Отец - Ο Θεός

 

This interpretation suggests a possible linguistic and symbolic transition from the ancient Macedonian worldview to Christian terminology, shaping the perception of divinity from Mother Earth to Father Sky.

                               ***

From Mother Earth to Father Sky

A Possible Reflection of Religious Changes in Written Expression

Official sources state that with the creation of the Glagolitic script, the term Bog (God) began to be recorded.

Previously, however, the Slavs did not have books but used notches and lines, reading and divining in the same way as polytheists. After their Christianization, they were forced to write Slavic words using Latin and Greek letters without any strict rules. But how could one write with Greek letters words like бгъ (Bog), жизънь (life), ѕѣло (body), цркѿвъ (church), члкъ (man), широта (vastness), шєдрѿты (generosity), юность (youth), ѫзыкь (language), or ıaдь (poison), and similar terms? And so, this continued for many years…

What is the Root of the Word Theos?

My thesis is that Theos originates from the term Otec (Father) and not the other way around, as official interpretations suggest.

This raises an important question: How did we arrive at the term Otec in our language?

Have you ever wondered what this symbol meant?

                     ____|

                    | 

This symbol is called Titlo, and it appears in old manuscript recensions within the phrase Oче наш (Our Father).

It is said that:

"Titlo is a symbol, a diacritical mark used to abbreviate words and give them numerical or symbolic meaning."

I propose the thesis that Titlo originates from ancient Macedonian Cherte i Rezki (Notches and Lines) and signifies Mother Earth.

It marks abbreviations of words, as seen in examples like:

Исус → и͠с   Jesus 

Крст → крⷭ҇тѣ̀ ,Cross 

Христа → хрⷭ҇та̀ , Christ 

Божествена → бжⷭ҇т́внаа  , Glorious 

Богородица → бцⷣ҇а     ,Virgin Mary 

By analyzing the word Мајче (Mother), we can explore how Оче (Father) could have developed, potentially forming the base for the word Theos.

From Мајче → Оче

Which in Greek becomes:

Отеос → Теос

Could this be the case?

Can we consider this part of the contribution of the Macedonian civilization from the so-called ancient period to Orthodoxy and Christianity? A contribution reflecting the transition from:

Mother Earth → Father Sky

Linguistic Reflections

Comparing Latin terminology:

The term for Father is Pater, while for Mother it is Mater.

What is Pater, and what is Mater?

Mater = Mother

Ma-Terra = Mother Earth

Pater, when split as Pa-Terra, simply means Father.

This gives us a solid foundation:

Pater derives from Mater.

In our language, Oče is written as: (Image 2)

Since it is often said that "the root of all words is found in Latin," we will attempt to trace the seed from which the root originates:

From Ma-Terra → Mother Earth

In Glagolitic, the term Oče appears as: (Image 3)

The thesis here is that the letter O and the adjacent symbol act as restrictors of a sound that was once present but later removed.

The missing letter might be M, for the following reason:

Мајка (Mother) → Мајче (diminutive)

Оче (Father) is also a diminutive form

By removing the initial M, we get:

Мајче → Ајче → Ојче → Оче

Is O merely a letter, or could it be a symbolic representation?

The Connection Between Otec and Theos

Could it be that Otec is the root of Theos?

Perhaps we need only to examine the letter Θ in Glagolitic (Image 6) and compare its meaning within the word θεό.

The letter T in Glagolitic represents Θ - Земја (Earth).

This aligns with the transition from Mother Earth → Father Sky

Linguistically, it follows:

Мајка → Мајче Mother ,Mum 

Оче → Отец , Otec- Otets ,,Father 

From which the title for God as Theos in Greek might have been derived:

 

Отец → Тец → ТеоЦ → Теос

translated:

Otec - Tets - Teots - Teos

_______

Sources:

1-Черноризец Храбар, О писмених.

 2,

3-https://www.croatianhistory.net/etf/ocenas.html

4-Strucni rad iz hrvatskog jezika , "Pokusaj objasnjenja geneze glagoljice ", Zeljezno , 2010,str... 28

5 - Strucni rad iz hrvatskog jezika , "Pokusaj objasnjenja geneze glagoljice ", Zeljezno , 2010,str... 31

6-Schenker, Alexander M. (1995). „Early Writing“. The dawn of Slavic: an introduction to Slavic philology. New Haven and London: Yale University Press. стр. 168–172. ISBN 0-300-05846-2.

 7-Томе Бошевски ,Аристотел Тентов ,“По трагите на писмото и јазикот на Древните Македонци’’,Скопје 2005

Link: 1.https://mk.wikisource.org/wiki/%D0%9E_%D0%BF%D0%B8%D1%81%D0%BC%D0%B5%D0%BD%D0%B5%D1%85 

2- https://bg.wikipedia.org/wiki/%D0%A2%D0%B8%D1%82%D0%BB%D0%BE?fbclid=IwAR20nqaCZyruATQDLuuVFxnVCi2AX-HATcs--ZOLM886YJ4tMnXuoGxc2pk

3- https://blagamisterije.com/tajnoviti-kljuc.../20360/

4- https://www.yumpu.com/.../pokuaaj-objaanjenja-geneze.../31

https://mk.wikipedia.org/.../%D0%93%D0%BB%D0%B0%D0%B3%5- https://www.facebook.com/photo.php?fbid=10206635373036683&set=p.10206635373036683&type=3&theater

6- http://rosetta-stone.etf.ukim.edu.mk/mk/node/166

7-http://rosetta-stone.etf.ukim.edu.mk/mk/book/export

8- https://en.m.wiktionary.org/wiki/θεό-#Ancient_Greek

Гали

Гали 

Што се и кој биле Галите ?

