Од каде потекнува тнр Старословенски јазик

 

За извориштето на т.н.р словенски јазик Сподели на Facebook Од каде т.н.р словенски јазик, од кога датира и која е неговата врска со македонскиот? Форсираната теорија на словенскиот јазик му дава подоцнежен настанок и развој (7-8 век од н.е), но неговата основа е далеку порана. Таа основа е во вековите потоа надоградувана добивајќи се понови и побројни поимања и јазични правила (пат кој го поминува и секој друг јазик). Иако се пронаоѓани и порани докази со овој јазик и развојното соодветно писмо, науката некако тоа го ставала под тепих или со штури и нецелосни објасненија глатко преминувала преку нив.  The Penguin Atlas of World History” од Hermann Kinder и Werner Hilgemann Но не сите научници се при тоа така површни, оние кои држат до својата студиозност, реноме и сериозност на основ проучувањата директно ја посочуваат основата и вистината за тоа од каде потекнува овој јазик и каде се се раширил. Така во “The Penguin Atlas of World History” за извориштето на овој јазик се врзува уште Хомеровото епско опевање. Хомер на непристрасен начин пренесува историски случки на тогашни народи, и тоа го прави токму на овој јазик. За ова во споменатиот “The Penguin Atlas of World History” (p.111. Vol.1, by Hermann Kinder and Werner Hilgemann) стои: “Овој Хомеров МАКЕДОНСКИ ЈАЗИК се зборувал и постепено се развивал во модерен јазик, ширејќи и употребувајќи засебен дијалект од кој подоцна настанал, рускиот, полскиот, хрватскиот, србскиот, чешкиот, словачкиот, бугарскиот и другите јазици, денес познати како словенски јазици, засновани врз МАКЕДОНСКИОТ“ “The Homeric MACEDONIAN SPEAKING LANGUAGE was increasing and gradually evolving into a more modern language, spreding and using a distinctive dialect from wich later came russian, polish, chroatian, slovakian, bulgarian, and other tongues, today they are known as slavic languages, based on the MACEDONIAN”.  - Значи на недвосмислен начин авторите го разграничуваат т.н.р словенски јазик од да речеме грчкиот на кој наводно Хомер опева според грчката теорија. Сподели на

Арабските бројки

 The European acceptance of the numerals was accelerated by the invention of the printing press, and they became widely known during the 15th century. Early evidence of their use in Britain includes: an equal hour horary quadrant from 1396,^[26] in England, a 1445 inscription on the tower of Heathfield Church, Sussex; a 1448 inscription on a wooden lych-gate of Bray Church, Berkshire; and a 1487 inscription on the belfry door at Piddletrenthide church, Dorset; and in Scotland a 1470 inscription on the tomb of the first Earl of Huntly in Elgin Cathedral. (See G.F. Hill, The Development of Arabic Numerals in Europe for more examples.) In central Europe, the King of Hungary Ladislaus the Posthumous, started the use of Arabic numerals, which appear for the first time in a royal document of 1456.^[27] By the mid-16th century, they were in common use in most of Europe.^[28] Roman numerals remained in use mostly for the notation of anno Domini years, and for numbers on clockfaces.

The evolution of the numerals in early Europe is shown here in a table created by the French scholar Jean-Étienne Montucla in his Histoire de la Mathematique, which was published in 1757:

https://en.wikipedia.org/wiki/Arabic_numerals#Adoption_in_Europe

CHRISTMAS, THE SATURNALIA AND THE JEWISH SATURN

 

CHRISTMAS, THE SATURNALIA AND THE JEWISH SATURN

MARK BRAHMIN

JANUARY 5, 2019 5:22 PM

5 MIN READ

117 VIEWS

NO COMMENTS

Christmas developed in part from the Saturnalia which was held in Rome on roughly corresponding dates.   The Saturnalia was, as it sounds, a celebration in honor of Saturn.  One of the most remarkable aspects of the festival manifested itself in the tradition of allowing slaves to rule over masters, at least symbolic.

Presumably this tradition was related to Saturn’s position vis-à-vis a usurping Jupiter.  To wit, during the Saturnalia, symbolically, Saturn, the Semitic slave, ruled Jupiter, the Aryan master.   The festival was developed, in part, to honor a passed “Golden Age” when Saturn or, clearly, Jews or proto-Jews ruled.

That Christmas would develop in part from this tradition is wholly appropriate as both Christ and Saturn are manifestations of the Jewish God or Jewry embodied.  But further, the winter in general was understood in the Greco-Roman world as belonging to Bacchus or Dionysus.  To wit, it was a time of decadence, degeneracy, darkness and death. Bacchus, likewise, is an important manifestation of the Jewish God as this study explicates.

Here though, in the nadir of winter, the Winter solstice was also celebrated, signifying the beginning of a return to the spring and summer months.  I argue that we, identifying with the solar, are obliged to be above seasons, directing them.  Hence, in my view, it is a symbolism of limited or dubious value, passive in its tone.  For the moment, however, let’s focus on this figure of Saturn.

