македонци дава М.Будимир кој смета дека се работи за грчки превод на нивното изворно име Кауконци.
• Наспроти овие толкувања, најновите истражувања со голема веројатност упатуваат на тезата дека името Македонија најверојатно има бригиско потекло со значење – земја. Имено, Бригите биле најстариот етнички супстракт кој учествувал во етногенезата на античкиот македонски народ и оттука мошне е веројатно дека и името Македонија е од бригиско потекло. Оттука можеби произлегува и поврзаноста меѓу името Ематија што значи песоклива земја и името Македонија што на бригискиот јазик исто така значело земја.

Корен на името Македонија

МАКЕДОНИЈА-
МАКЕ= ЗЕМЈА
ДОН= ВЛАДЕТЕЛ ; СИН(дете) или СОНЦЕ
Значи МАКЕДОНИЈА=ВЛАДЕТЕЛИ на ЗЕМЈАТА,
(ЗЕМЈЕНИ ВЛАДЕТЕЛИ)
СИНОВИ на ЗЕМЈАТА(ЗЕМЈЕНИ СИНОВИ)
ДЕЦА наЗЕМЈАТА( ЗЕМЈЕНИ ДЕЦА)
ЗЕМЈА на СОНЦЕТО(СОНЧЕВА ЗЕМЈА)

• Може ли да се бара поголема потврда од фактот што името „Македонија“ преку личноста на „Македон“, митологијата го констатира во трите основни топоси!
• Поставено поинаку: што митовите со кои и Европа и Африка и Азија го објаснуваат своето разрешување на изолацијата и единствената точка на автентичен допир и спојување, го врзуват токму името - Македон, со топосот - Македонија!
• Етимологијата на зборот изгледа дека доаѓа од Македон, кој живеел во областа Пијерија (област на север од планината ОЛИМП-во Македонија).
- Македонците подоцна се викале Елни или Ели, стар национален збор, кој произлегува од животното Елен, а можеби носеле капи со рогови од елен за да се разликуваат.
- Македонците се појавиле на хоризонтот на праисторијата 1500 година пред не.е додека пред тоа сочинувале пределинска ТРАКОМАКЕДОНСКА нација, а нивниот јазик и вера не биле грчки.
- Името Македонци произлегува од земјата Македонија. (верување на Македонците од Беломорска Македонија)
• Европската митологија Македон го смета за син на самиот Зевс и Тиа, кому, поради особените вредности на душата и големата телесна сила, таткото Зевс му го доверил најчувствителното и најважното подрачје на светот - оската во која се допираат трите Континенти.

Мошне е индикативно што братот на Македон е - Магнет.

• Македонците во најстариот Еп во Европа - Илијадата.
Речиси секое од племињата - имало на почетокот свое кралство.
Уште во најстариот Еп од Европа кај - Хомер - Илијадата ,кралевите на Македонските племиња - Пеоните и Пелагонците со своите соплеменици се борат кај - Троја во 2 илјадетие п.н.е.
Опишани се пределите кои и денес ја красат Македонија:
Вардар , Црна, градовите Амидон и др.
Тие се судираат со обединетите Грчки племиња.
Тоа е прва Македонско-Грчка војна.
• Хесиод (околу 700 г.п.н.е) (истата е сочувана кај Константин 7ми Порфирогенит (913- 959) каде се вели дека поимот ,,Македонија" доагја од митскиот јунак Македон кој според Хесиод бил син на Зевс и Тија. Херодот - ,, За време на кралот Деукалион живееле (Дорците) во земјата Фтиотида, а за време на Дор, синот на Хелен, во земјата под Оса и Олимп, наречена Хистиотида. Кога Кадмејците ги избркале, се населиле во областа Пинд под името Македонци.,,
Ова е првото историско споменување на Македонците во минатото.
• Претпоставката е дека Херодот зборува за период многу постар од неговото време, околу 12 век п.н.е. кога тој познава етничка заедница со име Македонци.
• "Македонија се наоѓа недалеку од Прасијадското езеро. Од езерото прво се доаѓа во рудникот од кој што Александар дневно добивал по еден талант сребро, а потоа кога после рудникот ќе се премине планината Дисор, се доаѓа во Македонија..
• Херодот добро ја познава Македонија, барем оној нејзин дел кој е во сферата на неговиот интерес, и сферата на неговото движење, исто како што ги познава и Пајонците, дел од големата групација на етнички заедници, во која влегуваат и Македонците. Македонија е присутна во неговото дело ,,Историја,, подеднакво јасно, како и описот на било која друга земја или етничка заедница.

• Еврипид (за генеалогијата ) во 412 г.п.н.е....