Галите: Кршење на римските родови норми

Галите биле свештеници во култот на божицата Кибела. Можно е да ѝ биле посветени конкретно на нејзиниот сопатник Атис, кој се кастрирал во состојба на божествено занесување. При иницирањето во култот, Галите исто така се кастрирале, а потоа носеле исклучиво женска облека. Така, тие заземале двосмислено место во римските сфаќања за родот, со кое многу модерни трансродови и небинарни луѓе се идентификуваат.

Олтари посветени на Кибела и фигури од Атис се пронајдени на Ѕидот на Хадријан, како во римската тврдина Честерс, така и во Корбриџ. Ова сугерира дека е можно Галите да практикувале обожување и во Британија. Во овој текст ја разгледуваме нивната улога во римското општество и литература, како и нивното присуство во римска Британија.

Божицата Кибела првично се обожувала во Фригија, денешна Турција (во левиот централен дел на мапата), прикажана овде во грчко-римскиот период.

Кои биле Галите?

Во 3 век п.н.е., за време на римските војни против Картагина, култот на Кибела направил драматичен влез во Рим. Нејзиниот култен симбол, огромен црн камен, бил пренесен од Пергам (во денешна Турција) заедно со нејзините свештеници.

Култот на Кибела, позната и како Магна Матер, останал дел од римското општество сè до неговата христијанизација. Нејзината статуа се носела низ улиците секоја година, придружена од долгокоси свештеници вооружени со музички инструменти, кои се самобичувале со камшици направени од коскени зглобови. Овие свештеници биле Галите.

Галите се разликувале од граѓанската религија на Рим преку нивната облека и однесување. Откако влегувале во култот и се кастрирале, Галите носеле облека и накит карактеристичен за римските жени. Можно е да добивале стара облека и други предмети од жени во замена за прорицање на судбината.

Галите биле предводени од свештеник познат како Архигал, чиј фино изработен надгробен споменик е пронајден во близина на Рим. Првично, римските граѓани не можеле да станат свештеници, но оваа пракса можеби се променила со текот на времето.

Иконата на Кибела била побарана од римската држава во време на криза и ѝ бил изграден храм на Палатинскиот рид. Подоцнежна легенда раскажува дека нејзиниот брод заглавил на песочна банка пред Рим – што се сметало за многу лош знак – но бил чудесно ослободен од доблесна римска жена која го искористила само својот појас.

Галите во римската поезија

Начинот на кој мажите се претставувале себеси бил од исклучителна важност во римското општество. Галите, со нивниот двосмислен родов израз, им овозможувале на мажите да ја истражуваат машкоста без да ја загрозат сопствената родова идентичност. Во текот на Римската Република, Галите често биле претставувани како нешто „неримско“. Нивната туѓинска природа била начинот на кој култот на Магна Матер бил одвоен од традиционалната римска религија, а Галите биле гледани како егзотични и чудесни фигури, обележани со музика и екстатични процесии.

Катул (84–54 п.н.е.) бил аристократски римски поет од доцната Република, познат по својата поезија, вклучувајќи ги и песните посветени на неговата љубовница Лезбија. Во песната 63 тој ја користи митската приказна за предокот на Галите, Атис, за да ја истражи римската машкост – дали кастрираниот Атис е маж? Жена? Или нешто сосема поинакво? Граматичкиот род на Атис се менува низ целата песна, како што поминува низ кастрација, екстатична прослава и каење. За поети како Катул, митологијата била безбедно место за испитување на прашањата за родот и машкоста, дозволувајќи му да му пристапи на Атис со симпатија. Но, ова станува непријатно и чудно кога телото што се анализира е вистинска личност.

Сепак, ставовите кон Галите се промениле во раниот Империум. Под владеењето на Август, Римската територија значително се проширила. Многу нови народи дошле во Рим и станале граѓани, што ги засилило загриженоста за римскиот идентитет и машкоста. По обновата на храмот на Магна Матер во 3 година од н.е., Галите станале поприсутни во Рим и култот бил подостапен за римските граѓани. Од егзотична љубопитност, тие почнале да се доживуваат како закана.

Како што родовото изразување на Галите станало централна тема на дискусија, тие биле подложени на нови напади, особено од поети како Марцијал. Марцијал (38/41 – 102/4 н.е.) бил римски поет роден во Шпанија, познат по своите духовити и често непристојни епиграми. Тој бил длабоко загрижен за машкоста и сексуалноста. Во епиграмот 5.41, тој опишува друг маж како понежен и пофеминизиран од Атис и го доведува во прашање неговото право на привилегиите на римските брачни мажи. Во неговата поезија, кастрацијата се прикажува како еквивалент на обезмажување, што го рефлектира значењето на способноста да се создадат легитимни наследници за римската машкост. Така, Галите биле сведени на алатка за критикување на други мажи.