Saturn, an important manifestation of the Jewish God in the ancient world.

In Histories 5.2, Tacitus writes “The Jews are said to have been refugees from the island of Crete who settled in the remotest corner of Libya in the days when, according to the story, Saturn was driven from his throne by the aggression of Jupiter.”

Here, it should be clear to the modern reader, Saturn is being suggested as a personification of the Jewish people in much the way Judah or Yahweh may be understood as a personification of the Jewish people. Likewise, it should be our confident assertion that the expulsion comes at the hands of an Aryan faction personified in Jupiter.  Jupiter represents the Aryan force that overthrows the Jewish power to establish a eugenic direction personified in his son Apollo.  Hence, technically, it is we, who are Jupiter, while our secured, ameliorating descendants Apollo.

Regarding their Sabbath Tacitus writes: “We are told that the seventh day was set aside for rest because this marked the end of their toils…Others say that this is a mark of respect to Saturn, either because they owe the basic principles of their religion to the Idaei, who, we are told, were expelled in the company of Saturn and became the founders of the Jewish race, or because, among the seven stars that rule mankind, the one that describes the highest orbit and exerts the greatest influence is Saturn. A further argument is that most of the heavenly bodies complete their path and revolutions in multiples of seven.”[1]

The name Idaei is derived from the name of Mount Ida, the highest mountain in Crete, around which the Idaei dwelt.  This was a mountain sacred to the Titaness Rhea or Magna Mater, the sister and wife of Cronus or Saturn.  Tacitus likewise relates the speculation that the name Judaei, from which Jew is derived, is “the barbarous lengthening of Idaei.”

Likewise both the ancient Hellenes and the Hebrews would identify Saturn or Cronus with the Semitic El, one of the names used to describe the Jewish God in the Hebrew Bible.   Hence, narratively, in the Greco-Roman cosmology, again, the usurpation of this earth god, Saturn, by a sky god, Jupiter, represents the restoration of an Aryan hegemony.  To be clear, this does not mean that all of the Titans should be considered racially Semitic, only (to the extent they opposed Jupiter) Jewish dominated and controlled.

Thus when we understand the chief god of Carthage was Moloch[2] or Saturn, we understand this was an empire under Jewish control, yet perhaps not in all its parts Semitic.  After all, for a long period, even if employing vast mercenary forces, it waged war effectively against Rome.  Thus, doubtlessly, it retained some meaningful vestigial Aryan element capable of making war against a primarily Aryan Rome, practicing an essentially Aryan Religion.

Celestial Titans like the Sun Titian Helios, for example, a near Apollo equivalent, may be understood as descriptions of an undiluted or relatively undiluted Aryan remnant within a Judaized regime.  Hence figures in the Olympian reign descended from these beings may likewise be understood as descending from undiluted or relatively undiluted Aryan blood.  This is true so long as they are not usurping Gods.

[1] Tacitus, Histories 5.4

[2] Mythologist and archeologists speculate that Moloch, who the ancients identified with Saturn, was an early form of Yahweh. I will have the opportunity to argue that it is better to understand him as another aspect or “emanation” of the Jewish God persisting to this day.



http://archive.is/FDrFU#selection-365.1-365.2

Еолски и српски Оче наш

 


U Srpskom Letopisu koji je izdala Matica srpska 1833 godine u

Novom Sadu na strani 145. se nalazi zapisana molitva Oče naš na Staroslovenskom jeziku sa leve strane i Starogrčkom jeziku Eolskog narečja sa desne strane. U letopisu je takođe zapisano da je ovaj prilog na poklon poslala Ruska Carska Akademija Nauka Matici srpskoj i da je Oče naš zapisao Konstantin Ekonomu. O sličnosti ne treba raspravljati a u nastavku ista molitva na jeziku koji se danas govori u Grčkoj.

Πάτερ ἡμῶν ὁ ἐν τοῖς οὐρανοῖς·
ἁγιασθήτω τὸ ὄνομά σου·
ἐλθέτω ἡ βασιλεία σου·
γεννηθήτω τὸ θέλημά σου,
ὡς ἐν οὐρανῷ καὶ ἐπὶ τῆς γῆς·
|τὸν ἄρτον ἡμῶν τὸν ἐπιούσιον δὸς ἡμῖν σήμερον·
καὶ ἄφες ἡμῖν τὰ ὀφειλήματα ἡμῶν,
ὡς καὶ ἡμεῖς ἀφίεμεν τοῖς ὀφειλέταις ἡμῶν·
καὶ μὴ εἰσενέγκῃς ἡμᾶς εἰς πειρασμόν,
ἀλλὰ ῥῦσαι ἡμᾶς ἀπὸ τοῦ πονηροῦ.
ἀμήν.

