Ruski dokumenti za MKD

--- Споено дупло мислење, 28 јуни 2015 ---
Датум: 27.06.2015, 11:26
MАКЕДОНИЈА ВО РУСКИТЕ АРХИВИ

Султанот признал дека без Русија, не ќе можело ефикасно да се уништи македонската револуција



Во декември 1902 година, при својата посета на Софија, рускиот министер за надворешни работи, гроф Ламздорф, се сретнува со задграничното претставништво на Македонската револуционерна организација за да го изрази своето незадоволство од врачениот проект за автономија на Македонија.

Притоа, министерот категорично инсистира да се разбие секаква помисла дека православна Русија стои зад македонските револуционери и во одлучен момент јавно ќе застане на нивна страна. Затоа, претходно, на 3 октомври 1902 година, Ламздорф со таен допис бара целосна ликвидација на македонските револуционерни одреди како предуслов за барањата што треба да се поднесат кај турската влада за реформи во Македонија. Во писмото до Зиновјев, руски амбасадор во Цариград, Ламздорф потсетува дека револуционерното движење во Македонија е еден од значајните фактори што ја попречуваат примената на реформите. Следуваат уште многу документи во кои се гледа антимакедонскиот став на руската дипломатија, а рускиот амбасадор во Цариград, во март 1903 година, самиот признава дека вложува големи напори за надминување на сите пречки за реформи, а за тоа секојдневно му се обраќа на султанот и Портата. Со телеграма испратена до царската влада во Петербург, Зиновјев потврдува дека редовно и со задоволство го информира султанот за сите преземени мерки за спречување каква и да е револуционерна дејност во Македонија. Според телеграмата, Русија со полна доверба ~ ја препушта на Турција слободата за дејствување против „македонските бунтовници“, залагајќи се за жестоко задушување на востанието.

Знаејќи го ова, може да се констатира дека Русија се согласила со илјадниците убиени старци, жени и деца, со палењето стотици села и куќи, со десетиците илјади протерани Македонци од своите родни огништа. Во таа насока, никаква „братска загриженост“, искажана подоцна, не ја вади официјална Русија од дадената согласност за крваво задушување на востанието. А за тоа, во Петербург, не само што знаеле туку и директно учествувале со совети и разузнавачки податоци. Самиот министер Ламздорф ќе изјави дека негова желба е турската влада насекаде да ги уништи македонските комитети, залагајќи се за целосно уништување на четите. Според изјава на Ламздорф, самиот султан Абдул Хамид II сметал дека е должник токму на Русија за уништувањето на востанието и на четите што дејствувале во Македонија. Без Русија, признал султанот, не ќе можело ефикасно да се уништи македонската револуција.

Москва поддржува автономна Албанија, но никако автономна Македонија

Во руските дипломатски архиви има многу документи што недвосмислено зборуваат за тоа дека Русија со сите сили се залагала за уништување на македонското револуционерно движење, односно за уништување на идејата за Македонија како самостојна држава. Според документите во руските архиви од почетокот на минатиот век, Русија постојано инсистирала на статус кво, односно Македонија да остане во догледно време под окупација на турската империја, а потоа, во даден момент, да се подели меѓу соседните балкански држава, што и ќе биде сторено со нејзина силна поддршка и помош по Втората балканска војна. Ваквата политика била константа во руската дипломатија на Балканот. Во 1901 година, на пример, по едно релативно затишје во Македонија, самата руската дипломатија повторно истапува со остар тон кон македонското прашање. Според д-р Растислав Терзиоски, кој ги истражувал архивите на руската дипломатија од крајот на 19 и почетокот на 2век во однос на Македонија и македонското прашање, руската империја инсистирала на сурови дејства против револуционерното движење во Македонија. Рускиот амбасадор во Цариград, искусниот Иван Зиновјев, доставува официјална декларација пред Високата порта со поддршка на турската власт за преземање најстроги мерки против организаторите на безредијата во Македонија. Притоа Русија нема никаква немера да ја ограничува Турција во тој однос. Или, со други зборови кажано - убивајте, палете, бесете, не смее да се дозволи македонската револуција да победи и македонскиот народ да се ослободи. Рускиот конзул во Скопје, В. Машков, во своето писмо од 27 јануари 1901 година до рускиот амбасадор во Цариград, Зиновјев, отворено ја критикува „извесната слабост на султановата влада“ кон постојаната „дрскост на македонските комитети“, која, како што вели амбасадорот, „предизвикува оправдани страхувања на арнаутските патриоти во поглед на интересите на автономна Албанија“. Значи, македонското револуционерно движење треба да се сотре во корен, затоа што „оправдано ги загрижува арнаутските патриоти во врска со нивните интереси за автономна Албанија“. Според оваа констатација на Зиновјев, Русија нема ништо против идејата за автономна Албанија, но никако не може да замисли автономна Македонија. Два месеца подоцна, на 15 март 1901 година, истиот руски конзул во Скопје со огорченост го известува рускиот амбасадор во Цариград за тоа дека „дејците на комитетите остануваат неказнети“, или „недоволно строго казнети од турските власти“, кои, според него, ги затвораат очите за нивните престапи, плашејќи се од крупни политички случувања. Заобиколувајќи ги бунтовниците, нивната дрскост с` повеќе и повеќе расте. Според тоа, „браќата Руси“ инсистираат Турција да биде многу пожестока, да ги ликвидира сите дејци на македонското движење, а не да затвораат очите и македонските револуционери да остануваат неказнети. Русите очигледно биле многу пожестоки антимакедонци дури и од Турците. Сепак, на 29 март 1901 година министерот за надворешни работи Ламздорф со радост констатира дека „благодарение на сериозните сугестии од страна на Русија, биле преземени решителни мерки против македонската организација“.

Мошне интересен е и рускиот однос кон таканаречената афера Мис Стон од септември 1901 година. Имено, во разрешувањето на случајот најдиректно се вмешува руската дипломатија со тоа што рускиот дипломат во Софија, Бахматеев, енергично се заложува за брзо откривање на киднаперите зошто сето тоа може да ги наруши мирот и руското влијание на Балканот, а тоа не оди во полза на руските интереси. Следејќи ја активноста на македонските револуционери, особено таа на Борис Сарафов, рускиот дипломат во Белград, Чариков, во дописот од 2 јануари 1902 година, меѓу другото, известува дека познатиот македонски деец Сарафов се обратил кон српската влада со предлог да им се допушти непречено дејствување на неговите луѓе во Kралството со цел да се подготви големо, пролетно востание во Македонија. Според изјавата на Сарафов, „тој и неговите следбеници се борат за независна Македонија, настојувајќи во таа област да не владеат ни Срби ни Бугари“. Следниот месец, на 8 февруари, Чериков известува за тајната посета на Сарафов во Белград, и помошта што ја барал за организирање на македонската револуција и создавање автономија во Македонија. Во врска со тоа Чариков известува дека „српската влада, следејќи ги советите на Руската императорска влада, не оди на таква поддршка“. Во истиот извештај Чариков сугерира дека за „смалување на шансите за востание“’, Сарафов треба да се „земе во здрави раце“. Дали со тоа можеби не се има предвид ликвидирање на Сaрафов? И, ако е така, ако Русија имала таква идеја, дали во едно такво сценарио не се вклопува и ликвидацијата на Гоце Делчев токму во предвечерието на Илинденското востание, за чиј старт, патем, Русија прва ги информира султанот и Портата во Цариград? Можно ли е Делчев да е ликвидиран со „руска помош“, а ликвидацијата потоа е прикажана само како рутинска работа завршена од турскиот аскер? Министерот за надворешни работи Ламздорф во февруари 1902 година му препорачува на својот амбасадор во Цариград да ~ обрне сериозно внимание на отоманската влада, односно да се „инсистира“ на „соодветни мерки за благовремено спречување на немирите во Македонија, кои можат да предизвикаат крајно опасни компликации на целиот Балкански Полуостров“, што ќе бидат загрозени виталните интереси на Русија. На 27 февруари 1902 година, Н. Чариков го известува својот министер Ламздорф за подготовката на Македонецот Марко Мушович да го посети рускиот цар. Во разговорот што го водел со него му дал на знаење дека „никаков револуционерен обид нема да наиде на поддршка од руската влада“. Десет месеци подоцна, при посетата на Софија на 14-15 декември 1902 година, рускиот министер за надворешни работи Ламздорф, од името на царот, пренесува порака Бугарија да остане мирна, да не се прават проблеми, бидејќи нема да има никаква корист од тоа, а Русија и Австро-Унгарија, во согласност со други влијателни земји, ќе го решаваат македонското прашање преку реформи: „Вие можете да војувате ако мислите дека сте јаки, дури да влезете и во Цариград, но ние нема да ви дозволиме да задржите ниту педа од територијата што би ја освоиле“. Рускиот министер во својата резиденција во Софија ги примил на разговор Татарчев и Матов како задгранични претставници на Македонската револуционерна организација, но, по неколку дена, Ѓорче Петров оваа средба ќе ја коментира како „игра што ја приредиле бугарската влада и кнезот, па двајцата отидоа да му ветат на Ламздорф зачувување на мирот во Македонија во името на некакви реформи“. По враќањето во Русија, Ламздорф го информира царот дека македонските комитети „во никој случај не се задоволуваат со ветените реформи за подобрување на положбата туку бараат автономија на Македонија, ако треба и со насилни промени на постоечкиот поредок на Балканскиот Полуостров“. Затоа во февруари 1903 година, руската амбасада во Цариград ги обврзува сите конзули енергично да ги осудат дејствата на македонските револуционерите и јасно да стават до знаење дека „Русија нема да жртвува ниту капка крв на своите синови за некаков обид да се измени постојниот поредок на Балканот од страна на револуционерите“.

