Марко Македон
За нивната политичка организација знаеме само дека се состанувале собранија, се собирале даноци и избрани гувернери (Диодор ни кажува дека секој кантон имал свој гувернер) во нивните престолнини (Амфиполис, Солун, Пела и Хераклеа).
Иако изворите не дозволуваат никаква сигурност во оваа точка, тоа е веројатно – и се тврди од голем број научници – дека римскиот сенат им дозволил на Македонците да постават заеднички совет (види Livy XLV, 32) за целокупната администрација на цела Македонија. Прашањето за безбедноста на регионот беше решено на необичен начин, со конституирањето на локалните гарнизони на Македонците распоредени по северните граници од трите кантони кои се граничат со варварски земји (т.е. третиот кантон).
Вториот елемент на решението, економското слабеење на Македонија со цел да спречи појава на силни локални центри кои би можеле да ја поткопаат нејзината лојалност, требало да се постигне преку низа конкретни мерки:
а) забрана на мешаните бракови помеѓу жителите на различни кантони;
б) забрана на сопственост на земјиште или градба- во повеќе од еден кантон;
в) забрана на трговијата со сол меѓу регионите и одредување на нејзината цена за четвртиот кантон; и
г) суспендирање на работата на државните (кралски) монополи, како што се тие за дрво и рудници за сребро и злато, а исклучок е направен само за призводството на железо и бакар.
Навидум ваквите решенија нудат одреден вид на автономија, но во суштина тие на теренот биле сосема поинакви.
Од 168 до 146 година Македоците се изолирани и живеаат во Енклави во рамките на секој од тие Кантони или Клиент републики, кои на Латински се наречени Склави или Есклави каде што како што погоре е наведено дека им е забрането секаква комуникација помеѓу енклавите и надворешна трговија, освен трговија за размена за сол, но таа била забранета помеѓу Кантоните.
Кантоните се дефинирани како самоуправни единици под суверенитет на Рим, но сепак власта во секоја од нив е во рацете на Римјаните кои поставувале своја про-римска власт и гувернер. Урбаните центри биле послободни, но од нив биле протерани сите оние кои претходно биле во Македонската Фаланга или во служба на Македонската Империја и заедно со поголемиот број на Македонското население биле приморани да живеаат во Енклави во руралните делови.
Енклавите се формирани на високите планиски предели, а не во низинските и приморските краеви од каде се протерани од Римјаните.
Енклавите или Скалвите според својата самоуправна организација, но во различни облици се задржуваат се до 8 век од новата ера, иако уште во 146 г. пне со формирањето на римската провинција Македонија биле слободни како и другите.
Веднаш после протерувањето на дел од Македонците од урбаните и приморските делови на Македонија, Рим започнува со колонизација на тие делови и насилна РОМАНИЗАЦИЈА на населението. Во наредните години со процесот на романизација на тоие делови од Македонија, Македонците, заедно со останатите, пред се Хелените, Илирите, Дарданците, Даките и дел од Траките и Ерменците се формира нова романизирана нација – Ромеи.
Со пропаста на Западното Римско царство, и со просперитетот на Источното Римско царство, посебно за време на Царот Константин Велики, Ромеите стануваат доминантно населние во Источната Римска Империја, а ромејскиот јазик формиран врз основата на Македонското Коине станува втор официјален јазик заедно со Латинскиот.
Но тоа се случува многу покасно. Да се вратиме на 168 год пне и Енклавите.
Бидејќи Македонците биле изолирани тие не биле подложни на романизација која тогаш се спроведувала надвор од Енклавите или Склавите, па кај нив благодарение на тоа се задржала старата култура, па Ромеите, новоформираната романизирана нација затоа и често пати ги нарекувале со погрдни зборови дека се прости и неписмени. Инаку Ромеј не е Грк или Хелен, туку РОМАНИЗИРАН жител на Источното Римско Царство, а може да биде од било кое етничко потекло или било кој етнос.
Римската Провинција Македонија била создадена во 146 п.н.е., откако римскиот генерал Квинт Кејцилиј Метелус го победил Андрискус Македонски, последниот самонаречен крал на Македонија во Четвртата македонска војна. Провинцијата го вклучила поранешното Кралство Македонија со додавање на Епир, Тесалија и делови од Илирија, Пајонија и Тракија.