Pater hēmōn ho en tois ouranois,
hagiasthētō to onoma sou;
elthetō hē basileia sou;
genēthētō to thelēma sou,
hōs en ouranōi, kai epi tēs gēs;
ton arton hēmōn ton epiousion dos hēmin sēmeron;
kai aphes hēmin ta opheilēmata hēmōn,
hōs kai hēmeis aphiemen tois opheiletais hēmōn;
kai mē eisenenkēis hēmas eis peirasmon,
alla rhusai hēmas apo tou ponērou.
Amēn
  ****

Година: 1825-

Издавач: Матица српска

Предметне одреднице: Књижевност

Сигнатура: РПСр II 4.1,П II 951

COBISS.SR-ID: 58832135

Језик: српски

Врста грађе: Штампана

Колекције: Летопис и Зборници МС

ЛЕТОПИС Матице српске . -      Год. 1, част 1 (1825)- . - Нови Сад (Матице српске 1) : Матица српска, 1825-. - 24 cm Промене наслова до 1873 г.: Сербске Летописи, књ. 1-20 (1825-1830); Сербскій Летописъ књ. 21-39 (1830-1834); Новый сербскій Летописъ, књ. 40-55 (1837-1841) Сербскій Летописъ, књ. 56-91 (1842-1855); Србскій Летописъ, књ. 92-108 (1855-1863); Србски летопис, књ. 109-111 (1864-1866); Српски летопис, књ. 112-114 (1867-1872); Летопис Матице српске, књ. 115- (1873-). - Промене уредника: Георгије Магарашевић (1824–1830), Јован Хаџић (1830–1831), Павле Стаматовић (1831–1832), Теодор Павловић (1832–1841), Јован Суботић (1842–1847), Сима Филиповић (1848), Јован Суботић (1850–1853), Јаков Игњатовић (1854–1856), Субота Младеновић (1856–1857), Јован Ђорђевић (1858–1859), Антоније Хаџић (1859–1869), Јован Бошковић (1870–1875), Антоније Хаџић (1876–1895), Милан Савић (1896–1911), Тихомир Остојић (1912–1914), Васа Стајић (1921), Каменко Суботић (1922–1923), Марко Малетин (1923–1929), Стеван Ћирић (1929), Светислав Баница (1929), Радивоје Врховац (1930), Тодор Манојловић (1931), Жарко Васиљевић (1932), Никола Милутиновић (1933–1935), Васа Стајић (1936), Никола Милутиновић (1936–1941), Живан Милисавац (1946–1957), Младен Лесковац (1958–1964), Бошко Петровић (1965–1969), Александар Тишма (1969–1973), Димитрије Вученов (1974–1979), Момчило Миланков (1979), Бошко Ивков (1980–1991), Славко Гордић (1992–2004), Иван Негришорац (Драган Станић) (2005-2012?), Слободан Владушић (2013– ). – Није излазио за време првог и другог светског рата. - Од 1826. до 1863. године излазио је у Пешти. - Штампа: Будућност, Нови Сад (200?-). - До 1946. год. месечно, тромесечно или шестомесечно. - Од год. 1947. годишње излазе две књиге са по шест свезака. ISSN 0025-5939 = Летопис Матице српске