Согласност на Русија со енергични акции да се задуши македонската револуција!

Рускиот дипломатски претставник во Белград, Машков, со тајна телеграма од 14 март 1903 година, известува дека се подготвува големо и масовно востание во Македонија, а тоа значи дека „револуционерното движење не се смирува туку расте“. Во телеграмата остро ги критикува водачите на македонското движење. Руската разузнавачка служба, следејќи го движењето на Борис Сарафов известува дека на 9 април 1903 година по разузнавачки канали е добиена информација дека од пределите на Австрија преку територијата на Србија во скоро време ќе бидат доставени значителни транспорти со динамит за Македонското револуционерно движење. Транспортот на динамитот, се вели во разузнавачкиот извештај, е во надлежност на познатиот македонски револуционер, Борис Сарафов, кој е еден од најзаслужните тајни агенти на австриската влада во македонското движење... Веќе извршените експлозии по линијата на турската железница укажува на активната вмешаност на австриската влада во развојот на македонските револуционерни работи, а целта е вмешување на Големите сили во решавањето на македонското прашање... Според руски извори од средината на август 1903 година, германската влада дала пријателски совети султанот „да ја организира војската и со енергични акции да ја задуши македонската револуција“. На 21 август 1903 година, турскиот амбасадор во Петербург со задоволство ја известува Високата порта во Цариград дека руската влада не само што не ја изменила својата балканска политика, туку препорачува Турција да примени најстроги мерки против востаниците. Во повратната телеграма до турската амбасада во Петербург, султанот Абдул Хамид II му заповедал на својот амбасадор да му се „заблагодари на рускиот министер за надворешни работи за поддршката за задушување на востанието во Македонија“. Kога во есента 1903 година, Петербуршкото благотворително друштво испратило 10.00рубљи за македонските бегалци, а рускиот црвен крст прибрал големи средства за Македонците, официјална Русија постојано се оградувала тврдејќи дека станува збор за хумана помош од поединци, а не за некаква поддршка на македонското револуционерно движење, притоа вложувајќи максимални напори таквата помош во никој случај да не падне во рацете на револуционерите.

Русија прва го информира султанот дека се подготвува востание во Македонија

Грофот Ламздорф, со тајна телеграма од 9 февруари 1903 година, го информира својот амбасадор во Турција, Зиновјев, дека располага со доверливи информации оти напролет или најдоцна до почетокот на летото ќе почне востание во Македонија, па во врска со тоа бара да се обрне внимание востанието да се спречи по секоја цена. Министерот бара амбасадорот веднаш да ~ пренесе на отоманската влада да обрне сериозно внимание на информацијата, настојувајќи Портата да преземе соодветни мерки за пресекување на активностите на бунтовниците во Македонија, кои можат да предизвикаат опасни компликации на целиот Балкански Полуостров. Со други зборови, Русија прва го информира султанот дека во Македонија се подготвува востание, и дека тоа востание треба да биде спречено пред да почне. Само неколку месеци подоцна, користејќи руски разузнавачки информации, Турција крваво го задушува Илинденското востание во Македонија.

Сарафов лобирал да биде прогласен за кнез на Македонија

Во извештајот на рускиот амбасадор во Цариград, И.А. Зиновјев, со датум од 2 јануари 1902 година, меѓу другото, се информира дека „нашиот конзул во Битола од проверени извори дознава оти кнезот Петар I Kараѓорѓевиќ води преговори со претседателот на Македонскиот комитет, Сарафов, за негово прогласување за претендент на идниот македонски кнежевски престол. Овој предлог е примен добро од организаторите на македонското движење, бидејќи кнезот Kараѓорѓевиќ ветил дека ќе ~ даде 3.000.00франци на Организацијата за водење пропаганда. Македонските револуционери се уверени дека оваа кандидатура ќе биде поддржана од Русија со оглед на блиското роднинство на кнезот Петар со црногорскиот кнежески двор.

Само неколку месеци подоцна, во извештај од јуни 1902 година, се зборува дека Сарафов е добро финансиран од Австрија, која го насочува за скоро кревање на востание во Македонија. Според извештајот, „Сарафов живее во Виена, со австриски пасош издаден од австриската влада, посетувајќи ја често својата љубовница што живее во Пешта. Австриската полиција не само што јавно го штити Сарафов туку му одобри и почесно лично обезбедување“. Во заклучокот на извештајот се констатира дека Сарафов „конечно премина на австриска страна и сега, следната пролет, сака да крене, како што вели самиот, револуција во Македонија“.

Блаже Миневски



Извор:

http://www.dnevnik.mk/default.asp?ItemID=0925A99F41444944BD9B5AF75A5C4F60

Этногенез славян

Гипотезы происхождения славян: 
- дунайская,
- карпатская,
- гипотеза двух славянских прародин (А.А.Шахматов),
- висло-одерская,
- висло-днепровская,
- неодунайская.

Происхождение славян

(Этногенез)

Часть 1
Источники изучения этногенеза славян(легенды и предания славянских народов; упоминания о славянах в неславянских письменных источниках; данные языка)

Проблема происхождения и древнейшей истории славян представляет собой одну из самых сложных проблем современного славяноведения. На ее решение направлены усилия археологов, лингвистов, антропологов, этнографов, историков. Только их совместные изыскания могут привести к решению этой проблемы.

Источники сведений о славянской прародине. Говоря об этногенезе славян, мы должны опираться на несколько источников. К ним следует отнести 

1)    Легенды и предания самого народа, раннесредневековые летописи и хроники(былины, сказки, «Повесть временных лет» и др.).

Славянские писатели средних веков в своих взглядах на происхождение славян исходили из библейской легенды о вавилонской башне и расселении народов по разным частям мира. Наиболее древнее и обстоятельное изложение средневековых представлений о происхождении славян находится в русской летописи «Повесть временных лет».

Летописец знал из дошедших до него преданий, что само имя Русь имеет варяжское (скандинавское) происхождение, и «изначальная» русь была призвана вместе с варяжскими князьями (Рюрик, Синеус, Трувор) в Новгород. Но язык, на котором говорили современные летописцу русские люди, был славянским: «а словеньскыи языкъ и руськыи одьно есть, отъ варягъ бо прозъвашА сА русью, а пьрвое бѣшА словене» (ПВЛ). В древнейшие времена, говорит летописец, «сѣли сѫть словене по Дунаеви, гдѣ есть нынѣ угорьска земля и прозывашА имена своими, гдѣ сѣдъше на которомъ мѣстѣ». Летописец знает и причину переселения славян из их дунайской прародины: давление римлян (волохов): «СѣдАхѫ бо ту (на Дунае, в современной летописцу Венгрии и Болгарии) рѣже словени, и волохове приАшА землю словеньску»[1].