Крајот на култот

Во доцното Римско Царство, Галите повторно се појавуваат во римската литература, но овој пат како средство за критика од страна на христијаните кои се спротивставувале и на паганизмот и на кастрацијата. Во Круна на мачениците од Пруденциј (348–413?), Галите се споменуваат во напад врз паганските религии. Интересно е што тој ги опишува како нешто што не е ниту маж ниту жена, задржувајќи „род меѓу двата“ (Песна X, 1072). Не е јасно дали ова го кажува затоа што Галите самите така се идентификувале или како навреда.

Овој напад дошол во самиот крај на култот на Атис. Паганизмот сè повеќе бил потиснуван од римската држава, а со Теодосиевите декрети (389–391 н.е.), паганското обожување било во суштина забрането. Последниот познат запис за култот на Магна Матер е посветен натпис на нејзиниот храм од 390 година. Судбината на преостанатите Гали останува непозната.

Галите во Британија

Повеќето историски личности во римска Британија се слабо документирани; ако имаме среќа, можат накратко да се појават преку натпис или споменување во дело на римски писател. Немаме директни докази за присуството на Галите во Британија, но археолошките наоди сугерираат дека е можно да биле таму.

Знаеме дека Кибела и Атис биле обожувани во римска Британија, вклучително и долж Ѕидот на Хадријан. Во 1913 година, во Корбриџ (место на римска тврдина и град) бил пронајден олтар посветен на Кибела, а друг бил откриен во тврдината Честерс. Олтарот од Корбриџ подоцна бил скршен и искористен како градежен материјал за пополнување на празнина под подот. Освен тоа, низ Британија се пронајдени повеќе фигури на Атис, кои го прикажуваат со фригијска капа – мек шешир со превиткан врв. Една таква фигура е откриена во Корбриџ и најверојатно датира од 3 век н.е. Бидејќи Галите биле поврзани со Атис и Кибела, овие откритија ја прават нивната можна присутност во Британија многу веројатна.

Најинтересниот доказ за Галите во римска Британија, сепак, се наоѓа јужно од Ѕидот на Хадријан, во Кетерик, Северен Јоркшир – римскиот град Катарактон. Во 2002 година, археолозите открија необичен гроб. Скелетните останки укажувале на машка структура, но биле погребани со женска облека и млазест накит. Иако сите Римјани носеле накит, само жените носеле накит од млаз, кој бил поврзан со породувањето и магијата. Археолозите ретко можат со сигурност да ја утврдат нечивата родова идентичност преку погребни предмети, но овој наод силно сугерира дека личноста не била гледана како маж од страна на оние што ја погребале.

Изотопската анализа на останките, иако нецелосна, покажува дека лицето најверојатно пораснало во јужна Британија или во регион со слична клима. Квалитетот и количеството на накитот, од кој дел можеби потекнува од блискиот Витби, укажуваат дека ова било богата личност. Археолозите ја толкуваат оваа личност како Гал, особено затоа што знаеме дека култот на Атис и Кибела бил присутен во северна Британија.

https://www.english-heritage.org.uk/learn/histories/lgbtq-history/the-galli/

Sclavus for Peloponnese

"After the Macedonians were defeated by the Romans, all of Greece and the Peloponnese came under the slavery of the Romans ...."

What do we have here ?

Sclavus made by the Roman army not by Romaioi or so called Byzantiums ...

  Peloponnesian were SCLAVUS 

 because Peloponnese was SCALAVINIA as well ..

:) 

_________

Procopius, "DAI Peloponnese,theme sixth"...p.198 

Македонците се следбеници на

 МАКЕДОНЦИТЕ НЕ СЕ ЕДНА, ТУКУ ГОЛЕМ БРОЈ ЕТНИЧКИ ЗАЕДНИЦИ, КОИ СЕ ИДЕНТИФИКУВАЛЕ КАКО МАК

септември 18, 2021

Trencho Dimitrioski

Обидите да се докаже дека Македонците во античкиот период биле една етничка заедница секогаш ќе завршуваат со неуспех бидејќи се осудени на неуспех уште на почетокот, зашто најстарите пишани документи упатуваат на фактот дека со името Македон, односно, како Македонци, се идентификувале голем број етнички заедници, кои имале свои, локални имиња. Сврзен момент е легендата за епонимниот јунак Македон, за кого постојат податоци само од митологијата, односно од митолошките преданија. Препрочитувајќи ги митолошките содржини за најстарите периоди на Балканот, како и пишувањата на старите автори станува јасно дека голем број етникуми имале свои посебни кралства и заедници, но биле сметани за потомци на Македон, односно, по потекло, сепак, се сметале и биле Македонци. Токму како такви, подоцна, здружени во едно кралство, во добро ораганизиран систем во времето на Филип II Македонски се наметнале над поголемиот дел од Балканот и започнале со реализацијата на „големиот проект“ освојување на целиот познат свет и формирање империја, каква што дотогаш немало во светот, која била постигната со синот на Филип, Александар III Македонски. Така започнало владеењето на Македонците со светот, за кое пишуваат и старите автори.