-------

БОЖЕ МОЈ наместо ОЧЕ НАШ, ДУХОТ МАКЕДОН наместо ЛЕБОТ НАСУШЕН и ЛУКАВИОТ

БОЖЕ МОЈ наместо ОЧЕ НАШ, ДУХОТ МАКЕДОН наместо ЛЕБОТ НАСУШЕН и ЛУКАВИОТ

Автор: Бранко Сотировски Првата и основна христијанска молитвата „Оче наш“ ја содржи основната смисла  на македонската вера во единствениот Господ Сонце ИЛИ. Воедно, во зборовите со кои се изразува молитвата, се кријат тајни пораки спротивни на здравиот разум.  Македонците отсекогаш имале потреба за молитви кон Бог со единствена цел: нашата душа и дух Божји Македон, подарени на Македонците од својот Татко Сонце ИЛИ, во секој миг од животот треба да бидат поврзани со својот татко, исто како што е телото поврзано со својата мајка Македонка-Земјата. Тоа е тајната на македонската молитва, овојпат наречена „Боже мој“. Тоа е вкупното богатство на духот и телото, на духовната и материјалната страна на животот. Материјалното богатство на Македонците од искона било неопходно за опстанок, тоа материјално богатство е храната, која мајката Македонка ја раѓа само за своите синови Македонците. Нешто повредно за опстанок покрај нужната материјална храна, е поинаква храна (леб), а тоа е духовната храна, која секојдневно пристига од единствениот Господ Сонце ИЛИ. Духовниот леб пристига до Македон секое утро преку врвовите на планините и тоа како: светлост, осветлување односно просветлување на умот. Просветлувањето на умот се случува преку погледот татко-син. На тој начин синот кој го носи генот господов во вид на дух божји Македон е ОБОЖЕСТВЕН, бог на Земјата, вознесен, свети со словото божјо а тоа е науката, писменоста, јазикот и културата на живеење, пренесувајќи ја и на другите луѓе кои се со понизок степен на развој, од Македонија на сите пет континенти. (Дешифриран текст: „КОН СОНЦЕТО СО МОЛБА И СО ЉУБОВ КОН ЗЕМЈАТА СО ОС. О АР НА ЗЕТА МАКЕДОНИА ИЛ ПРОЛЕВАЈ ГИ СВОЈТЕ ЗРАЦИ СО ДУХОТ БОЖЈИ МАКЕДОН“.) Уште од камениот период, кога станал свесен за себе и околината, македонскиот народ имал потреба за молитва. Молитвата не била чин на слабост и страв од смрт. Молитвата на македонскиот народ била обраќање на Господ Сонце за воспоставување на природниот тек на вселенското движење во времето на четирите годишни периоди. Македонците смртта не ја доживувале како несакан  чин, тие оделе во смрт со радост, опиени со афионовиот нектар, преку кладата и оганот да стасаат до господ Сонце. Дел од македонската вера „православна“ е чинот кога Македонците качени (качини) на сонце, по прав и најкус пат, прочистени се враќаат назад во Македонија Рајот, повторно преку правиот и најкус пат во мигот на изгрејсонцето и реинкарнација. Молитвите се однесувале на плодноста помеѓу господ Сонце и земјата Македонка. Молитвата била во стихови, се пеело и чествувало со ритуални обреди. Совпаѓањето на христијанската молитва „Очен наш“ со македонските основни молитви кои можат да се прочитаат со писмо ЦУТНО (кирилица и латиница) е очигледна и можат да се согледаат во книгата „Зета Македонија“. АНАЛИЗА НА МОЛИТВАТА „ОЧЕ НАШ“  1. „ОЧЕ НАШ“ Кога ќе се изговорат зборовите „Оче наш“ во христијанската молитва, се мисли на врховен Татко на сите луѓе во светот. Тој татко е невидлив и претставува сечив или ничив. Во македонската вера Господ Татко ИЛИ е само на својот син Македон или македонски. Во молитвите на македонската вера, Бог Сонце ИЛИ и синот Македон, се ставаат во рамноправен дуалистички однос, креатори на Рајот Македониа со добиеното слово (наука) во директна, по права линија комуникација со Господ.   Оваа констатација се согледува во следниот дешифриран текст:  Транскрибиран на современ македонски јазик: 1.  Ј‘Ѕ И ИС ИМ‘С 4+4 И               - ГЛЕДАЈ И СО НЕА ИМАШ 4+4 И 2.  Ѕ‘Ј ЅИ УЈИ.                               - ГЛЕДАЈ!! ГЛЕДАМ МЕСЕЦИ. 3.  С‘М ИМ‘ЈС‘Ј,                             - САМО ИМАЈ, СИЈАЈ. 4.  С‘ЈЈ‘СИ СИЈ.                             - СЕГА ЈАСНО СИЈАЈ. 5.  С‘Ј УЈИ УС‘Ј.                             - СЕГА ЈАС ВО МЕСЕЦОТ ВО УСНИТЕ. 6.  