Укината е Патријаршијата а не Архепископијата

Дали знаете дека зборовите наша патрика чеснаго се однесуваат на
Патријархот Охридски и Македонски ?

Фактот е тој
Турчинот укинал Патријаршијата  ,а не Архепископијата

Хилјада и седемстотин шездесет и второ лето
В Охрид од Цариграда дошел Салаор.
Се претставил пред Арсенја, наша патрика чеснаго,
И му рек'л слово горко, слово жалосно:
"Царска волја е да тргнеш денеска за в Цариграда,
На тебе од врли Грци голем поплак е."
Собрал Патрик свое стадо в црква свјатиј
-Климентова
Благослов му дал последен, р'це заплетил.
Д'лго време липал старец во м'лчанје всенародно
И по бела брада ронел с'лзи горешчи
"Слушајте ме мили чеда, јас ќе ида в Цариграда:
На мене од врли Грци голем поплак е.
Грцкиј Патрик ќе ни строши славна охридска
столица
И мене до смрт ќе држи в заточение.
Ќе прати владици Грци, лицем светци, срцем
в'лци.
Ќе ве дават, ќе ве стрижат, ќе м'лзат до крв
Меѓу народа ќе сејат несогласје и раздори,
Да се мрази син со татка и со брата брат.
И ќе викнете до Бога и крило не ќе најдете,
Смирени ќе наведете глави доземи.
Ќе ми бидете сираци; така било написано.
Елате ми да ви гушна за последен п'т.
Чрна т'га поразила старо, младо, м'жи, жени,
Вси со р'це заплетени с'лзи проливат.
Тој ги гушка, тие т'жни му целуват десна р'ка,
И од р'ка как од извор с'лзи се лејат.
Вјахнал Патрик брза коња и неволно уп'тил се.
Тога грмкиј плач народен небо процепил.
Умилил се чесниј Патрик, свалил шапка навезана,
Погледнал на сино небо, лјуто прок'лнал:
"Ох! послушај, милиј Боже! Хаир никога да немат
Стамче беј и Бујар Лигдо, Нејко челеби!"
Милостивиј Бог послушал патричка горешча клетва;
Слава нихна, семе нихно погубил со шум.
И сега во куќи нихни ткае пајак пајачина
И на пусти стрехи нихни хукат хутове.

Укинувањето на Охридската архиепископија

Укинувањето на Охридската архиепископија

Безразлично што во почетокот односите меѓу Охридската архиепископија и Цариградската патријаршија биле коректни и сестрински, па дури охридскиот епископ Пајсиј во 1565 година и го водел соборот во Цариград на кој патријархот Јоасаф бил обвинет за симонија. Знакот на заемно уважување бил и донесениот акт на Соборот во Одрин (Едрене), во мај 1697 година, во кој Охридската архиепископија, Пеќката патријаршија и Кипарската епископија се прогласени за "почитувана тројца" и дека постојат еднакво законски, како и "богопроизведените четворици патријарси". Меѓутоа, колку што повеќе слабееше Охридската ариепископија, толку повеќе растеше настојувањето на Патријаршијата од Цариград да завладее со неа и со просторот на нејзината диецеза. Интригите на Патријаршијата за сметка на Архиепископијата од Охрид со времето станувале дел од нејзиното поведение кон "сестринската" црква. Во времето на заладените турско-австриски и турско-руски односи тоа било далеку поедноставно: на султанот му било постојано сугерирано дека Архиепископијата е орудие на Рим, Виена и Москва. Внатрешните несогласувања во Архиепископијата и оделе на рака на Цариградската патријаршија. Кулминацијата на заострените односи го достигинала својот врв за време на изборот на Ананиј, протосингел на патријархот Јоанакиј Трети Караџа, за архиепископ на Охридската архиепископија. Тоа била една обмислена и беспримерна игра со благослов на султанот: Патријаршијата, наспроти самостојноста на Охридската архиепископија, го предала правото на избор на нов охридски архиепископ на шест-седумина затечени архиереи на Архиепископијата во Цариград, прогрчки расположени. Целата акција за избор на нов архиепископ на испразнетото место бил, всушност, инициран од гркофилските колонисти од охридската дијацеза во турската престолнина. Формалниот избор бил направен, меѓутоа, Ананиј не бил прифатен од охриѓани, а и Архиепископијата не го признала новиот избор. Изгонувањето на тукуштодојдениот Ананиј во Охрид бил последен успех на партијата на автохтонистите во градот. Во меѓувреме, Патријаршијата со поткупи на високи турски великодостојници и приврзаници на грчката кауза меѓу високото свештенство на Архиепископијата, откинувала парче по парче од неа. Најпосле, патрихот Арсениј на 16 јануари 1767 година ја дал својата прва "доброволна" оставка во која, меѓу другото, рекол: "...поради неможноста да ги средам и поправам нуждите на Охридската архиепископија што се јавија една по друга пред нас...". Сменет од архиепископ, Арсениј бил назначаен за митрополит на Пелагониската епархија, но и оттаму бил изгонет на 24 јуни 1767 година, откако дал повторно "доброволна" оставка.