За време на републиканскиот период, покраината била од големо воено значење, како главен бедем што го штитела егејскиот регион од напади од север. Виа Игнација, која ја преминувала провинцијата од запад кон исток, била од големо стратешко значење, обезбедувајќи ја главната копнена врска помеѓу Рим и неговите домени во Источниот Медитеран. Во овој период, походите против Дарданите и Скордисите на север и Тракијците на исток биле речиси постојани. До првиот век п.н.е., покраината замислено се проширила до Дунав.
Македонија во времето на Републиканскиот период беше центар за неколку граѓанските војни кои се случиле на крајот на Републиката, вклучувајќи ги и битките кај Фарсал и Филипи. За време на Вториот триумвират, во времето на Марк Антониј во Македонија биле основани неколку значајни римски воени колонии. Откако покраината паднала под контрола на Август по битката кај Актиум во 30 п.н.е., северните делови биле поделени како провинции Мезија, Далмација и Панонија, што значи дека покраината изгубила голем дел од својата воена улога во одбраната на границата на Дунав, но таа и понатака останала важна за потребите на снабдувањето и како извор за мобилизација на воена сила. До 15 н.е. и повторно по 44 н.е., Македонија била сенаторска провинција, управувана од проконзул.
ПОВРЗАНОСТА НА СКЛАВИНИТЕ СО СЛОВЕНИТЕ ИЛИ СЛАВЈАНИТЕ
Склавините како што се опишани во книгата „Чудесата на Св Димитрија Солунски“ од Солунскиот Архиепископ Иван или Јован во почетокот на 7 век, кој фактички го опишува комбинираниот напад на Склавините (оние кои името го добиле затоа што после пропаста на Македонската Империја биле приморни да живеаат во енклави – Склави, а кои биле потомци на Македонците, иако веќе подолго време не биле изолирани, но начинот не бил далеку од изолацијата, а името им останало како Скалвини) и Аварите, на кои им се приклучиле во опсадата и нападот на градот Солун, со цел да се обидат да ја вратат власта врз сопствената територија и давоспостават своја власт. Поради долгата изолација и начинот на живот кој им бил наметнат, тие ги заборавиле воените вештини на Македонската фаланга и воини, па затоа и Владиката Иван, однсонсно Јован ги нарекува Варвари, бидејќи биле сурови и се бореле како варвари, и затоа што нивната борба и пожртвуваност биле силни и брутални како одраз на поривот за слобода на сопствената земја и враќање на дигнитетот кој го имале претходно.
Во „Чудесата на Св Димитрија Солунски“ на ниту едно место авторот не пишува дека Склавините се дојденци или се преселници од други земји, напротив тој ги опишува како домородно население кое им се придружило на Антите кои биле натрапници во опсадата на Солун.
Имињата кои се наведени во книгата како Драговити, Велгезити, Сагудати итн не се имиња на племиња кои се доселиле од „зад Карпатите“, туку тоа се имиња на РОДОВИ, не во смисла на оние првобитни родови, но бидејќи биле во изолација тие меѓусебно се организирале во родови, најчесто семејни и фамилијарно поврзани родови.
Како факт дека се работи за домородно население, а не за дојденци или доселеници е фактот што во византиските извори тие се именувани со нивните оригинални Македонски имиња како на пример Драговите, од зборот Драговија или Мочурлива земја, која тие ја населувале таа мочурлива земја во околината на Солун. Византијците се познати по тоа што дојденците или туѓинците ги нарекуваат со византиски, ромејски имиња, најчесто пежоративни, што во случајот со Склавините не е исто.
Кога сме кај имињата на Македонските родови од Склавините, како примерот со Драговитите, точно е дека вво Хрониките од 12 век такви со слично име Дравичи се среќаваат и вво Киевска Русија, во околината на Киев, но тоа е само именување на тие кои живееле во тие мочурливи предели, а тое е дури во 12 век, значи во тој период, посебно после 9 век таму во црквите во употреба е Старословенскиот јазик, но за тоа покасно.