• вели дека Бахамтките кои биле свестеницки на македонски се викале Клодонес, Мимонес и Макетаи, а дека старата форма на Македонија е името Макета.
• Но оваа генеалогија усте во антиката била отфрлена како нетоцна и политицки мотивирана со цел да послузи во функција на македонската пропаганда на Архелај.Јустин..
,,Порано Македонија била нарекувана Ематија, според името на кралот Емат; првите докази за неговата доблест уште постојат во овие краишта. Како што нејзиниот подем бил постепен, така и границите и станувале тесни.
Народот се нарекувал Пелазги, а областа Пајонија.,,
• Азија го има својот херој на зближување, и, што е крајно необично, го именува со истото име - Македон. Овојпат, Македон е кралски син.
Неговиот татко е Ликаеон, справедлив и умен крал, миленик на боговите.
Владеел со Аркадија, најтивкото и најидилично кралство на сите времиња.
Со овие два детала се упатува на неоходните одлики на оној што ќе треба да го обедини светот: да биде умен и одмерен, а неговата душа се оформува во смиреност и благост на аркадиската хармонија.
И во овој мит, Македон го добил своето кралство во подрачјето на Македонија, именувана според него.
Некои велат дека Македон е еден од педесетината синови на Аркадискиот крал Ликаон.
• Аполодор кој зивеел во средината на И в.п.н.е. и кој вели дека Македон е син на Ликаон кој имал 50 синови."
• Третиот, Африкански мит, потекнува од Египет.
Македон е повторно божји син - чедо на Озирис лично!
Неговиот небесен татко му ги доверил Тракија и Македонија за негово кралство, во коешто тој владеел и според законот и според добрината. ... Диодор Сицилиски
• Според египетскиот запис, Озирис на своите кампањи беше придружуван од своите два сина Анубис и Македон, кој се одликуваа по својата храброст. Двајцата од нив ја носеа најзначајната воена опрема, земена од одредени животни чиј карактер не се разликуваше од храброста на луѓето. Така Анубис носеше кожа од куче, а Македон предни делови од волк; и поради оваа причина овие животни се почитувани кај египќаните. Тој, исто така, го носеше и Пан на своите кампањи, кој посебно е ценет кај египќаните; затоа жителите на земјата не само што му подигнаа статуи во секој храм туку и именуваа град по него во Тебаид, кој е наречен од жителите (Chemmo) Хемо што кога ќе се преведе значи Градот на Пан.
Диодор од Сицилија (И в.п.н.е) во неговото дело ,,Историска библиотека“
• Стефан од Бизант (6 в.н.е) ,,Етника" (,,За народите").. потеклото на Македонија е од Македон и Тхија.
• Според митологијата Македон е епонимен херој на Македонија,син на Ѕеус и Деокалионовата ќерка Тија и брат на Магнет.Според имињата на неговите синови крстени се македонските градови Пиреј и Амитај.
• Сите понатамошни историски извори, најпрво тракиецот Тукидид, кој живее и работи во Атина на крајот на 5-от век п.н.е, денес според стилот и анализата, првиот вистински ,,современ,, историчар, ги познава Македонците и Македонија, како земја и народ толку вообичаени за одредена територија, која ќе се менува со текот на времето и со настаните кои ќе следат; пред се преку големите реформи и проширување на кралевите од славната аргеадска династија, над останатите пајонски етнички заедници.
• Сите оние што следат низ вековите на славната антика и нејзиниот развој, Диодот Сицилиски, Полибие, Плутарх, Аријан, Страбон, Јустин итн. ја познаваат таа митска земја Македонија, што во времето во кое живеа го диктираше текот на светската историја, директно или пак последователно, сеедно ја одредија нашата сегашност, на начин единствено можен, бидејќи историјата ја следиме, создаваме но не можеме да ја менуваме. Македонија ќе биде присутниот елемент сегогаш на овој пребогат простор на неисцрпни медитерански цивилизации, низ различни форми на постоење, низ различни политички и државни имиња, но секогаш задржувајќи ја својата суштина, својата сопствена приказна и својот бит, сопствената одредница-името.

Етимологија на името Македонија - Промакедонски толкувања ...

• Македонскиот народ се нарекува себеси „ Македонци “ по името на родоначалникот Македон кој ги обединил предмакедонските племиња и народи во еден народ.
• Македонците се етнички супстрат од негрчките и индоевропејски народи, чиј етнички состав го сочинувале некои средно-балкански народи и племиња, меѓу кои треба се вбројат: Бриги , Енети , Пајонци , Пелагонци и други. Дел од Бригите потиснати со дорските миграции по Тројанска војна се одселува во Мала Азијa . Лингвистите забележуваат дека во јазикот на овие Бриги, во Мала Азија познати и како како Фриги (област Фригија ), постои голема сродност со главнината на само стотината познати старомакедонски голоси (скромни останки од протогениот македонски јазик).
• Ова мислење го застапува и Проф. Нада Проева и дава аргументи за тврдењето дека Македонците немаат дорско потекло, како што тврди на неколку места во својата историја, грчкиот антички писател Херодот .
• Како што вели Џ.Р.Елис, така и грчкиот професор археолог Фотис Пецас тврди дека Македонците уште пред да дојдат на просторот на Македонија, го имале своето име Македонци и тие на оваа територија која дотогаш имала друго име и го дале своето народно име. Конкретно проф. Пецас пишува: „Македонија го зеде името од Македонците.
• До 700 год. пред Исус Христос Македонците биле ограничени западно од планината Каракамен (Вермион) или јужно од Халиакамби. Големото море меѓу планините и морето беше уште непознато за Македонците.
• Некаде околу 700 год. п.н.е ги запоседнаа источните падини на Вермион, како што учиме по Херодот. Ова големо поле меѓу Бистрица (Халиакум) уште не беше и не се викаше Македонија. Македонците се проширија до Вардар (Аксиос) малку подоцна како што учиме од Тукидид . Филип Македонски ја донесе Македонија до реката Места (Нестос) во 348 год п.н.е..“ Она што не интересира денес – продолжува Проф. Пецас е „дека Македонците и го дадоа своето име на Македонија и ја проширија од планината Пинд и Олимп до места на исток и до Црна Река (Еригон) на север. Така, Македонците го дадоа името на својата земја.
Името Македонци беше најпрвин народно, а потоа стана историографски поим „Македонија”.