УЈ‘М                                            - СО УЕМ. (Цитат од книгата „Зета Македониа“ сртана 183. „Дух божји Македон - сказалка на времето“ Билзингслебен (Bilzingsleben), Зета Мадониа – Македониа, Лужице (денешна Германија) пред 400.000 години, македонска ера до денес. Оваа строфа е испеана во химната „Зета Македониа“) Синот, обожествениот Македон е тој што се обраќа до Господ Татко, во однос татко-син со зборовите: „СЕГА ЈАСНО СИЈАЈ“. Веднаш по таа молба-наредба изговара: „СЕГА ЈАС“, со значење: Сега и синот како рамноправен на својот Татко ќе ја облагородува Земјата. Прво ќе принесе жртва (УЕМ) на својата Мајка Македонка-Земја а потоа ќе принесе жртва (УЕМ) на својот Татко Сонце. По извршеното дарување-жртвување, земјата ќе ја обработува. Стих: 2. „Да се свети името твое“. Придавката „свети” асоцира на нешто што треба да се „освети, одмазди“. Во македонскта вера се изговара со: Цитат: „И јас гледам, лска ИЛ, гипко игра.“ (Во книгата „Зета Македониа“ стр. 86 со наслов  04. ‘‘О!!! Мил на ИЛ ‘‘ Шарков рид – Св. Николе Македониа 400.000 – 12.000 години македонска ера.) Во овој стих Господ Сонце е ословен со „Л’СКА ИЛ“ (или „л’шти“) со значење СВЕТЛИ. Стих: 3. „Да дојде царството твое“ Овој стих според христијанството, како скриена порака, најверојатно асоцира на тоа дека треба да дојде Царот-владетелот, поробувачот на Македонскиот народ (Римјаните). Според македонската вера, овие зборови може да се толкуваат во смисла: Да дојде царството или СВЕТЛОСТА, да царува денот, да царува светлиот УМ. Тоа е умот на Енох, Единствениот цар на Земјата - ЗЕТОТ Македон. Цитат: „Македон л’ѕје ороси“, (л’ѕје-светлост, „роса“-божја семенка). (Цитат од книгата „Зета Македониа“ стр. 92 „Величествениот наш Господ“  Чашка (Велешко) – Македониа, 10.000 години македонска ера.) Во овие три точки се отсликува светото тројство и тоа: Господ Сонцето ИЛИ, Дон и духот господов Македон. Стих: 4. „ЛЕБОТ НАШ НАСУШЕН ДАЈ НИ ГО ДЕНЕС“. Според христијанството овој стих се однесува на материјалниот аспект на човекот. Човекот е роден од Мајката Земја, а по неговата смрт повторно се враќа кај мајката. Според македонската вера ПРАВА а во СЛАВА на Господ Сонце, Македон е роден од Мајката Земја, а по неговата смрт со помош на оганот, материјата останува на Земјата а духот божји Македон се враќа кај господ Сонце за прочистување и реинкарнација, а преку КОСМОСОТ се враќа на Земјата. Според Милош Линдро и според неговата анализа на молитвата „Оче наш“ (списание за книжевност и култура „АКТ”, Скопје, година V, број 30; 26.12.2008; стр.45), дел од молитвата „ЛЕБОТ НАШ НАСУШЕН“, треба да се замени со: „ИНОСУШТЕН ЛЕБ“, зошто? Цитат: „Овој маркиран, можеби клучен термин, отсуствува во денешните латински, романски, германски, (и во католичките и во протестанските) текстови на Молитвата. Така, тој насекаде е заменет со формите „quotidianum“, „ежедневен“, „насушниј“ и нивните соодвестија во современите словенски и латински јазици. А факт е, и по непореклив начин е докажано дека некогаш суштествувачката форма била „ИНОсуштниј“ (SUPERsubstantialem), и таа се запазила до касното Средновековие во преписи на Вулгатата и во неколку босански требници.“ Слика 1. Древен македонски збор „иносуштниј“. Препис на евангелието од Лука (XI, 2-4), наречено Вруточко евангелие „Во покасните редактирани варијанти, како што веќе ги спомнавме, тој збор/поим е заменет со quitidianem („cotidianum“ т.е. „ежедневен“, „секојдневен“) или „насушен“, кое се разбира како „сув“, „исушен“ – кое е вистинско потсмевање и играње приземен мајтап со вистинската смисла на древната и возвишена молитва! Милиони денешни „православни христијани“, за разлика од ословенетите древни кристијани (богомилите), место да се стремат кон возвишената, нематеријална, духовна „храна“, молат, бараат и се задоволуваат со секојдневното, исушено парче леб („хлеб“, „panem“). Од изнесеното станува јасно зошто како вистинска, точна форма на петтиот стих во молитвата земаме дека била следната: „ИНОСУШТНИОТ ЛЕБ ДАЈ НИ ГО ДЕНЕС“. Слика.2 Древен македонски збор „иносуштниј“. Препис на евангелието од Лука (XI, 2-4), наречено Вруточко евангелие Продолжува М. Линдро: „Се прашуваме: Каков е тој „ИНОСУШТЕН ЛЕБ“ за којшто се молат богомилите? Веднаш треба да се припомниме дека самиот Исус вели: „ЈАС СУМ ЖИВИОТ ЛЕБ ШТО СЛЕЗЕ ОД НЕБОТО, (НАРОДОТ) КОЈ ЈАДЕ ОД ОВОЈ ЛЕБ, ЌЕ ЖИВЕЕ ВЕЧНО“ (Јован, VI, 51)[1].