Многие племена подунайских славян двинулись на запад и северо-восток. Часть поселилась по Днепру и Двине и еще севернее, у озера Ильмень, и составила особую восточную ветвь славянства.

Н.М. Карамзин, ссылаясь на «Повесть временных лет», в «Истории государства Российского» пишет:
«Многие славяне, единоплеменные с ляхами, обитавшими на берегах Вислы, поселились на Днепре в Киевской губернии и назывались полянами от чистых полей своих. Имя сие исчезло в древней России, но сделалось общим именем ляхов, основателей государства польского. От сего же племени славян были два брата, Радим (1) и Вятко, главамирадимичей и  вятичей: первый избрал себе жилище на берегах Сожа, в Могилевской губернии, а второй на Оке, в Калужской, Тульской или Орловской. Древляне, названные так от лесной земли своей, обитали в Волынской губернии; дулебы и бужане по реке Бугу, впадающему в Вислу; лутичи и  тиверцы по Днестру до самого моря и Дуная, уже имея города в земле своей; белые хорваты в окрестностях гор Карпатских северяне, соседы полян, на берегах Десны, Семи и Сулы, в Черниговской и Полтавской губернии; в Минской и Витебской, между Припятью и Двиною Западною, дреговичи; в Витебской, Псковской, Тверской и Смоленской, в верховьях Двины, Днепра и Волги, кривичи; а на Двине, где впадает в нее река Полота, единоплеменные с ними полочане; на берегах же озера Ильменя собственно так называемые славяне, которые после Рождества Христова основали Новгород» (2).

Карта 1. Славяне в VI - IX веках.

Кроме перечисленных Нестором, а вслед за ним и Карамзиным племен, на Балканском полуострове обитали славянские племена драгувитов, сагудатов, верзитов, северов и др.

Кроме славянских народов, по сказанию Нестора, в России в то время жили и многие неславянские племена: меря - вокруг Ростова и на озере Клещине или Переяславском;мурома – на Оке (в месте впадения ее в Волгу); черемиса, мещера, мордва – на юго-восток от мери; ливь – в Ливонии, чудь – в Эстонии и на восток к Ладожскому озеру (ср. «чужой»); нарова – там, где Нарва; ямь или емь – в Финляндии, весь – на Белоозере;пермь – в губернии Пермской; югра, или нынешние березовские остяки, - на Оби и Сосьве; печора – на реке Печора.

Примерно так же рисовалось происхождение западных славян чешским и польским летописцам.

2)    Свидетельства соседних народов, имевших письменность. 

В IV в. до н.э. Геродот в книге «История греко-персидских войн» описал Скифию. Он размещает ее на Крымском полуострове и в низовьях Днепра. Скифов он делит на несколько родов: царских скифов и скифов – пахарей, живших в северном причерноморье. Последнее упоминание очень странно, потому что известно, что скифы занимались скотоводством, а не земледелием. Предполагают, что это были народы, подчиненные скифам, вероятнее всего, - славяне. Кроме того, в своей книге он упоминает об энетах и пишет, что энеты живут на Адриатическом побережье и что это племена иллирийские. В позднейших источниках венеды постоянно отличаются от иллирийцев.

Карта 2. Великое переселение народов во второй половине I – середине II вв.

Древнейшие  исторические сведения о славянах, или венедах, относятся к I-II векам н. э. С середины VI века наименование Sklabenoi, Sclaveni неоднократно встречается в текстахПрокопия, Иордана и др. Ко второй половине VII века относится первое упоминание ославянах (сакалиба) у арабских авторов (Абу Малик, аль-Ахталь).

Римские и александрийские писатели (Плиний «Естественная история», Тацит«Германия», Птолемей «Руководство по географии») называют самым значительным и многочисленным народом между южным берегом Балтийского моря и Карпатами венедов (3). Около 150 г. до н.э. на эту территорию пришли кельты, но венеды сохранили особенности своего народа. Полибий пишет: «Нравами и украшениями они мало чем отличаются от кельтов, но языком пользуются иным». Плиний (около 77 года н.э.) упоминает, что сарматы и венеды живут «вплоть до Вислы», а Птолемей (умер около 178 года н.э.) уверено говорит, что «Сарматию населяют величайшие народы», в том числе «венеды по всему Венедскому заливу» (берег Балтийского моря) – «место жительства полабских и поморских славянских племен, кото-рые могли прийти сюда из венедско-иллирийского центра – быть может, северной половины янтарного пути». Тацит в самом конце I века заметил, что между сарматами и германцами есть полоса особых народностей, не легко поддающихся классификации. Он пишет, что говорят эти народы на «паннонском» языке, что на них, как на людей «чуждого происхождения», сарматы наложили подати, их социальный строй соединяет противоположные черты. С одной стороны, они «бродят, как разбойники, на всем пространстве горной и лесистой страны, отделяющей певинов от финнов». С другой, - они все-таки «Имеют постоянные жилища, носят щиты, быстро ходят пешком; все это противоположно сарматам, которые живут в повозках и ездят верхом на лошадях». Таким образом, строки Тацита бросают яркий свет на встречу в верховьях Одера и Вислы трех народностей: германцев, венедов и сарматов. До сих пор на территории современной Германии, между Дрезденом и Берлином, живут славянские народы, говорящие на нижнелужицком и верхнелужицком языках. Немцы называют их вендами, а сами себя они именуют сербами. О тождестве венедов со славянами в этих местах около 600 года н.э. говорит хронист Фредегар, соединяя в одно все три названия: «сурбы, племя из славян; славяне по прозванию винады». Готский историкИордан в VI веке возводит современных ему славян, склавинов и антов, а также венетов к одному корню и дает, таким образом, «готовую» теорию славянского этногенеза.

Под именем склавинов в греческих источниках славяне стали известны в VI веке н.э. в Подунавье, на границе Византийской империи. Самонаименование склавин – славянин – словак является вариантом слова «человек». У византийских авторов это наименование прилагалось к южным славянам. Самоназвание не только выделяет народ, но и противопоставляет его другим народам. Традиционно филологи (В.В.Иванов, В.Н.Топоров) выделяют противопоставление: «словене – немцы», т.е. «владеющие членораздельной речью, языком, словом – немые».

3) Данные археологии, археологические культуры.
4) Археологические данные подтверждаются данными языка. 

Особое место здесь имеет топонимика, и прежде всего это ойконимы (названия населенных пунктов) и гидронимы (названия водоемов). Еще в первых веках нашей эры становятся известными географические названия славянского характера: озеро Пельсо(слав. *pleso, плескать) ныне озеро Балатон в современной Венгрии, Берзовия – римское поселение на реке Брзва в Банате, местность Черна на реке Черне – северном Притоке Дуная и другие. Однако в разные эпохи на одной территории население не было постоянным: одни народы сменяли другие, а вместе с ними могли измениться и названия.  

Кроме того, на взаимодействие славянских и неславянских племен указывают различного рода заимствования. Так, исследования показывают, что до III века до н.э. прагерманские племена жили между реками Одером и Вислой и соседствовали с племенами славянскими. От этой эпохи в славянских языках сохранились такие германизмы, как лесть, кусити(попробовать, искусить), худог (художник), чужой (teuty – тевтоны; самоназвание германских племен), купить, хлеб (кислый хлеб). В VII – III веках до н.э. на юге славяне соседствовали с кельтами (территория современной Чехии). Изначально предполагалось, что кельтизмами являлись такие слова, как черен (название части печи), лютый, брага, слуга. Более поздние исследования показали, что из всех этих слов кельтизмом является только лексема слуга, остальные являются общеславянскими (черен, лютый) или тюркскими (брага) наименованиями.

О территории, которую заселяли славяне в древности, многое может сказать и этимологическое исследование названий ландшафта, растений, диких и домашних животных, птиц, рыб. Исследования показывают, что во всех славянских языках преобладают и являются общеславянскими лексемы, связанные с лесной и лесо-степной зонами: озеро, болото, пруд, бор, лес, дубрава… береза, осина, дуб, ясень, орех… медведь, лиса, волк, рысь, олень… гусь, лебедь, утка, ворон, сом, окунь, линь, язь, щука и др.  Лексемы, связанные с обозначением моря, гор, степи, употребляющиеся в современных славянских языках, являются в основном заимствованиями.