Македонија, Тракија, Илирија, Мезија, …

Интересен е, во врска со ова, наводот кај Диодор, кој вели: „После тоа, со смртта на царот на Асирците, Сарданапал, завршило владеењето на Асирците, настапила епоха на Македоните.“1

Значи старите автори тврдат дека после владеењето на една од постарите цивилизации, каква што е асировавилонската, настапило владеењето, односно, цивилизацијата на Македонците. Денес, речиси, не се споменува никакво владеење или цивилизација на Македонците, туку тоа сосема поинаку се толкува, како хеленизам, грчка цивилизација и сл. Замислете: еден неповторлив настан од светско значење и период од неколку века на владеење и контрола со добар дел од постоечкиот свет, денес се толкува како „историски инцидент“!!!?? Зошто е така, нема да спориме. Дали е тоа оправдано или не, нема да коментираме. Веруваме во објективноста на науката и цврстата решеност на човештвото да дојде до вистината, па порано или подоцна, заблудите ќе бидат надминати и ќе им се даде право на аргументите, на документите, на сведочењата на современиците и на другите докази за тоа.

Античките автори разликувале Долна и Горна Македонија, а во секоја од нив набројуваат поголем број племиња, односно, етнички заедници со посебни имиња кои, по потекло, се сметале Македонци, потомци на Македон. Со поимите Горна и Долна Македонија, особено,се служи еден од најстарите историчари на Балканот, „таткото на историјата“, Херодот.2 Слично се произнесуваат и другите антички автори, како Тукидит, Диодор, Страбон, Полибиј, Павсанија, Плутарх и др.

               „Исто така постои и Горна Македонија, која се состои од другите народи Линкестијците и Елимиотијците, кои се сојузници и поданици на Долна Македонија, но ги задржуваат своите локални кралства. Она што сега е крајбрежна Македонија за првпат го доби таткото на Пердика Александар и неговите предци, кои потекнувале од Теменидите од Аргос.“2

Карта на античкото кралство Македонија

               Диодор, многу убедливо, упатува на сериозни врски меѓу македонските етнички заедници од Долна и Горна Македонија, упатувајќи на нивното „сојузништво и подаништво“, асоцирајќи на родствена блискост и заедничко потекло.

Дека Македонци не биле, односно, не се сметале само една етничка заедница потврдуваат певеќемина стари автори. Овде, особено добро се вклопува тврдењето на Тукидит, поврзано со македонскиот идентитет, односно, дека повеќе етнички заедници во антиката се идентификувале како Македонци:

„Кон родот на Македонците припаѓаат исто така и Линкестидците и Елимејците и другите народи од повисоката област, кои, како во сојуз со поблиските Македонци и потчинети на нив, имале нивни сопствени кралеви. …. Овие Македонци, исто така, се сториле себе си господари на одредени места, кои сѐ уште ги контролираат, сопственост на други народи, имено на Антем, Грестонија (Крестонија), Бисалтија и голем дел од самата Македонија. Но целиот регион сега се вика Македонија, а Пердика, син на Александар, бил крал кога Ситалк ја нападнал.“3

Значи, Тукидит знаел кој дел од балаканот се нарекува Македонија, а Страбон зборува за област, која се нарекувала Македонија и се простирала до Коркира, денешниот Крв.4 Уште повеќе, обидите за детерминација на едно племе кое се нарекувало Македонци изгледа дека се погрешни и залудни, поради тоа што под ова име се подведувале голем број племиња уште во подлабоката антика, односно, како што тоа јасно го покажуваат некои од античките автори, дека Македонци биле „Линкестите, Елимејците и другите народи од повисоката област“.5

Фрагмент од папирус – оригинал од Херодотовата историја

Слични определувања на Македонија и македонските етнички заедници среќаваме и кај Страбон: „И, всушност, реоните околу Линкос, …ија, Орестија и Елимеја се нарекувале Горна Македонија, иако подоцна биле наречени Слободна Македонија. Но некои одат до таму, што целата област ја нарекуваат Македонија, дури до Коркира (островот Крв, з.м.),6 истакнувајќи го како основа на тоа, дека  начинот на живот на неговите жители е сличен во исечената коса, кратката наметка и јазикот, и во други слични работи, иако, како што додаваат, некои ги зборуваат двата јазика.“7 (Страбон)

Со дел од овој навод на Страбон, поврзан со географската област на Македонците, се надоврзува и еден навод кај Полибиј, всушност, првиот е последователен на Полибиј: „Македонците завладеаја со Европа од краевите покрај Адрија (Јадранското Море, з.м.) со мал дел од споменатата област. После тоа, откако го уништија персиското царство, стекнаа власт и над Азија.“8

Кај Полибиј, на повеќе места, среќаваме и јасна етничка идентификација Македонци и Хелени, што значи дека се работи за два етнички идентитета уште во антиката, ако не и порано. Имено, кај него среќаваме: „Зошто за оваа војна (се работи за Антигон Досон (229 – 221 п.н.е. и неговата војна за враќање на изгубени територии на Балканот и војна со Илирите) поопширно говорев? Бидејќи времето во кое се одигра паралелно му претходи на периодот за кој ќе пишувам, изгледаше корисно, уште повеќе, неопходно, да во согласност со својот првобитен план, на сите да им ја објаснам тогашната ситуација кај Македонците и Хелените.“9