Како што напоменавме Македонците во Склавините живееле во родовски (семеен и фамилијано поврзан) систем, кој може да се рече дека и денес е присутен во Македонија. На тој начин тие во тоа време сакале да го сочуваат прво личниот идентитет, за да преку него го одржат и колективниот идентитет. Ние денес имаме запишани текстови од оние кои биле против Склавините, кои ги именуваат со погрдни имиња и пишуваат најлошо за нив, нивните непријатели, но не и од самите нив, така да не можеме да видиме како тие помеѓу себе се идентификувале, ни и така именувани, зборот или егзонимот Склавини ја одразува нивната посебност. Топонимите и Егзонимите во т.н. Византиски период се со поинкава конотација од претходнот период, така да преку нив се изразува ниската и лошата карактеристика на тие луѓе преку призната на Романизираните Ромеи или Византијци. Значи и покасно имаме имиња како што се Илири, не оние антички, туку делови на народ кој биле соседи на Ромеите, па Вулгари, оние кои биле неписмени и прости, Власи - оние кои се Латини или зборуваат Латински, Скити оние кии се многу вешти стрелци итн....
Дека тоа било така сведочат и историски извори од тоа време кои ја опишуаат таквата состојба, како на пример таа на Константинус Порфигенитус:
„Покасно кога Македонците биле победени од Римјаните, целата Елада и Пелопонез паднале под римскиот јарем и од слободни луѓе биле претворени во робови.
Тогаш целата земја се склавинизирала и станала барбарска.....“
Фото доказ.....
Еве што е запишано во Чудесата на Св Димитрија:
И така се случи, како што се вели, за време на епископијата на Јован, нека почива во мир. Нацијата на Склавените се собра во големо мноштво составено од народите на Друговити [Δρο[υ]γο[υ]βῖται/Δραγοβῖται], Сагудати [Σαγουδάται], Велегезити [Βελεγεζίται], Вајунити [Βαϊουνίται], Верзити [Βερζηται] и други. Тие беа првите кои открија начин да изградат чамец издлабен од едно стебло. Бидејќи така се подготвиле да пловат по морињата, тие ја ограбиле цела Тесалија и грчките острови Киклади, целата Ахаја и копното, голем дел од Илирик и дел од Азија. Повеќето градови и провинции ги направија ненаселени и сакаа да го нападнат гореспоменатиот град Христов сакан од нас и да го ограбат исто како што ги [ограбија] другите. Во врска со ова, тие беа единствени и откако направија голем број чамци направени од едно стебло, поставија камп во близина на морето; остатокот од ројот го опседна градот чуван од Бога од сите страни: исток, север и запад. Со себе ги имаа своите семејства како и нивните работи за да планираат да се населат во градот по неговото преземање…
Во овој голем напад, варварите, подготвени да пловат и [конечно] да нападнат, се затворија во своите чамци на местата што беа извидувани претходно: некои се приближија до кулата на западниот дел од скалите на црквата, каде што постои мал отвор, други до местата каде што не стоеше никаков ѕид, туку напротив пристапот кој го бранеше палисадата, како и конструкција изградена од скриени греди кои вообичаено се нарекуваа [тулони?]. Овие последни напади веруваа дека ќе можат да влезат во градот на тој начин, бидејќи тие не знаеја за овие типови на одбрани, а првите мислеа дека ќе можат да ја пробијат портата на викетот и преку тој влез да влезат во градот.
Името Склави или Склавени се задржува се до 16 век кога Италианскиот Историчар и Писател Мауро Орбини ја објавил книгата „Кралството на Словените“, каде Склавините ги именува со Словени или Славјани, од СЛОВО што значи СЛАВА, со што сака да исправи една голема историска неправда, така што оние кои биле претворени во Робови или Склави, пред то биле Славни и го прославиле името Македонија. Тој точно така пишува и ги поврзува Филип Втори, Алексндар Македонски и Самоил со Словените, дека биле ист род и дека зборувале ист јазик.
Дека Склави се Словени има еден друг историски документ, “Евенгелие Книга од Ото трети“, римски император од германско потекло, од обновеното Свето Римско Царство каде во набројувањето на расите и народите тој ги споменува Германиa, Галиа, Рим И Склавиниа, каде ова последното се однесува на Карпатските Склавини – Словенсците, Хрватите, Полјаците, Чесите и Словаците, како народи кои го зборивале тој ист јазик, кој пред тоа бил дел од мисијата на Светите Браќа Св Кирил и Методиј.