Так, например, лексема бук – заимствование III века до н.э. из германского языка. Территория распространения этого растения в наши дни весьма обширна – от реки Немана до города Одессы. Однако, как показывают исследования ботаников, две тысячи лет назад восточная граница распространения этого растения была другой: она проходила по реке Эльбе. Из этого следует, что славянские племена вряд ли пересекали эту реку.

Во всех славянских языках есть слово липа, которое обозначает одно и то же растение. Вероятнее всего, это слово существовало уже в праславянском языке, а праславяне жили там, где растет липа.

Итак, данные языкознания связывают территорию расселения древних славян с областью Центральной и Восточной Европы, простиравшейся от р. Эльбы и р. Одер на запад, в бассейн р. Вислы, в Верхнее Поднестровье и до Среднего Поднепровья на восток. На севере соседями славян были  германцы и балты, которые составляли вместе с ними северную группу индоевропейских племён. На востоке соседями славян были западноиранские племена (скифы, сарматы), на юге - фракийцы и иллирийцы, на западе – кельты. Однако вопрос о древнейшей «родине» славян остаётся дискуссионным.


На основе этих данных в разные времена учёные строили гипотезы, согласно которым в ранний период существования славяне занимали те или иные территории.

Гипотезы происхождения славян: 
- дунайская,
- карпатская,
- гипотеза двух славянских прародин (А.А.Шахматов),
- висло-одерская,
- висло-днепровская,
- неодунайская.



Source

How did the Slav term and Macedonians come to be together?

“Slav” it seems was coined by foreigners for the first time in the 6-7th century (Byzantine era) for making sense of the political and tribal changes and many raids that were occurring. The first time it seems that the so called Slavs actually identified themselves as “Slavs” was in the 12th century Russian Primary Chronicle thus strangely enough by the Russians and not the people living in and around the Balkans for which this name was imposed, even though our written language started to develop in the 9th century in and around the Balkans. Strange they didn’t write about their Slav identity sooner. 

But how did the amalgamation of Macedonian and Slav occur? It seems like it may have been due to many things, the obvious one would be the language, then further influence by propaganda, the Schools and the church and another could perhaps be due to the sense of unity

But first;

In Theophan’s daily log of the campaign of Nicephores Phokas, in 961AD in Crete said that the army consisted of Thracians, Macedonians and Sclauisyans (Slavs).

Constantine VII Porphyrogenities (913-959) described the administrative units (themes) in his work “De thematibus” (approx 934AD). Wrote about the Slavs from the theme of Strymon, and also named Macedonians as the inhabitants of this region.

From the period of Isacus I Comnenus (mid 11th century). During his reign is brother Ioannis Comnenus was installed as ruler of the European part of the empire. For his good rule over the Balkan peoples his contemporary Nicephores Vrienius wrote: “When Ioannis obtained the rule of the west, as we have already said, for his deed he left indelible memories among the Thracians, Macedonians, Illyrians and Slavs.

Byzantine historian Anna Comnena (early 12th century), in her work the “Alexiad,” she wrote: “On each side of the mountain (Balkans) live various peoples. On the northern side are the Dacians and Thracians, and on the southern side are the Thracians and the Macedonians” (Anna Comnena,: “The Alexiad,” Book XIV, 8)

Another question arises that is; did the Macedonian in the 19th century Ottoman period if not before (also during the Ottoman period) have minimal contact with the outside for what ever reason - perhaps some sort of suppression? Therefore this may have further agitated the problems Macedonians face.

Further,

Bosnian folklorist Stefan Verkovich (19th century) wrote: Until 1860, not only here in Serbia, but also the Bulgarians themselves were unaware that there were Slavs living in Macedonia (Macedonian Folklore, Skopje 1985 page 348)
Victor Berard on the Macedonians....Until recently France did not know the Macedonians. They were Thracian, Peons, Sclavins for us, a wild and almost a mythical people, that lived somewhere at the bottom of some unknown land for us. We either did not know them or despised them, since we heard of them from the hateful notes of the ancient and modern Greeks... La Revue de Paris, Juin 1903.

In the life of Stiepan Verkovich (1821-1894), page 266 Croatian historian Liubisha Doklestich wrote: “In the autumn of 1858, Vuk Karadzhich through J. Sharafich requested Verkovich to send him some ethnographic data about Macedonia, which was almost completely unknown to him.

Later in the same work Doklestich wrote in the 19th century “In 1892 Verkovich began to systematically engage in something else. This was the collecting of geographic and ethno-demographic data about Macedonia…because this information about Macedonia was unknown to the European public.”

Another question arises; was this the start of the long period even today where reports were being written (by non ottoman officials) that to this day many find highly confusing, as some reports would state that in Macedonia the majority are Bulgarians but no such Macedonians mentioned. Alternatively other reports state the Majority are Macedonians, and other reports Bulgarians, Serbians and Greeks but no Macedonians, and other reports Macedonian Slavs. 

Further,

1912

Bulgarian statesman Dimitar Rizov on his nationality ....In the golden months of the successful beginning of the war against the Turks, he spoke to me as a convinced Yugoslav (South Slav). He explained to me, I being a Croat, the real situation of matters in Macedonia and said that it was shame that the first free Slav state had not been founded in Macedonia, which would equally attract to union the Bulgarians and the Serbs, and would be a bond and not a cause of discord between the Serbs and the Bulgarians...He told me that the Macedonians, to tell the objective truth, were neither Bulgarians nor Serbs, but Macedonian Slavs who spoke in their own individual Macedonian language or dialect. ..."Our people", he said, "were only 'Macedonian Christians,' and then, when Greek propaganda developed they become 'Macedonian Christian Slavs'. It was all the same to us which Christian country would help us to free ourselves from the Turks. I was born in Bitola. There were several grammar-schools in Bitola: Turkish, Greek, Serbian and Bulgarian. It was all the same to us… Ivan Meshtrovic, famous Croatian sculptor, Uspomene na politichke ljude i dogagjaje. Zagreb 1969, pp. 25-26, 39.
Therefore did the Macedonians start referring to themselves specifically (and not by foreigners) as Slavs once Greek propaganda started to spread approximately after the establishment of the Kingdom of Greece, and then further influenced by Serbia, Bulgaria and Russian influence?

Thus, 

To the Editor of "Makedonija" newspaper: ...The Greeks and the greacomans have met the newspaper with sorrow, since they always tried to hellenize the Macedonians, destroying also the Archibishopric of Ohrid -The Spark of Our Future. Yet, however hard they have tried to stop us from making progress, they could not entirely uproot the feelings of the Macedonians that they are Macedonians. T.I. Kusev, Makedonija, Istanbul, Nbr. I (1/28/1867)

Education in Veles ....Archbishop Antim declared to his peers that all peoples have been enlightened by the Greeks and so it is necessary that Greek should be taught in the schools of Veles, and not Macedonian, since the children alrady know their own language from their home... J. N. Iz Velesa u Makedoniji: Srbski Dnevnik, nbr. 44 (1858) (according to Branislav Vraneshevic, Vojvodinska javnost, p. 320-321).

February 1874

A letter from P.R. Slaveykov to the Bulgarian Exarch: Your Grace, I arrived in Salonika on the evening of the 14th of last month (January 1874). I immediately went to meet all the important local people and some others from the other Macedonian towns. My aim was to gather information as son as possible on what was to be necessary for the succes of the mission with which you had entrusted me. I first met Father Averkij Zografski, and the following day Father Petar Dimitrov as well, the local president of the community. I may inform you, Your Grace, that the wind from here, from Salonika, blows and scatters to all sides. These two clergyman, to my mind, are the leaders of the movement fot the restoration of the Archbishopric of Ohrid, although one should not neglect Ohrid and to certain extent Bitola, Veles and Skopje either. Now, as then or twenty years ago, we are dealing with the Macedonian question. In talks with few Macedonian "patriots" I have understood that this movement, which had been only bare words till a few years ago, is now clear and precise thought - "The Macedonians are not Bulgarians" and they persistently strive, regardless of the price, to obtain a separate church of their own. … A general impression is that the local people think that the Macedonians have been done a great harm with the settlement of the church question in favor of the Danubian and Thracian Bulgarians. This discontent has already grown into distrust of the Exarchate and its higher echelons. And there is an attitude formed that the local Macedonian dialect should be declared a literary language and a Macedonian hierarchy established. 