Херодот

На друго место, Полибиј, разликува географска област Хелада, надвор од географската област Македонија: „… да се надметнуваат за власт на море (Римјаните, з.м.), како и каква беше тогашната ситуација во Хелада и Македонија, …“10

          Кај Страбон се наведува и тоа дека „Орестите, Пелагонците и Елимиотите биле дел од Македонија“.11

          Голем е бројот на етничките заедници кои имале сличен јазик, слична култура и обичаи, односно слични културни белези, како и слична религија и култови. Токму тоа им бил јасно на старите автори и упатуваат на широка територија на Балканот, која се викала Македонија. Според нив, териотријата на Македонија се протегала дури до Јадранското Море, „дури до Коркира (Крв)“.12 „Македонија е ограничена на запад от крајбрежието на Адриатикот; на исток од линијата на меридијанот, која е паралелна на тоа крајбрежје и минува низ устијата на реката Хеброс“13 каде во неа влегувале и Одомантите, Едоните, Мигдонците, Ситонците и Бисалтите.14 Во рамките на таа територија среќаваме голем број етнички заедници, повеќето со свои засебни кралства, но како дел од Македонија, односно, со македонско потекло, јазик и култура. Голем број од нив старите автори ги поврзувале со староседелците на тлото на овој дел од Европа, особено со Пелазгите, за кои наведуваат дека зборувале барбарски јазик.15 Сите нив ги обединувал епонимот Македон, кој се сметал за прв крал или прататко на Македонците.16 Според Страбон „Тоа, кое денес се нарекува Македонија, некогаш се нарекувало Ематија. А денешното име го добила од Македон, еден од нивните древни водачи. Имало и град Ематија, близу до морето. Сега само дел од таа територија ја владеат некои од Епиротите и Илирите, но поголениот дел е во владеење на ботиеите и траките.“17

          Преданието за Македон се среќава во повеќе варијанти. Кај Хесиод е запишано дека „ќерката на Девкалион, Тија, му родила на Ѕевс два сина, Магнет и Македон, радосни на коњите, кои се наоѓаа околу Пиерија и Олимп“.18 Според друга верзија за потеклото на Македон, негови деца се епонимните јунаци на голем број етнички заедници и градови во Македонија. „Македонските епоними се синови на Македон: Миеза и Бероја, ќерки на Берес, син на Македон; Атинтан, Берес, Еуроп, Ороп и други синови на Македон; Грастос, Крусис, синови на Мигдон, а Едон(ос), Одомант(ос) и Бистон се негови браќа; а Тирсе, ќерка на Грастос; Галадрос син на Emath(i)os итн.“19

          Сите епоними споменати во погорните цитати се прататковци на македонски етнички заедници, а потомци на Македон, односно, Макеонски биле и голем број други заедници, меѓу кои, Бригијците, Пелагонците, Линкестите, Орестите, Пајонците, Пиеријците, Меонците, Еордејците, Алмопијците, Амфакситидците, Енхелејците – Дасаретите и други.19

Плутарх од Херонеја – антички автор

 

1 Диодор Сицилијски, Фрагмент 15.

2 Херодотова историја, Матица српска, Нови Сад 1988, книга 7, 173, 196, книга 8, 279, 280.

3 Thukydides, The Peloponnesian War,  Oxford World’s classics, 127.

4 Страбон, Географија, книга 7, глава 7, 8.

5 Thukydides, 127.

6 Страбон, книга 7, глава 7, 8.

7 Исто.

8 Полибиј, Историја, книга 1, Матица српска, Нови Сад 1988, 42.

9 Исто, книга 2, 194.

10 Исто, 195.

11 Страбон, книга 9, глава 5, 11.

12 Полибиј, книга 1, 42. Страбон, книга 7, глава 7, 8.

13 Страбон, книга 7, фрагменти, 11.

14 Страбон, книга 7, фрагменти, 36.

15 Наде Проева, Студии за античките Македонци, Historia antiqua Macedonica, Скопје 1997, 80 – 114.

16 Исто, Страбон, Хесиод и др.

17 Страбон, книга 7, фрагменти, 11.

18 Јуџин Н. Борза, Во сенката на Олимп- појавата на Македон, Патрија, Скопје 2004, 69.

19 Наде Проева, Студии …, 87.

20 Н. Проева, Студии … .

https://www.pelagon.mk/2021/09/18/%d0%bc%d0%b0%d0%ba%d0%b5%d0%b4%d0%be%d0%bd%d1%86%d0%b8%d1%82%d0%b5-%d0%bd%d0%b5-%d1%81%d0%b5-%d0%b5%d0%b4%d0%bd%d0%b0-%d1%82%d1%83%d0%ba%d1%83-%d0%b3%d0%be%d0%bb%d0%b5%d0%bc-%d0%b1%d1%80%d0%be%d1%98/ 