“ „ Излегува дека тој „иносуштен“ и „жив леб“ е самиот Исус, којшто „се спуштил од Седмото небо“. Кажано појасно: Тоа е правото на секој еден народ да го измоли „лебот на  животот“. Накусо: Тоа е „ПРАВОТО НА СИТЕ НАРОДИ НА ИСУС“. Или, уште појасно: ‘Тоа е правото на НЕБЕСНИТЕ ТАЈНИ“. (завршен цитат) Според дешифрираните текстови од спомениците на културата на македонскиот народ, кој се простирал на пет континенти, именката „ИС-ИСУС“, се среќава од искона, ословувајќи ја вкупната жива природа во која се наоѓа и обожествениот Македон. Именка ИСУС се одсликува на ВКУПНАТА ЖИВА ПРИРОДА родена од мајката Македонка оплодена во дуалистички однос помеѓу таткото и синот, која служи само за потребите на македонскиот род Лаврод. Сл. 3 Според дешифрираниот текст предземен од книгата „Зета Македониа“ страна 266: 02/4. „Обожествениот Македонец“ Планината Хелан во близина на градот Јинчуан во покраината Нигсја. Зета Македониа Востаниа, централна Азија (денес наречена Кина), 132.000 – 5.000 години македонска ера, „贺兰山岩画” 388 Hèlánshān. Слика. 4 Транскрибирано на современ македонски јазик значи: „ОЛИ ЈА (ОПЛОДИ ЈА) ИЛИ МАКЕДОНИА. СЕГА И „ИС“ (НОВОРОДЕНИОТ) СИНОТ ЈА ОПЛОДИ“ Иносушниот леб е всушност поинаков леб или тоа е духот господов Македон, светлоста, просветленоста, писмото и науката. Тој поинаков леб служел синот божји да ја оплодува-облагородува мајката Земја со обработување. Иносушниот леб би бил и храна на сопствената душа. Македон  во чест на четирите годишни периоди ја изразува почитта кон Господ со песни и друштвени игри-ора. Облечени во свечена облека, Македонците пееле и играле македонски песни и ора и на тој начин ја истакнувале својата посебност. Сл.5 Македонски празнувања. Македонците го славеле почетокот на новата година на XXII-ри декември, палејќи огнови, се кителе со македонски круни направени од дабови (бадникови) гранчиња. На денот на пролетта XXII-ри март се кителе со македонската круна направена од цвеќиња. Овој празник претставува симбол на пролетта, поезијата, љубовта, цвеќињата и убавината, зачеток на живиот свет „ИС“. Симбол на науката, уметноста и македонската митологија. Симбол на Зета Македонија, македонска цивилизација и историја на светот. Симбол за континуитетот на македонската култура. Македонците го славеле и празникот Ксантика или Жантика. Тоа се жетварските игри. Една од многуте основни молитви во чест на Жантика - Ксантика, се согледува во книгата „Зета Македониа“ со текстот: 18. „Дух божји Македон – Вселен“ Зета Македониа Меѓупоточна, (денешна територија на Сирија), 8.000 – 6.000 години македонска ера стр. 287. Сл.6 Транскрибираниот текст на современ македонски јазик гласи: а) И СО УТ ШТО ЈА ЛАПНАЛ ИЛИ. б) ГАЛИ СО СВЕТЛОСТА И РОИ ВО РАЈОТ. в) - ЛИ ГОЛТНИ ПИВНИ. ЛИЈАМ ПИЈАМ ЈАС. И САМО СИ ЛИЕЛ ИЛИ СО IIII. ВО ЗЕТА МАКЕДОНИА. Цитат од Милош Линдро. „Тука ќе се осврнеме и на други термини во Молитвата, за кои сметаме дека се предаваат на несоодветен начин и со несоодветни современи зборови, кое доведува до една грозна словесна бласфемија. Како самиот Сатана да ја преведувал „Оче наш“ на современите јазици, при што, подведните верници започнале да му се молат токму нему, и при таа замена на местата Добриот станал Лукав и Лош. И, светот измолен од овие верници, светот во последните 2-3 века, преисполнет со војни на народите и внатредржавни револуции, со милиони насилно прекинати животи, како да се соодвестува на посакуваниот свет од искриволчената молитва со која се пазари и измолува опрост на секакви гревови. Во текстот кој следи, сосема накусо, ќе обрнеме внимание  на поимите: „гревови/долгови/debita“, „опрост/dimitte“, и „лихо/Лукавиот/malo“. (завршен цитат) Стих: 5. И ПРОСТИ НИ ГИ ДОЛГОВИТЕ НАШИ, КАКО ШТО НИЕ ИМ ГИ ПРОШТЕВАМЕ НА НАШИТЕ ДОЛЖНИЦИ; Цитат од М.