What do we therefore find; Macedonians seem to have specifically began to refer to themselves as Slavs it seems after Greek propaganda began to eventuate (please correct me if I’m wrong or I mist something) and then further established through Bulgarian, Serbian, Russian propaganda and not to mention the establishment of schools and churches throughout Macedonia. And these places may also have been seen as places to avoid turkish oppression at least they thought.

One may however argue that the Macedonians may have began to express themselves as Slavs simply due to the fact that they saw themselves closer to Serbians and Bulgarians through the similarity of language, which was obviously different from Greeks and thus wanted to distance themselves from persistent Greek influence.

Also we know that the Russians in the 12th century first referenced themselves as Slavs, thus Russian influence and the expansion of the Russian Empire may also be the cause for the “Slavic unity and Slavic marking” among other things. Also a unity which would have been shared not necessarily through blood ties but perhaps again through language, and maybe some affinity with each others culture and perhaps also through the prolonged history of Slavery (Societas Christiana Principle) and through the Ottoman era. 

What we may know for sure however is that it seems that the Slavic notion doesn’t present one definitive answer as to how, why or when But may more likely be an amalgamation of many factors that simply doesn’t present it self as black and white as people would hope. Not even the traditional so called “Great Slav Migration theory” helps find definitive answers but instead raises unfounded assumptions and eyebrows due to the simple notion of extremely lacking and basic evidences including archaeology, linguistics and genetics, even some conflicting literary readings that can be interpreted any number of ways.

NOTE: If I may have mist any important historical information about the Macedonians identifying themselves specifically as Slavs let me know.

Source:
Sorce

Raskazi_ponatamu

Nametka na Car Camoil

Dorian invisibility

Michael Sakellariou - Macedonia: 4000 years of Greek History

We will now analyze the most sensible and scholarly Greek approach laid out by the modern Greek writer Michael Sakellariou in his Macedonia: 4000 years of Greek History.
Dorian Theory, Official Macedonian View, and Hellenicos
According to Sakellariou, the Macedonians were Greek based on the following what he calls "reliable evidence" (Michael Sakellariou, Macedonia: 4000 years of Greek History, p.54):

[1] Dorian (Greek) roots of the Macedonians.

[2] Official View of the Macedonian Kings about themselves.

[3] Testimony of Hellenicos.