МАКЕДОНЦИТЕ НЕ СЕ ЕДНА, ТУКУ ГОЛЕМ БРОЈ ЕТНИЧКИ ЗАЕДНИЦИ, КОИ СЕ ИДЕНТИФИКУВАЛЕ КАКО МАКЕДОНЦИ

АктуелноДокументиИсторија

септември 18, 2021Trencho Dimitrioski

Обидите да се докаже дека Македонците во античкиот период биле една етничка заедница секогаш ќе завршуваат со неуспех бидејќи се осудени на неуспех уште на почетокот, зашто најстарите пишани документи упатуваат на фактот дека со името Македон, односно, како Македонци, се идентификувале голем број етнички заедници, кои имале свои, локални имиња. Сврзен момент е легендата за епонимниот јунак Македон, за кого постојат податоци само од митологијата, односно од митолошките преданија. Препрочитувајќи ги митолошките содржини за најстарите периоди на Балканот, како и пишувањата на старите автори станува јасно дека голем број етникуми имале свои посебни кралства и заедници, но биле сметани за потомци на Македон, односно, по потекло, сепак, се сметале и биле Македонци. Токму како такви, подоцна, здружени во едно кралство, во добро ораганизиран систем во времето на Филип II Македонски се наметнале над поголемиот дел од Балканот и започнале со реализацијата на „големиот проект“ освојување на целиот познат свет и формирање империја, каква што дотогаш немало во светот, која била постигната со синот на Филип, Александар III Македонски. Така започнало владеењето на Македонците со светот, за кое пишуваат и старите автори.

Македонија, Тракија, Илирија, Мезија, …

Интересен е, во врска со ова, наводот кај Диодор, кој вели: „После тоа, со смртта на царот на Асирците, Сарданапал, завршило владеењето на Асирците, настапила епоха на Македоните.“1

Значи старите автори тврдат дека после владеењето на една од постарите цивилизации, каква што е асировавилонската, настапило владеењето, односно, цивилизацијата на Македонците. Денес, речиси, не се споменува никакво владеење или цивилизација на Македонците, туку тоа сосема поинаку се толкува, како хеленизам, грчка цивилизација и сл. Замислете: еден неповторлив настан од светско значење и период од неколку века на владеење и контрола со добар дел од постоечкиот свет, денес се толкува како „историски инцидент“!!!?? Зошто е така, нема да спориме. Дали е тоа оправдано или не, нема да коментираме. Веруваме во објективноста на науката и цврстата решеност на човештвото да дојде до вистината, па порано или подоцна, заблудите ќе бидат надминати и ќе им се даде право на аргументите, на документите, на сведочењата на современиците и на другите докази за тоа.

Античките автори разликувале Долна и Горна Македонија, а во секоја од нив набројуваат поголем број племиња, односно, етнички заедници со посебни имиња кои, по потекло, се сметале Македонци, потомци на Македон. Со поимите Горна и Долна Македонија, особено,се служи еден од најстарите историчари на Балканот, „таткото на историјата“, Херодот.2 Слично се произнесуваат и другите антички автори, како Тукидит, Диодор, Страбон, Полибиј, Павсанија, Плутарх и др.

               „Исто така постои и Горна Македонија, која се состои од другите народи Линкестијците и Елимиотијците, кои се сојузници и поданици на Долна Македонија, но ги задржуваат своите локални кралства. Она што сега е крајбрежна Македонија за првпат го доби таткото на Пердика Александар и неговите предци, кои потекнувале од Теменидите од Аргос.“2

Карта на античкото кралство Македонија

               Диодор, многу убедливо, упатува на сериозни врски меѓу македонските етнички заедници од Долна и Горна Македонија, упатувајќи на нивното „сојузништво и подаништво“, асоцирајќи на родствена блискост и заедничко потекло.

Дека Македонци не биле, односно, не се сметале само една етничка заедница потврдуваат певеќемина стари автори. Овде, особено добро се вклопува тврдењето на Тукидит, поврзано со македонскиот идентитет, односно, дека повеќе етнички заедници во антиката се идентификувале како Македонци:

„Кон родот на Македонците припаѓаат исто така и Линкестидците и Елимејците и другите народи од повисоката област, кои, како во сојуз со поблиските Македонци и потчинети на нив, имале нивни сопствени кралеви. …. Овие Македонци, исто така, се сториле себе си господари на одредени места, кои сѐ уште ги контролираат, сопственост на други народи, имено на Антем, Грестонија (Крестонија), Бисалтија и голем дел од самата Македонија. Но целиот регион сега се вика Македонија, а Пердика, син на Александар, бил крал кога Ситалк ја нападнал.“3

Значи, Тукидит знаел кој дел од балаканот се нарекува Македонија, а Страбон зборува за област, која се нарекувала Македонија и се простирала до Коркира, денешниот Крв.4 Уште повеќе, обидите за детерминација на едно племе кое се нарекувало Македонци изгледа дека се погрешни и залудни, поради тоа што под ова име се подведувале голем број племиња уште во подлабоката антика, односно, како што тоа јасно го покажуваат некои од античките автори, дека Македонци биле „Линкестите, Елимејците и другите народи од повисоката област“.5

Фрагмент од папирус – оригинал од Херодотовата историја

Слични определувања на Македонија и македонските етнички заедници среќаваме и кај Страбон: „И, всушност, реоните околу Линкос, …ија, Орестија и Елимеја се нарекувале Горна Македонија, иако подоцна биле наречени Слободна Македонија. Но некои одат до таму, што целата област ја нарекуваат Македонија, дури до Коркира (островот Крв, з.м.),6 истакнувајќи го како основа на тоа, дека  начинот на живот на неговите жители е сличен во исечената коса, кратката наметка и јазикот, и во други слични работи, иако, како што додаваат, некои ги зборуваат двата јазика.“7 (Страбон)