Линдро: „За поимот „debita“ е прифатено дека значи „долгови“, макар што во најстарите црковнословенски текстови на негово место стои „грехове/греси“. Но тука не станува збор ниту за првото, ниту за второто, туку за некакво дејство, кое најприближно можеме да го опишеме како: „одење“ („врвење“), „протекнување на животот“, „учевство во промената“. Но тука има потреба од поразлично разбирање и на зборот „опрост“ („dimitte“), кој никако не се совпаѓа со „опростување“, „проштевање“, кој поскоро треба да се сфати како „исправање“, „опростумување“, „поправање“, но и како „пророкување“, па дури и како „осветување/обожествување“. На латински место „ dimitte“, можеби е подобро да стои „divinite/divinatore“). За да докажем дека е можна и оваа последна варијанта ќе се повикаме на Евлија Челеби, кој минувајќи низ Воденско, Костурско, Преспанско и Охридско одбележал дека се празнува некаков празник „Прастовден“[2]. Земајќи ги предвид словенско-персиските (индоевропски) значења во составните делови на овој сложен збор, треба да го разбереме како „Свет ден“ („Обожествен ден“). Имајќи го предвид изнесеното, разбираме дека во Молитвата не станува збор ниту за некакво „проштевање“ на некакви „гревови“, ниту за некакво „ослободување“ од „долгови“ (!?!). Поскоро станува збор за „исправање на одењето“ или за „осветување на патот“, т.е. за „изведување на ПРАВ ПАТ“. Станува збор за „одење“ како „учество во животот на јазичната/религиозната група“, т.е. за „опстанокот/суштествувањето на една заедница во времето“. (завршен цитат) Оваа констатација на Милош Линдро е логична, јасна и сосема исправна. Но, за што станува збор во древнохристијанската молитва „Оче наш“? Со термините: „Исправање“, „опростумување“, „поправање“,како и „пророкување“, па дури и како „осветување/обожествување“ станува збор за континуитетот на македонската вера ПРАВА-ВО-СЛАВа-НА на ЕДИНСТВЕН ГОСПОД СОНЦЕ ИЛИ, преточена во таканаречена „ХРИСТИЈАНСКА РЕЛИГИЈА“. Македонците морале да се откажат од единствениот Господ сонце ИЛИ. Но, намерата да се избрише од меморијата на Македонците нивниот Господ била неуспешна. Западните христијани формираaт СВЕТЦИ. Христијанската религија македонскиот Господ Сонце го именува за светец а тој е Свети Илија. Стих: 6. И НЕ ВОВЕДУВАЈ НЕ ВО ИСКУШЕНИЕ НО ИЗБАВИ НЕ ОД ЛУКАВИОТ.“ Цитат од М.Линдро: „Да „земаме дека „грес(т)и“, кое се запазило и како „грехове“, всушност означува „одење“ („врвење“)? Во речникот на старословенски зборови ги најдуваме: „грести“, „гредам“, „гредши“ = „оди“, „одам“, „одејќи“. Од овој основен поим „грести“ произлегува и другиот загадочен поим  „гресмари“ кој го среќаваме во истиот стих. Значењето на „гресмари“ е „сопатници“, или „следбеници“ а не „должници“. Дотука искажаното ни ја дава следната реконструкција на шестиот стих: „ИСПРАВИ ГО (ИЛИ: ОСВЕТИ ГО) НАШЕТО ОДЕЊЕ (НАШИОТ ПАТ), ЗА И НИЕ ДА ГО ИСПРАВАММЕ (ОСВЕТУВАМЕ) ПАТОТ НА НАШИТЕ СЛЕДБЕНИЦИ („ГРЕСМАРИ“)“. (завршен цитат) Со ова научно докажување на термините, може да се сфати скриената искривоколчена намера на христијанството, не само да го уништи македонскиот карактер на христијанството, туку, не смеело ни да се помисли на некакво продолжение на македонската традиција на поколението што доаѓа. Стих: 7. И НЕ ВОВЕДУВАЈ НЕ ВО ИСКУШЕНИЕ    НО ИЗБАВИ НЕ ОД ЛУКАВИОТ.“    Според М. Линдро: „Друг проблематичен поим во современите варијанти на молитвата „Оче наш“ е поимот „искушение“, кој во постарите црквенословенски варијанти се одбележува и како „напаст“. Доколку извршиме проверка на значењата на латинскиот поим „temtationem“, ќе најдеме дека и тој се однесува на „испробување“, но и на „свртување“ и „преобратување“. Сметаме дека на тоа место на молитвата станува збор за поим на кој најточно значење може да му биде: „суштествување во една трајно бесцелна (или исполнета со неизвесност) ПРОМЕНА“. Негов аналог во класичната европска филозофија е Хегеловиот поим „лошата бесконечност“ (разбрана и како „несвршлив неред“. Врз основа на претходното размислување, ја предлагаме следната реконструкција на седмиот стих, за да се сфати како разумно продолжение на претходниот, шести стих: „ЗА ДА НЕ СЕ ЗБЛУДИМЕ ПО ПАТОТ (ПО ЖИВОТНИОТ ПАТ)“ Следниот поим кој не тера на размисла во латинските текстови е предаден со зборот „malo“, на којшто буквално значење му е „лошо/Лошиот“ а во некои