We will analyze each one of the these three points individually, and prove that they are not only unconvincing, but biased as well:
[1] The only information that we have regarding the so-called Dorians comes from the ancient myths and traditions. According to this myth, as Sakellariou writes, the Dorian Greek tribe was a section of the Macedonians, which later migrated towards the south and populated Greece. But to reconstruct a history of the Macedonians and ascribe them a Greek (Dorian) background based on myths (especially Greek myths) is quite suspicious, since "the mythical imagination was always fertile in Greece, and it would have found Greek ancestors for the Macedonian people as easily as it had done for the royal line"(Pierre Jouguet, Alexander the Great and the Hellenistic World, p.70).
The key words here are mythical imagination. Furthermore, the Dorian theory is not supported with any credible evidence, and it is not clear why Sakellariou calls it "reliable evidence":
"The theory of the Dorian invasion (based on Hdt. 9.26, followed by Thuc. I.12) is largely an invention of nineteenth-century historiography, and is otherwise unsupported by either archeological or linguistic evidence." and "The Dorians are invisible archeologically." and "There is no archeological record of the Dorian movements, and the mythic arguments are largely conjectural, based on folk traditions about the Dorian home originally having been in northwest Greece" and "The explanation for the connection between the Dorians and the Macedonians may be more ingenious than convincing, resting uncomfortably on myth and conjecture."
So Sakellariou is relying on conjecture, mythical imagination, and an invention of the nineteenth-century historiography, in order to form his conclusion? His point [1] is certainly not a "reliable evidence" since there is no evidence at all to support his Dorian questionable myth.
 [2] On the same page of his book, Sakellariou claims that since the official documents of (a) Alexander the Great (the letter to Darius), and (b) Philip V (treaty of alliance) refer to "Macedonia and rest of Greece", then the "Official View of the Macedonian Kings" is that Macedonia is Greek. Here is why Sakellariou is wrong again:
(a) "The designation of Macedonia as part of Greece has intrigued modern critics… The reason for including Macedonia as part of larger Hellas was designed to justify Macedonian participation in the so-called war of revenge. Whatever the truth on this point, on the basis of what we know happened in Macedonia in 480, Alexander had no more grounds for carrying out a war of revenge on behalf of Macedonia than he had on behalf of Athens or Sparta. Of course, Macedonians never regarded their territory as forming part of Greece, and certainly the Greek poleis did not regard Macedonia as being another Greek polis. The reason why Alexander here includes Macedonia as being part of Greece may be an attempt to paper over the glaring anomaly between what Philip and he had just done to 'the rest of Greece' and what he is in the process of doing to the Persian empire." (Professor Edmund F. Bloedow, Diplomatic Negotiations between Darius and Alexander: Historical Implications of the First Phase at Marathus in Phoenicia in 333/332 BC.).
Sakellariou, however, does not point that there is an Official Macedonian View in which Alexander himself differentiates Macedonia from Greece. In Curtius Rufus we see a completely different picture when Alexander responds to Darius in a letter:
"His Majesty Alexander to Darius: Greetings. The Darius whose name you have assumed wrought utter destruction upon the Greek inhabitants of the Hellespontine coast and upon the Greek colonies of Ionia, and then crossed the sea with a mighty army, bringing the war to Macedonia and Greece." (Quintus Curtius Rufus, The History of Alexander, p.50-1)
A clear separation of Macedonia from Greece, a separation that Alexander himself wrote about. The obvious question arouses - why Sakellariou did not even mention this ancient fact? Surely, this is the Official View of the Macedonian King Alexander and as such it deserves the attention. The fact that Sakellariou had purposely avoided citing it only proves how bias he is. The truth is that Alexander uses his propaganda towards his enemies (in the above case Darius), as he likes and when he likes, based on his best interest, as we saw in Bloedow above. Of course, Alexander did not consider Macedonia as forming a part of Greece, a proof of that we found in both Bloedow and Curtius, a proof that Sakellariou avoided to even mention.
(b) Sakellariou also mentions the "Treaty of Alliance" between the Macedonian king Philip V and Hannibal, which was recorded by Polybius. However, Sakellariou had once again failed to notify the reader that Polybius himself did not consider the Macedonians to be Greek. Based on evidence in his works, Macedonia was not a part of Greece and the passage from the treaty of alliance can therefore be explained as a cultural link, not ethnic, since Polybius, the Roman generals, and the ancient Greeks, clearly separate Macedonia from Greece (Polybius, The Rise of the Roman Empire, Book V.104 p.300; Book XVIII, 1, 2, 3, 5). As ancient Greek himself, Polybius was in position to know that the Macedonians were not part of his Greek nation. Again we ask the same question - why did Sakellariou avoided these facts? It's obvious that his argument is biased and taken out of context.
If Sakellariou cared to reveal the real Official Macedonian View, he should have mentioned that the Macedonians never considered themselves as Greek in their own writings. For example, they always wrote their nationality next to their names - a Macedonian, something that was uncommon for the Greeks. The Macedonian kings in Egypt "loved to call themselves Macedonians, which is that they were" (Pausanius. X. 7) and Ptolemy proudly refers to himself as Macedonian in the inscription of Olympia. (Pausanius. VI. 3) Herodotus always refers to the Macedonian kings by their ethnic name. Arrian pays close attention to clearly identify the Macedonians and the Greeks: fathers name in the case of Macedonians and for the Greeks their city of origin. Sakellariou has also avoided mentioning the following Official View of Alexander the Great as well:
"I do not separate people, as many narrow-minded others do, into Hellenes and barbarians. I am not interested in the origin or race of citizens, I only distinguish them on the basis of their virtue. For me, each foreigner is a Hellene, and each bad Hellene is a barbarian."
Here, Alexander himself states that for him the ancient Greeks (Hellenes) are foreigners. He degrades even further the bad Hellenes into barbarians! In other words, Alexander clearly distinguishes his Macedonians from the Greeks (whom he calls foreigners and barbarians). Alexander himself seems to have made little distinction in his last years between Greeks of Europe or Asia, or even between Greeks and barbarians.(A.B.Bosworth, Conquest and Empire, p.257) These are all Official Views of the Macedonians, pointing to the fact that they are not Greek. Sakellariou had completely avoided them, obviously because they do not suit his conclusion, and obviously because he is biased.
[3] The last of Sakellariou's arguments rests on the myth quoted by Hellanikos and is the weakest of all. That this myth is not "reliable evidence" as Sakellariou claims, we find proof in the words of Professor Borza, who responds here to Hammond, although the same response can be attributed to Sakellariou:
"Hammond's firm conclusion that the Macedonians spoke a distinctive dialect of Aeolic Greek is unconvincing to me, resting as it does on an interpretation of a bit of myth quoted by Hellanicus, who made Aeolus the father of the legendary progenitor Macedon". "The handful of surviving genuine Macedonian words - not loan words from a Greek - do not show the changes expected from a Greek dialect. And even had they changed at some point it is unlikely that they would have reverted to their original form". (Eugene Borza, In the Shadow of Olympus, p.92)
Sakellariou as a historian should know that one could not derive such far-reaching conclusion on the basis of mythological crumbs. History cannot be reconstructed even from complete mythological legends.
The term 'Greeks'
We will address few more of Sakellariou's groundless arguments. He claims that in the ancient quotes were Alexander addresses the "Macedonians and Greeks" separately, the "term 'Greeks' is used to indicate the soldiers of the confederation of the 'Greeks,'' while the Macedonians are the "other Greeks." This does not make any sense. What about the ancient texts where the Greeks who do not belong to the so-called "confederation of the 'Greeks'' are clearly distinguished from the Macedonians?
"Darius' Greeks fought to thrust the Macedonians back into the water and save the day for their left wing, already in retreat, while the Macedonians, in their turn, with Alexander's triumph plain before their eyes, were determined to equal his success and not forfeit the proud title of invincible, hitherto universally bestowed upon them. The fight was further embittered by the old racial rivalry of Greek and Macedonian." (Arrian, Book II – The Campaigns of Alexander, p.119)
Sakellariou argument is obviously biased, he hides again the ancient texts that do not suit his misleading conclusion. It is a fact that not once in the history of the antiquity there had been writings referring to the Greek Athenians, Thessalians, or Spartans being next to "Greeks." There are no ancient writings where "Athenians and Greeks" or "Spartans and Greeks" are mentioned, not even once in the many wars the Greeks fought among themselves! On the other hand, the fact that we only find writings of a kind"Macedonians and Greeks" proves that the Macedonians and the Greeks were indeed two different people, just like the writings of the battles between "Persians and Greeks" prove that the Persians and Greeks were two different peoples as well. Arrian, himself an ancient Greek writer, was in position to know this, just like every other ancient Greek author in antiquity, including the twenty-two we mentioned above in Chapter I, Ancient Testimony. If for example Arrian or Curtius, meant what Sakellariou is suggesting, they would have specified that by 'Greeks' they meant the 'confederation of the Greeks', or they could have written, "Macedonians and other Greeks," but they haven't. Finally, had the Macedonians been Greek, there would have been no need to differentiate at all, and the ancient writers as well as the Macedonian kings would have simply used the term 'Greeks' for both, without even mentioning the Macedonians. That of course did not happen. The truth is that by "Macedonians and Greeks", both the ancient writers and the Macedonian kings clearly recognized two different ethnicities, proving that Sakellariou's attempt to change the meaning of the sentence is unsuccessful, just like in the previous three points.
Alexander I
Sakellariou also fails in his analysis on Alexander I. He concludes that this Macedonian king took part in the Greek Olympic Games (and therefore is Greek), but fails to notify the reader that his name is not on the list of the winners in the race in which he supposedly won. He also fails to notify the reader of the overwhelming evidence, which shows that Alexander I was not Greek. Instead, he hangs on text out of context yet again.
The Macedonian Tongue
He continues writing about the Macedonian tongue, which he concludes, is a 'dialect of Greek'. (Michael Sakellariou, Macedonia: 4000 years of Greek History, p.54) However, in the process he once again does not mention at all the ancient writings that clearly show that the Macedonian was a distinct language (the testimony of Quintus Curtius Rufus The History of Alexander p.138, Plutarch Alexander 51, Ps. Kallisth., B 32, 14, Plutarch Eumenes 14,5, Pausanius (IV, 29), A.B. BosworthEumenos, Neoptolemos and PSI XII, 1284 GRBS 19/3 1978, p227-237, Wilcken, Borza, and Badian). Why doesn’t Sakellariou tell the audience the Official View of the Macedonian King Alexander the Great on the Macedonian language?
"The Macedonians are going to judge your case," he (Alexander) said. "Please state whether you will use your native language before them." and "Do you see how offensive Philotas find even his native language? He alone feels an aversion to learning it. But let him speak as he pleases - only remember he as contemptuous of our way of life as he is of our language". (Quintus Curtius Rufus, The History of Alexander, p.138)
This is Alexander himself talking about his native language, not about a dialect of Greek. Sakellariou is extremely biased by not even mentioning this ancient fact and his ‘conclusion’ that the Macedonians spoke a ‘dialect of Greek’ is simply corrupt.
Sakellariou’s Criticism on Badian
Sakellariou’s critics on Badian are weak as well. Badian has produced magnificent work where relying strictly on ancient evidence and common logic he proves that the Macedonians and Greeks were two separate nations. (Ernst Badian, Studies in the History of Art vol. 10: Macedonia and Greece in Late Classical and Early Hellenistic Times. Greeks and Macedonians.)
"It is indicative of the strength of Badian’s case that his critics have succeeded only in nit-picking: e.g., Sakellariou, Macedonia, 534-35 nn. 52.53". (Eugene Borza, In the Shadow of Olympus, p.96)
As much as we can talk about the strength of Badian's case, we can at the same time talk about the weakness of Sakellariou's case. He had only managed to nit-pickBadians arguments, but did not even come close to proving them "wrong", (Michael Sakellariou, Macedonia: 4000 years of Greek History, p.534-535 nn. 52-53) for the evidence presented is too strong and persuasive to be defeated.
Ancient Evidence
It is not just a coincidence that the ancient authors have left us with evidence that the Macedonians were not Greek, but a distinct people. Indeed, this evidence is overwhelming when compared with Sakellariou's weak misleading points above, taken out of context. This is precisely why he was not able to counter it, and instead choused to "nit-pick" as Borza states, or simply avoid it. While evaluating the ancient authors, Sakellariou nowhere mentions in his book that Arrian, Diodorus, Plutarch, Polybius, Livius, Curtius Rufus, Justin, Demosthenes, Isocrates, Thrasymachus, Herodotus, Athenaios, Pseudo-Kalisthanes, Pausanius, Strabo, do not consider the Macedonians to be Greek. It is obvious that he avoids them simply because they do not conclude what he concludes.
Modern Macedonia
Having failed to establish a 'Greek' link to the ancient Macedonians and a so-called "4000 Years of Greek History", Sakellariou had failed once again regarding the modern Macedonian history as well. He is completely ignorant to the existence of the modern Macedonian nation and avoids evidence once again, which supports its existence. For example, not once does he mention (while talking about population statistics) that all neutral (German, Austrian, English) statistics on the population of Macedonia before 1913, show that the Greeks were only a small minority of about 10%, while the overwhelming majority of the population were the Macedonian Slavs or simply the Macedonians (K.Gersin, Dr.Peucher, A.Rousos). (see the Macedonian-Greek conflict)
Conclusion
We have thus proven with facts that Sakellariou's conclusion that the Macedonians "were Greek" is not only unconvincing, but biased as well. He had avoided all ancient testimony that does not suit his conclusion and it is simply amazing that such "historian" is trying to pass his book as scholarly evidence, "proving" that the Macedonians "were Greek" based on not a single credible evidence. His book of the supposed "4000 years of Greek History in Macedonia", should therefore be disregarded as distortion of the Macedonian history, for ascribing wrong (Greek) identity to the ancient Macedonians.