Со дел од овој навод на Страбон, поврзан со географската област на Македонците, се надоврзува и еден навод кај Полибиј, всушност, првиот е последователен на Полибиј: „Македонците завладеаја со Европа од краевите покрај Адрија (Јадранското Море, з.м.) со мал дел од споменатата област. После тоа, откако го уништија персиското царство, стекнаа власт и над Азија.“8

Кај Полибиј, на повеќе места, среќаваме и јасна етничка идентификација Македонци и Хелени, што значи дека се работи за два етнички идентитета уште во антиката, ако не и порано. Имено, кај него среќаваме: „Зошто за оваа војна (се работи за Антигон Досон (229 – 221 п.н.е. и неговата војна за враќање на изгубени територии на Балканот и војна со Илирите) поопширно говорев? Бидејќи времето во кое се одигра паралелно му претходи на периодот за кој ќе пишувам, изгледаше корисно, уште повеќе, неопходно, да во согласност со својот првобитен план, на сите да им ја објаснам тогашната ситуација кај Македонците и Хелените.“9

Херодот

На друго место, Полибиј, разликува географска област Хелада, надвор од географската област Македонија: „… да се надметнуваат за власт на море (Римјаните, з.м.), како и каква беше тогашната ситуација во Хелада и Македонија, …“10

          Кај Страбон се наведува и тоа дека „Орестите, Пелагонците и Елимиотите биле дел од Македонија“.11

          Голем е бројот на етничките заедници кои имале сличен јазик, слична култура и обичаи, односно слични културни белези, како и слична религија и култови. Токму тоа им бил јасно на старите автори и упатуваат на широка територија на Балканот, која се викала Македонија. Според нив, териотријата на Македонија се протегала дури до Јадранското Море, „дури до Коркира (Крв)“.12 „Македонија е ограничена на запад от крајбрежието на Адриатикот; на исток од линијата на меридијанот, која е паралелна на тоа крајбрежје и минува низ устијата на реката Хеброс“13 каде во неа влегувале и Одомантите, Едоните, Мигдонците, Ситонците и Бисалтите.14 Во рамките на таа територија среќаваме голем број етнички заедници, повеќето со свои засебни кралства, но како дел од Македонија, односно, со македонско потекло, јазик и култура. Голем број од нив старите автори ги поврзувале со староседелците на тлото на овој дел од Европа, особено со Пелазгите, за кои наведуваат дека зборувале барбарски јазик.15 Сите нив ги обединувал епонимот Македон, кој се сметал за прв крал или прататко на Македонците.16 Според Страбон „Тоа, кое денес се нарекува Македонија, некогаш се нарекувало Ематија. А денешното име го добила од Македон, еден од нивните древни водачи. Имало и град Ематија, близу до морето. Сега само дел од таа територија ја владеат некои од Епиротите и Илирите, но поголениот дел е во владеење на ботиеите и траките.“17

          Преданието за Македон се среќава во повеќе варијанти. Кај Хесиод е запишано дека „ќерката на Девкалион, Тија, му родила на Ѕевс два сина, Магнет и Македон, радосни на коњите, кои се наоѓаа околу Пиерија и Олимп“.18 Според друга верзија за потеклото на Македон, негови деца се епонимните јунаци на голем број етнички заедници и градови во Македонија. „Македонските епоними се синови на Македон: Миеза и Бероја, ќерки на Берес, син на Македон; Атинтан, Берес, Еуроп, Ороп и други синови на Македон; Грастос, Крусис, синови на Мигдон, а Едон(ос), Одомант(ос) и Бистон се негови браќа; а Тирсе, ќерка на Грастос; Галадрос син на Emath(i)os итн.“19

          Сите епоними споменати во погорните цитати се прататковци на македонски етнички заедници, а потомци на Македон, односно, Макеонски биле и голем број други заедници, меѓу кои, Бригијците, Пелагонците, Линкестите, Орестите, Пајонците, Пиеријците, Меонците, Еордејците, Алмопијците, Амфакситидците, Енхелејците – Дасаретите и други.19

Плутарх од Херонеја – антички автор

 

1 Диодор Сицилијски, Фрагмент 15.

2 Херодотова историја, Матица српска, Нови Сад 1988, книга 7, 173, 196, книга 8, 279, 280.

3 Thukydides, The Peloponnesian War,  Oxford World’s classics, 127.

4 Страбон, Географија, книга 7, глава 7, 8.

5 Thukydides, 127.

6 Страбон, книга 7, глава 7, 8.

7 Исто.

8 Полибиј, Историја, книга 1, Матица српска, Нови Сад 1988, 42.

9 Исто, книга 2, 194.

10 Исто, 195.

11 Страбон, книга 9, глава 5, 11.

12 Полибиј, книга 1, 42. Страбон, книга 7, глава 7, 8.

13 Страбон, книга 7, фрагменти, 11.

14 Страбон, книга 7, фрагменти, 36.