словенски јазици од католичкиот свет, на пример во полскиот, се предава со „Злиот“. Во старите „обратни преводи“ на црквенословенски се среќава старата форма на тој поим – „неприязънъ“. Денес, нејасно од кои причини и соображенија, на тоа место од Молитвата дефинитивно се наложила персонификацијата на злото – „Лукавиот“ (!?). Со, тоа еден очевидно апстрактен поим („неприязънъ“, „malo“) е заменет со конкретно име. Тука сакаме да одбeлежиме дека, сепак, во најстарите старословенски текстови, на местото на некогашниот „неприязънъ“ и денешниот „Лукавиот“, го среќаваме „лихо“. За овој збор во речениците на старословенскиот јазик ги имаме следните знаење: 1) „ништо“, 2) „отсутно, но и со спротивна семантика: 3) „изобилност“, 4) „прекумерност“, 5) „лакомост“. Имајќи го предвид сето претходно, за осмиот стих, кој го содржи разгледуваниот поим, (доколку воопшто суштествувал во оние времиња – напоменуваме дека во Евангелието од Лука тој недостига), ја предлагаме следната реконструкција: „ИЗБАВИ НЕ ОД ПРЕКУМЕРНОСТА (НА ЖЕЛБИТЕ)“ Или: „ИЗБАВИ НЕ ОД ЛАКОМОСТА (ЛАМТЕЖОТ)“ (завршен цитат) Денес како и во минатото за македонскиот народ многу е јасно од кои причини се употребил терминот со значење „свртување“ и „преобратување“. Тоа е желбата на христијанскиот апарат, самите Македонци да се откажат од намерата, во текот на животот, покрај многуте пороци, да не се вратат кон молитвите-традициите од македонската вера. Христијаните на крајот од молитвата го ставаат латинскиот збор „malo“, на којшто буквално значење му е „лошо/Лошиот“. „Во старите „обратни преводи“ на црквенословенски се среќава старата форма на тој поим – ‘неприязънъ“, а денес тој збор се заменува во Молитвата со зборот, кој е персонификација на злото „Лукавиот“.  По мое мислење, злото е персонифицирано со „Лукавиот“ кој пак го претставува ѓаволот. Во текот на најчуствителните моменти на обраќање кон Бог, Македонецот не би го споменувал „ЛУКАВИОТ“, тој само би се повикал на ДУХОТ БОЖЈИ МАКЕДОН. Милош Линдро по исцрпното излагање го предлага седново: „Тука ја предлагаме реконструкцијата на современата литературна норма на претпоставениот текст на богомолскиот (ранохристијански) праволик на молитвата „Оче наш“: (9) „ОЧЕ НАШ, КОЈ СИ НА НЕБЕСАТА ДА СЕ СВЕТИ ИМЕТО ТВОЕ; (10) ДА ДОЈДЕ ЦАРСТВОТО ТВОЕ; (11) ИНОСУШТНИОТ ЛЕБ ДАЈ НИ ГО ДЕНЕС; (12) И ИСПРАВИ ГО НАШЕТО ОДЕЊЕ ЗА И НИЕ ДА ГО ИСПРАВИМЕ ОДЕЊЕТО, НА НАШИТЕ СЛЕДБЕНИЦИ („ГРЕСМАРИ) ЗА ДА НЕ СЕ ЗАБЛУДИМЕ ПО ПАТОТ (ВО ЖИВОТОТ); (13) ОСЛОБОДИ НЕ ОД ЛАМТЕЖОТ (ОДЪ ЛИХА)“ (завршен цитат) Според дешифрираните текстови-молитви на македонскиот народ ширум светот можеме да се обидеме да конструираме една македонска универзална молитва со сваќања од македонската вера ПРАВОСЛАВНА, подоцна овој термин преземен од Македонците православни христијани. (ИЛ'С = утрински, оплодувачки сончев зрак на Богот Сонце ИЛИ, претставува дух божји Македон).  (Книгата „Зета Македониа“ ја нема во продажба. Таа може да се купи од авторот на меил  zetamakedonija21@gmail.com или на телефон +389 78 264 106. Можете да ја посетите и страницата http://zetamacedonia.com/default/zeta_makedonija-6541-116). [1] Новиот Завет, Скопје, 2006, с. 120 [2] Е. Челеби, Скопје, 2007, с. 28 ИЗВОР : http://www.mn.mk/komentari/11974

Коледе -можно потекло на терминот

Велат  дека можното потекло на овој терминот Коледе  потекнувал првиот ден на месеците ,го поврзуваат со божиќните песни објаснувајќи дека  во превод значењето било  викам , повикувам ,нарекувам ’’1

 а коренот му го претпоставуваат во , а во кој ако не од нели грчкиот корен  καλέω и објаснуваат вака  :

Од ПИЕ *kl̥h₁-, zero-grade of kelh₁- +‎ -έω (-éō). Сознанијата ги  вклучуваат и старо англискиот 

From Proto-Indo-European *kl̥h₁-, zero-grade of *kelh₁- +‎ -έω (-éō). Cognates include Old English hlōwan and English low (verb) (but the similarity to call is coincidental); Latin calō, clāmō, clārus, classis, and concilium; Old Irish cailech; Old Armenian աքաղաղ (akʿałał).

Извор:
1- Коледе 
2- https://bigorski.org.mk/slova/pouchni/bozhiken-rechnik/
3- https://en.wiktionary.org/wiki/%CE%BA%CE%B1%CE%BB%CE%AD%CF%89