---

Copyright © 1996-2000 RMacedonia.org, All Rights Reserved.
Terms of Service | Feedback: mac-faq@RMacedonia.org.

http://faq.macedonia.org/history/ancient.macedonia/sakellariou.html

Знамето на Самуил

Една слика илјада книги заменува


Извор:Anatoly T. Fomenko "History Fiction or Science :Chronology 2",United States, 2005 ..page 286

History Fiction Or Science: Chronology 2

 By Anatoly T. Fomenk

Crkovna Istorija

Crkovna 
Istorijahttp://www.makedonskosonce.com/broevis/2005/sonce595.pdf/31_34_Petar_feljton.pdf

Српската црква под јурисдикција на Охридската патри- јаршија била повеќе од сто години, 1441-1557 година. Тоа се случило непосредно по освојувањето на Косово од страна на Османлиите, откако војските на војводата Јанко Хунјади - Сибинјанин (1408-1456) не успеале да го одбранат овој дел на Србија, бидејќи не биле во состојба да им се спро- тивстават на големите османлиски војски. Во поглед на вре- мето на укинувањето на Пеќската црква и нејзиното при по ју- вање кон Охридската, во науката има различни толкувања. Според еден грчки документ, тоа се случило непосредно по паѓањето на Српското деспотство во 1437 година, а според срп скиот историчар Руварац, еден од најдобрите познавачи на историјата на Српската црква, "Пеќската црква била укината и припоена кон Охрид подоцна, во 1459 година". Од тогаш до 1557 година, што значи "цел еден век Пеќската црква била под јурисдикција на Охридската патријаршија". Имено, Руварац соопштува дека "во продолжение на цел еден век Српската црква била без сопствени патријарси, бидејќи й била пот- чинета на Охридската патријаршија". Подоцна ова тврдење Руварац го дополнува и го поткрепува со една многу важна грамота, со која "цариградскиот патријарх Иеремија ги при- знава правата на Охридската патријаршија врз епархиите на поранешното Пеќско патријаршиство". Речиси исто становиште има и бугарскиот историчар Три- фонов. Тој укажува на податокот дека "Пеќската патријаршија не само што й била потчинета, туку била и соединета со Охридската патријаршија, и тоа не по паѓањето на деспотството во српските земји, туку многу порано, пред 1437 година", под чија јурисдикција останала 120 години. По укинувањето на Пеќската црква, Охридската патријаршија почнала на осман- лиските власти да им ги плаќа даноците кои дотогаш ги пла- ќала Српската црква. Имено, данокот се собирал од архи је- рејите на поранешната Пеќска архиепископија, сè до 1557 година, кога последната по трет пат неканонски се оса мо сто- ила, што значи само по државна, а не со согласност на Мајката црква, на Охридската патријаршија и на Вселенскиот синод, што било спротивно на евангелиските правила и канони. Во средината на XVI век повторно оживеале сепара тис тич- ките стремежи кај некои српски владици. Прво се побунил сме- деревскиот митр. Павле, во 1530 година, кој се обидел својата митрополија да ја отцепи од Охридската црква, но не успеал. На страната на Охридската катедра, со која управувал енер- гичниот патр. Прохор (1527-1550), застанала не само целата Источна екумена, туку и официјалната османлиска власт, по што тој бил отстранет од црквата и анатемисан. Во 1557 го- дина, со исти мотиви, стремежи и амбиции настапил и ѓаконот Макарие, поранешен калуѓер во манастирот "Хилендар" и бли- зок роднина на везирот Мехмед-паша Соколовиќ. Дејствувајќи од сепаратистички позиции, со интриги, со притисоци и со поткуп, неколку пати се обидел да го компромитира патр. Про- хор, за да може полесно да ги постигне своите цели, но не ус- пеал. Ова замисла тој ја остварил дури по неговата смрт, иако во свои раце ја имал силата, што зборува дека охридскиот по- главар уживал голем углед и авторитет во владата на Турција, во чии кругови бил ценет како голем политичар, црковен дипломат и стратег. Благодарение на залагањата на везирот Соколовиќ, во 1557 година издејствувал ферман кај Високата по рта за обнова на Пеќската патријаршија. Со оглед на тоа што зад целиот случај, како голем заштитник, стоел везирот Соколовиќ, со чија помош бил издејствуван сул- тански ферман, Охридската патријаршија била немоќна да стори било што против оваа акција. И овој пат, со силата на ар- гументите, таа сакала да докаже дека иако ферманот бил доне- сен со државен указ, по државна линија, сепак не бил канон- ски, бидејќи бил донесен надвор од врховната црковна власт, без согласност на Мајката црква, на Охридската патријаршија и од Светиот вселенски собор, што било вообичаена практика во христијанскиот свет. Врз основа на евангелиските правила, Охридската катедра по втор пат фрлила шизма врз неканонски отцепената Пеќска патријаршија, која никогаш не била отпо- викана. Тоа значи дека Српската црква (Пеќската патријаршија) и денес формално-правно, евангелиски и канонски и натаму е под ведомство на Македонската православна црква, на Охрид- ската патријаршија - Прва Јустинијана, сакал тоа некој да го прифати или не. Историјата памети и таа не може да се негира и прекројува. Фактите се факти и тие со ништо не можат да се оспорат. А бидејќи српските иерарси, задоени со големосрпски национализам, хегемонизам, сепаратизам и шовинизам, ги не- гираат овие историски факти и се владеат според дневната на- ционал-шовинистичка политика, а не според евангелиските норми и правила, Македонската православна црква има суве- рено канонско право да не ја признава автокефалноста на Срп- ската црква. И бугарските цареви, како и српските, почнувајќи од бра- ќата Петар I Асен (1190-1195) и Асен-Константин Тих (1186- 1196), до Калојан (1197-1207), не посегнале по автокефалноста на Охридската црква. Со цел да го намалат влијанието на Ох- рид и на Цариград во бугарските земји, и да создадат про- тивтежа на балканските духовни простори, браќата Петар и Асен ја прогласиле Трновската епархија за Архиепископија. Тоа бил неканонски акт, кој бил анатемисан од нејзината Мајка црква - Охридската патријаршија - Прва Јустинијана и од Све- тиот вселенски синод. Кон неканонски отцепената Бугарска црква биле приклучени сите бугарски епархии, дел од нив биле под јурисдикција на Охридската, а дел под Цариградската црква. Пркосејќи им на овие цркви, во периодот меѓу 1185 и 1204 година, Трновската архиепископија ги зела под свое ве- домство епархиите до каде што се протегало владеењето на бугарските цареви: Видинската, Средечката (Софиската), Вел- буждската, Нишката, Врањанската, Призренската и Скопската епархија. Бидејќи ниту Архиепископијата, ниту првиот бугар- ски архиепископ Василиј, не биле признати, како од небу- гарските епархии, кои насилно биле припоени кон Трново, та- ка и од Вселенскиот синод, бугарскиот цар Калојан почнал преговори со папата Инокентиј III (1198-1216), барајќи трнов- ското архиепископство да го прогласи за Патријаршија, а Ва- силиј за патријарх. Ова барање било делумно задоволено, со тоа што Трновската архиепископија останала тоа што била, а нејзиниот поглавар бил унапреден во чин примат. Во одго во- рот на писмото од Калојан, папата Инокентиј III напишал: "Рим го исполни барањето на Словените, со тоа што на Самуил му испрати златна царска круна и патријаршиско достоинство, со Свето Папско Послание". По распаѓањето на државата на Калојан (1207), Охридската црква ги вратила насилно одземените епархии од страна на Трновската архиепископија. Подоцна, кога Иван Асен II (1218- 1241) го обновил бугарското царство, битно не се променила политиката кон Македонската црква. И овој бугарски суверен не посегнал по нејзината автокефалност, но затоа, пак, водел енергична борба економски да ја ослабне и да го намали неј- зиното влијание, бидејќи таа уживала голем углед и авторитет, не само кај македонската, туку и кај немакедонската паства, со крајна цел - Трновската архиепископија да ја наметне како во- дечка црква на Балканот. Сепак, во тоа не успеал, бидејќи се