Веднаш по симнувањето на Арсениј од архиепископскиот престол, патријархот Самоил Ханцери издејствувал кај султанот Мустафа Трети, ираде со кое се поништувала Охридската архиепископија, а нејзините епархии биле вклучени кон Патријаршијата, без право на жалба на оваа и ваква одлука. За да се избрише каква и да е трага на Епископијата, Цариград ја укинал и самата охридската епархија, пренесувајќи го центарот во Драч и наречувајќи ја епархијата Драчка. Се отишло дотаму што дури и името на Охрид било променето во Лихнидос - само да се укинат сите спомени на Охридската архиепископија. Така Охрид, по 800 години, бил укинат не само како центар на антикефална црква, туку и како епископско седиште, безразлично што тој тоа беше уште од првите децении на христијанството на Балканот. Патријаршискиот синод, оддавајќи му благодарност на султанот, на 15 мај 1767 година донел акт во кој ги "образложил" причините за укинувањето на Архиепископијата. Наводно, таа (како, впрочем, и Пеќката патријаршија, укината една година порано), била создадена незаконски и неканонски одделена од Патријаршијата. На тој начин султанскиот хатишериф со кој се ликвидирала Архиепископијата не е само канонски, туку и праведен акт! Славко Димевски забележува дека дури и наредбата за укинување на Архиепископијата, донесена од заколнат непријател на христијанството, каков што бил турскиот султан, не била толку сурова, колку што била сурова одлуката на исцело грцизираната Патријаршијата да се избришат сите траги на постоење на Архиепископијата во Охрид.

Постигнувајќи ја својата основна цел: укинување на Охридската архиепископија, грчката Цариградска патријаршија направила се да се уништат духовниот и црковниот живот во Македонија и да се наметнат законите и обичаите на грчката црква. Се разбира, најпрвин била укината словенската богослужба. Свештеничкиот кадар бил генерално заменет со Грци и гркомани. Отпорите на паствата уследиле мошне брзо во Битола, Охрид, Скопје, Кукуш, Лерин, Тетово и во некои други градови. Сепак, најнискиот ред на свештенството останал домороден, зашто Грците, заради неговите мошне скромни приходи, не биле заинтересирани за овие места. Тие полуписмени, полуприучени свештеници и монаси, во времето на најтемното фанариотско духовно ропство, успеале да ги сочуваат традициите на Климентовата црква и на Охридската архиепископија.
Извор :
http://documents-mk.blogspot.mk/2015/01/blog-post_22.html

Судбината на многу Македонци била ваква

Трагичната судбина на многу мажи во Македонија за време на Првата светска војна:
Петко Лисковски (1882 - 6.II.1970)
- турски војник од 1910 до 1912 година
- српски војник од 1914 до 1915 година
- бугарски војник од 1916 до 1918 година
Селски гробишта, црква Св. Спас, село Добрушево.

The tragic destiny of many men in Macedonia during the First World War:
Petko Liskovski (1882 - 6.II.1970)
- Turkish soldier from 1910 to 1912
- Serbian soldier from 1914 to 1915
- Bulgarian soldier from 1916 to 1918
Village cemetery, Church St. Spas village Dobrusevo.