15 Наде Проева, Студии за античките Македонци, Historia antiqua Macedonica, Скопје 1997, 80 – 114.

16 Исто, Страбон, Хесиод и др.

17 Страбон, книга 7, фрагменти, 11.

18 Јуџин Н. Борза, Во сенката на Олимп- појавата на Македон, Патрија, Скопје 2004, 69.

19 Наде Проева, Студии …, 87.

20 Н. Проева, Студии … ..

Some archaeological evidence

 Some archaeological evidence of so called Slavic 6.AD Worldwide migration 

1. First evidence is existing of limited physical evidence that Slavic migration happened.

2. Second and last one evidence are written sources.

Although it is still widely accepted to have existed ,these physical evidences i.e. Academic facts are based at 6 cen A.D. written sources only.

"From an archaeological point of view, these migrations are manifested in the spread of Slavic cultural traits (related to handcrafted ceramics, types of buildings, cremation tombs, and female costume), and, for the southern part of the area, they are confirmed by the testimony of written sources.." 1

And ...

Because there's nothing of remaining archaeology the Archaeologists themselves are with :

  "Currently, there are three main hypotheses for the spread of Slavic between about 400 and 850 CE, e.g., [6, 7]. The first hypothesis assumes that speakers moved in all directions from their small original habitat, the so-called Urheimat, e.g., [8–10]. The second hypothesis assumes the diffusion of the Slavic cultural model among non-Slavic populations or, in its extreme form, the diffusion of language alone, e.g., [7, 11–14]. Many archaeologists adhere to the third, hybrid hypothesis. The hybrid hypothesis states that movement, cultural diffusion, and language diffusion occurred simultaneously [15–18]. This is supported by recent research in population genetics and linguistics.."2

Take a note please that archaeologist are :

"... supported by recent research in population genetics and linguistics ''

:) 

-----

Ref : 

1. Michael Kazansky ," Archaeology of the Slavic Migration", Encyclopaedia of Slavic Language an Linguistic ,Praga

2. Source 

"15. Kazanski M. Archaeology of the Slavic Migrations. In: Greenberg ML, Grenoble LA, editors. Encyclopedia of Slavic Languages and Linguistics. London, New York: Brill; 2020. doi: 10.1163/2589-6229_ESLO_COM_035967 [CrossRef] [Google Scholar]

16. Pleterski A. Etnogeneza slavena—metode i proces. Starohrvatska prosvjeta. 2013;40: 8–32. [Google Scholar]

17. Pohl W. The Avars: a Steppe Empire in Europe, 567–822. Ithaca, NY: Cornell University Press; 2018. doi: 10.7591/9781501729409 [CrossRef] [Google Scholar]

18. Heather P. Empires and barbarians: The fall of Rome and the birth of Europe. Oxford: Oxford University Press; 2010. [Google Scholar] " 

Link 

https://www.ncbi.nlm.nih.gov/pmc/articles/PMC9484688/

Sclavus for Sclavs

 Over etymology of terms Sclav ,Sclaviniae 

 Translated as Σκλαβηνός Sklabēnós, Σκλαβωμένοι ,

This terms are the loan of ROMAN language 

Original is in Latin: Sclavus 

Explanations that it is about 

"Late and Medieval Latin; from Byzantine Greek Σκλάβος (Sklábos) is very wrong because of its meaning and date of foundation:

Σκλαβηνός,Sclavus ,Sclave became root for words:

Slave at English,

Sklaven Germanic

Sklabos on Arabic 

Sclave at Romanian

Sclave at Greek..

Where all of these terms for Slaves came from ?

-They all came from Sclaviniaes where use to live occupied people.

The Sclavinias were military administrative districts under the administration of the Romans 

established on those territories that were conquered by the Roman Armies.

"Sclavinias" are mentioned east of the Rhine and in north Germany and Hungary, as they are also mentioned in Spain, Asia Minor or North Africa. This multi purpose Latin-coined administrative term was regularly used for particular area or group of areas: "Ecclesia Sclavoniæ" included Bosnia and Dalmatia, "S(c)lavonia" in today's Croatia, "Sklavinska" (today renamed Dublinska) in Poland, "Macedonian Sclaviniæ", etc. Even the so-called Germania, until, and long after the foundation of the Holy Empire by Franks and Charlemagne around AD 800. on the maps was "Sclavania"...1

Enclaves ,and enslaved are today's preserved and in use terms at English .

The peoples that were occupied by the Romans and lived in those occupation zones were called Slaves .

That these are purely Roman terms, it is enough to point out the fact, to emphasize that Roman and not some Greek armies conquered the world around the Mediterranean with all of Europe and formed the Sclavinias which became places where slaves were taken. 

Historically appeared and stuck over our places when Macedonia had been enslaved from Rome. Macedonians become slaves from 168 B.C.

Terms Sclaviniae as Sclavus have been used and for Macedonia and Macedonians as well like elsewhere from 168 B.C. when Macedonia had been enslaved from Roma .

Today's reflection of this Sclavinia term is term

ENCLAVE.

 FACT : There is nothing Greek in Greece 

_____________

Ref:

1- Vasil Culev "The invention of the "Slavic" fairytale", Skopje 2014 

Link:

https://www.academia.edu/2572082/The_invention_of_the_Slavic_fairytale