работело за црква со стара историја, култура и традиција. Со на влегувањето на Османлиите на балканските простори (1371), прво била укината Трновската, а потоа и Пеќската архие пи- скопија, а ја задржале само Охридската, поради нејзината др ев- ност и углед во христијанската паства. Епархиите на уки натите цркви, Бугарската и Српската, целосно потпаднале под ју рис- дикција на Македонската - Охридска црква. Под нејзино ве- домство останале сè до укинувањето (1767), што било не ка- нонски акт, бидејќи тоа било направено по државна, а не по црковна линија. Ова само како хронолошко потсетување за современите духовни агресори, негатори и фалсификатори на историјата, на историската наука и акрибија, кои се обидуваат својата Мај- ка-црква да ја преименуваат во ќерка, за да ја стават под свое ведомство. Овие историски факти и сведоштва се мал дел од големиот историски материјал и ризница во која се посве до- чуваат античката древност, приматот, угледот, автокефалноста и достоинството на Охридската црква во нејзиното двеми ле- ниумско постоење, како автохтона, национална црква на ма- кедонскиот народ. Бедната историја на Српската и на Бугар- ската национална црква очигледно ги тера современите ду- ховни агресори, архијерејите на тие цркви, без и малку срам, чесност и достоинство, да посегнуваат по автохтоноста на нај- старата црква на Балканот, по нејзиниот суверенитет и инте- гритет, настојувајќи да ја подјармат, свесно и тенденциозно негирајќи ја нејзината автокефалност, историја, култура и тра- диција. Фактот дека Охридската патријаршија била членка на Вселенскиот собор (Синод), кој го сочинувале петте нај ста ри и најголеми христијански православни цркви во Источната еку- мена, од кои две апостолски - Охридската и Александриската, доволно уверливо кажува за нејзината автохтоност и за ду-ховниот суверенитет и интегритет. Во многу случаи охридските
поглавари раководеле со Цариградските собори, со Светиот вселенски собор (Синод) и биле арбитри при отстранувањето од престолот на цариградските патријарси кои се огрешиле пр ед Бога и паствата. Еве два примера за да се види колку биле големи улогата и значењето на Охридската патријаршија во православното христијанство. Во јануари 1565 година ох- ридскиот патр. Пајсиј, претседавајќи со Цариградскиот собор, го симнал од престолот цариградскиот патријарх Јоасаф II, поради симонија, а 20 години подоцна, во март 1585 година охридскиот патр. Гаврил го симнал од престолот царигр. патр. Пахомиј II, поради поттикнување раздор во црквата. Со бор- ските документи редовно ги потпишувале и охридските по- главари. На овие акти "потписот на охридскиот патријарх доа- ѓал де на второ, де на трето место, веднаш по потписот на ца- риградскиот, односно на александрискиот патријарх". Во нив никаде не фигурирало име или потпис на некој српски или на бугарски архиепископ-патријарх, што било сосема разбир- ливо, бидејќи тие цркви, со мали прекини, биле под постојана  јурисдикција на Охридската црква, која не била ниту српска, ниту бугарска, туку "чисто македонска античка древност". Покрај ваква брилијантна историја и светло минато на Све- тата Македонска Охридска црква, зачудуваат непримерните постапки, "наивноста" и понижувачкото однесување кои не- кои се обидуваат да го наметнат. Дали недоволно се познава историјата на нашата Црква или, пак, тоа се прави свесно и тенденциозно, под влијание на некој центар на моќ, со цел да се минимизираат нејзината историска улога и значење!? Како да се бара некакво признавање од Црква која вечно била под ведомство на нашата Црква? Иронија е Мајка да бара при зна- вање од ќерка. Ова е единствен случај во историјата на хрис- тијанството. Треба длабоко да се размислува за последиците по духов- ниот суверенитет и интегритет на Македонската црква. Ова е измислен спор. Овој случај нè подучува дека мораме да го за- чуваме традиционалното достоинство на МПЦ, на Светата Охридска патријаршија - Прва Јустинијана, да се штитат маке-донските национални црковни интереси. Тоа не треба да биде работа само на Црквата, туку и на државата, без оглед на ус- тавните ограничувања, бидејќи таа е нејзин органски дел. Са- мо така ќе можеме да ги зачуваме духот и словото на древната Македонска Охридска црква. Во овој контекст потребно е да го истакнеме и податокот де- ка некогашните охридски поглавари, оние кои во многу мрач- ните, судбоносни и тешки времиња успешно им се спротив- ставувале и им пркоселе на обидите на разните агресори за приграбување на делови од нејзината пространа диецеза или за ослабнување на влијанието и значењето, на духовната, просветната и културната моќ, најнапред од страна на некои византиски императори, а подоцна и од Цариградската црква и Османлиската империја, не паднале на колена пред ниту еден император, султан, црква, зашто Светата Охридска патри- јаршија претставувала "драгоцен украс на православниот род и лулка на неговата култура, традиција и цивилизација, од која зрачела животворна светлина". Не е случајно тоа што ос ман- лиските власти од трите цркви кои ги затекнале на Балканот - Охридската, Трновската и Пеќската, последните две не ле гал- ни, ја задржала само првата - Охридската, бидејќи во од нос на другите неканонски цркви таа уживала углед и досто инство кај својата паства и воопшто во целиот православен свет. Осо- бено важно е тоа што во најголем број случаи на ох рид скиот престол седеле поглавари по потекло Грци и Власи, ме ѓутоа никој од нив, дури и оние кои се одликувале со го ле могрчки национализам, не помислувале да извршат пре дав ство, оваа Црква да ја припојат кон Цариградската патри јар шија, чии кан- џи виселе над Охрид како Дамаклов меч. Од пи шаните извори дознаваме дека тие љубоморно ја чувале са мостојноста, не- зависноста и автокефалноста на Охридската црква и остро се спротивставувале на какво и да било по сегнување по неј зи-
ниот суверенитет и интегритет. Во овој кон текст пример е Гркот Димитрија Хомитијан. Зборувајќи за се бе, тој вели: "и са- миот го попримив македонскиот бит". Таков бил случајот и со другите поглавари по потекло Грци, со извес ни исклучоци. Тие биле свесни дека й служат на македонска, а не на грчка паства, со што се посведочува податокот дека го по читувале народот на кој му служеле, на македонскиот, и се однесувале коректно и одговорно кон неговата историја, кул тура и тра- диција. Со ваквото навраќање во историјата не е намера некому да му докажуваме која била и што претставувала МПЦ, оли цетво- рена во Охридската патријаршија - Прва Јустинијана, во ра- ниот и во подоцнежниот среден век во христијанскиот свет, би дејќи тоа е многу добро познато, туку едноставно да пре- зентираме некои факти и сведоштва, кои намерно и тенден- циозно се премолчуваат од современите духовни агресори, осо бено оние кои се однесуваат на автокефалноста на оваа или на онаа црква, бидејќи со нив од основа се демантираат нив ните национал-шовинистички тези и идеологии. На сите тие негатори на историските факти им препорачуваме да ја проучат историјата на својата црква, без заблуди и предрасуди, па дури потоа да им се закануваат на туѓите национални црк- ви, во конкретниов случај на МПЦ. Освен српската и бугарската, тоа треба да го стори и Руската црква, која многу й должи на МПЦ. Таа треба да почне реално да гледа на состојбите. Спо- ред тоа, досега кажаното упатува на заклучокот дека клучот за разрешувањето на ова прашање се наоѓа во Цариград (Ис тан- бул), во Вселенската црква. Патријархот Вартоломеј да ги от- вори документите од вселенските собори и јасно и гласно да им каже на современите духовни агресори кој и што бил во минатото во Источната екумена. Како роб Божји, на тоа го об- врзуваат не само евангелиските правила и канони, туку и функ- цијата која ја извршува - патријарх на Вселенската црква.