Околу можните текови во минатото кај дел од бугарската нација

Нивната историографија прави погрешно толкување велејќи дека 
Кановите за нив “праугари ‘‘, се фузирале со Словените и домородните , веројатно “Тракијци ’’ па се создал Бугарскиот елемент приситен денес .
Дека тоа не било така , ќе согледаме непостоењето на тн народ Траки , што бил само еден назив за домородното население со кој назив туѓинец ги има именувано.
Дека е неможно фузирањето од два народа во еден нов дотогаш непостиечки и на два јазика во еден нов трет што би бил ист и заеднички за двата дотогашни народи ,ќе согледаме со споредби на процесите во минатото.
Турците на пр. биле тука 500 год, па од нив и од нас тукашните не се создал еден нов заеднички народ , како што нема појава на нов јазик од турскиот и од нашиот кој би бил ист и заеднички за двата дотогашни .
Затоа кон нивното тн фузирање како толкување , согледувајќи му ги слабите страни ќе додадеме поинакво , сметајќи го за пологично.
Имено со прифаќањето на новата Вера , односно со воведението во следбеништвото Словото ,Кановите и нивните современици :
- се здовиваат со ново име и со нови називи на нивните титули 
Од Џингиси кон Симеони и Михаили и Стамени и тн за личните имиња , 
- од Канови кон Кнезеви Кралеви Цареви за називите на нивните титулирања во зависнот од дотогашните нивни рангирања во хиерархијата на Власт.
Дека ова може да биде само така , доволно е да споредиме со тоа 
што се случува доколку Гоце,Хомер или некој друг го прифати Исламот како Религија .
Од Гоце кон Алија да речеме од Хомер кон Омир за личните имиња ,
од Кнез кон Ага 
од Крал кон или Паша
од Витез кон Везир
од Цар кон Султан , отприлика за називите на титулирањата .
И ете чистината за можните промени
Со влегувањето и прифаќањето на новата Религија која се исповедува најповеќе во Институцијата Црква ,христијанството тие постануваат христијани , а со прифаќањето на новата вера , таа во Словото и тие се словенизираат ,прифаќаат писменоста учат од Црковните Книги за Словото описменувајќи се и себе си и сопствените поколенија .
Тие и прифаќаат новиот јазик кој доаѓа со Црквата и си задржуваат својот мајчин јазик.
Мислењето е дека оваа група на тн Прабугари денес учествува во лепезата на денешниот бугарски етнос под називот Гагаузи 
Гагаузите кои себеси се декларираат за “Стари Бугари ’’, беа нели во Православието .

извор:
http://www.peoplegroups.org/Explore/groupdetails.aspx?peid=736

За македонскиот јазик, Ристо Стефов

"Еден од нашите читатели се интересираше дали така наречениот грчки јазик, како што Грците сакаат светот да им верува, навистина бил жив и во употреба со илјадници години, а да при тоа во ниту една земја надвор од денешна Грција не се зборува. И ако се зборува, него го научиле во денешните училишта во Грција?.." - "Почитуван читателе, тоа е навистина прашање за Грците. Тие се кои би требале да одговорат на тоа прашање, имено, зашто грчкиот јазик не е нивниот мајчин јазик или јазик на нивната нација или на било која друга нација. Меѓутоа, пред да ни одговорат на тоа прашање, прво треба да се запрашаат самите себе си: "Ако нивниот, така наречен, грчки јазик е во употреба со илјади години, како самите и велат, зошто е во употреба само во Грција и во никоја друга земја во светот?" Грција е држава од 1828 година, а пред тоа егзистираше без граници околу 2,300 години, па затоа е чудно, како таков древен јазик да не се проширил и во некоја друга територија надвор од денешните грчки граници?

За несреќа, причината што не се зборувал надвор од грчките сегашни граници е таа, што бил мртов јазик. Исто како и латинскиот. Со него се служеле само органите на власта и институциите на црквата. Покрај тоа, не бил мајчин јазик на модерниот народ на Грција. Тој бил прифатен после, од како грчката држава била креирана во 1828 година и пренесуван на "грчкиот" народ преку образовниот систем на државата.

Ако можам да до објаснам, грчкиот јазик не се проширил надвор од сегашнните државни граници и затоа, што никогаш и не бил народен јазик..."1 ____ Извор : 1- Ристо Стефов, “Анализа на историските настани во Егејска Македонија ’’, дел- 26превод на македонски Сотир Гроздановски линк : http://www.bukovo36.com/433916417